سهراب سپهری / sohrab sepehri discussion

بیا تا برایت بگویم چه اندازه تنهایی من بزرگ است
و تنهایی من شبیخون حجم تو را پیش بینی نمی کرد
و خاصیت عشق این است

به سقف جنگل می نگری: ستارگان در خیسی چشمانت می دوند
بی اشک، چشمان تو ناتمام است، و نمناکی جنگل نارساست

نيست رنگي كه بگويد با من
اندكي صبر ، سحر نزديك است
هردم اين بانگ برآرم از دل
واي ، اين شب چقدر تاريك است

هر كجا هستم ، باشم
آسمان مال من است
پنجره، فكر ، هوا ، عشق ، زمين مال من است

من كه از بازترين پنجره با مردم اين ناحيه صحبت كردم
حرفي از جنس زمان نشنيدم
هيچ چشمي، عاشقانه به زمين خيره نبود
كسي از ديدن يك باغچه مجذوب نشد
هيچ كسي زاغچه‌يي را سر يك مزرعه جدي نگرفت

چرا گرفته دلت، مثل آنكه تنهایی
چقدر هم تنها
خيال مي كنم
دچار آن رگ پنهان رنگ ها هستي
دچار يعني
عاشق
و فكر كن كه چه تنهاست
اگر ماهي كوچك ، دچار آبي درياي بيكران باشد
چه فكر نازك غمناكي

و نترسيم از مرگ
مرگ پايان كبوتر نيست

هركه با مرغ هوا دوست شود
خوابش آرام ترين خواب جهان خواهد بود

امشب
ساقه معني را
وزش دوست تكان خواهد داد
بهت پرپر خواهد شد
...
داخل واژه صبح
صبح خواهد شد

دچار یعنی
عاشق
و فکر کن که چه تنهاست
اگر که ماهی کوچک دچار آبی دریای بیکران باشد
.....

زندگي رسم خوشايندي است
زندگي چيزي نيست ، كه لب طاقچه عادت از ياد من و تو برود

و نپرسیم کجاییم
بوکنیم اطلسی تازه بیمارستان را
بد نگوییم به مهتاب اگر تب داریم

دیده ام گاهی در تب ماه می اید پایین
میرسد دست به بام ملکوت
گاه در بستر بیماری من
حجم گل چند برابر شده است
و فزون تر شده است
قطر نارنج،شعاع فانوس

گاه زخمی که به پا داشته ام
زیروبم های زمین را به من اموخته است

مرگ در اب وهوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ باخوشه انگور می اید به دهان
وبدانیم اگر مرگ نبود
دست ما در پی چیزی می گشت

کار ما شاید این است
که میان گل نیلوفر و قرن
پی آواز حقیقت برویم

من اناری را می کنم دانه، به دل می گویم: خوب بود این مردم، دانه های دلشان پیدا بود...

یاد من باشد تنها هستم. ماه بالای سر تنهایی است...

چه سيب هاي قشنگي
حيات نشئه تنهايي است
...
قشنگ يعني چه؟
قشنگ يعني تعبير عاشقانه اشكال
و عشق ، تنها عشق
ترا به گرمي يك سيب مي كند مانوس

من مسلمانمم
قبله ا م یک گل سر خ
جانمازم چشمه مهرم نور
دشت سجاده من

من ندیدم دو صنوبر را با هم دشمن
من ندیدم بیدی سایه اش را بفروشد به زمین
رایگان می بخشد نارون شاخه خود را به کلاغ
هر کجا برگی هست شور من می شکفد

به یاد خسروشکیبایی و به یاد صدای دلنشین اش که حرف های سهراب رو مدام تو گوشمون تکرار می کرد.


و بدانیم اگر مرگ نبود
دست ما پی چیزی می گشت
و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونه ی یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاریست
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ در ذات شب دهکده، از صبح سخن می گوید
مرگ با خوشه انگور میاید به دهان
مرگ در حنجره ی سرخ گلو می خواند
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است
مرگ گاهی ریحان می چیند
مرگ گاهی وودکا می نوشد
گاه در سایه نشسته است، به ما می نگرد
و همه می دانیم
ریه های لذت
پر اکسیژن مرگ است.
درنبندیم بروی سخن زنده ی تقدیر،
که از پشت چپرهای صدا می شنویم...

به یاد خسروشکیبایی و به یاد صدای دلنشین اش که حرف های سهراب رو مدام تو گوشمون تکرار می کرد.


و بدانیم اگر مرگ نبود
دست ما پی چیزی می گشت
و نترسیم از مرگ
مرگ پایان کبوتر نیست
مرگ وارونه ی یک زنجره نیست
مرگ در ذهن اقاقی جاریست
مرگ در آب و هوای خوش اندیشه نشیمن دارد
مرگ در ذات شب دهکده، از صبح سخن می گوید
مرگ با خوشه انگور میاید به دهان
مرگ در حنجره ی سرخ گلو می خواند
مرگ مسئول قشنگی پر شاپرک است
مرگ گاهی ریحان می چیند
مرگ گاهی وودکا می نوشد
گاه در سایه نشسته است، به ما می نگرد
و همه می دانیم
ریه های لذت
پر اکسیژن مرگ است.
درنبندیم بروی سخن زنده ی تقدیر،
که از پشت چپرهای صدا می شنویم...

شاید آن روز که سهراب نوشت ،تا شقایق هست زندگی باید کرد خبری از درد گل یاس نداشت. آری این چنین باید نوشت : اگر هر گلی باشی زندگی اجبار است.

دچار باید بود
وگرنه زمزمه میان دو حرف
حرام خواهد شد

 
 
 
دست از دامان شب برداشتم
تا بیاویزم به گیسوی سحر
 
خویش را از ساحل افکندم در آب
لیک از ژرفای دریا بی خبر

درختي تابان،پيكرم را در ريشه ي سياهش بلعيد