عاشقانه ها discussion
-----------------------شاید--------------------------------
date
newest »
newest »
شاید اگر طاقتمان تا طلوع صبح فردا طاق نشد و آسمان دلمان دوباره آفتابی بودشاید اگر با صداقت و صمیمیت ۷ سالگیمان هیچ لبخندی را بی پاسخ نگذاشتیم
شاید اگر حضور تو زودتر کمی آنطرفتر از این همه دلتنگی بود
آنوقت...
خسته ام خسته از این همه شاید و اگر و اما و چرا و چگونه...
فقط کاش تا دیر نشده بیایی!
هی فلانی، زندگی شاید همین باشد"ـ هی،فلانی!زندگی شاید همین باشد؟
یک فریب ساده و کوچک
آن هم از دست عزیزی که تو دنیا را
جز برای او و جز با او نمی خواهی!
من گمانم زندگی باید همین باشد.
آه!...آه! امّا
او چرا این را نمی داند، که در این جا
من دلم تنگست،یک ذره ست؟!
"
شاید زندگی توهمی بیش نباشدشاید عشق دروغی بیرحمانه است
نمیدانم
اما در کنار این همه شک و تردید و شاید تو بیا با هم جهان را عاشقانه تلاوت کنیم
بیا با قلبهایمان بی هیچ چشمداشتی عاشق باشیم.
!
این من هستمشاید این من هستم
میگویند این من هستم
به نظر شما این من هستم؟
راستی! به نظر شما من کی هستم؟
این من هستم." من"
تنها چیزیه که اطمینان دارم هست.
مهم اینه که من هستم.
من هستمتو هستی
ما هستیم
مهم اینه که ما باشیم!
Ali wrote: "هرگاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم،تنها نبودم ،اما ...اما اکنون نمیدانم ! این "خودم"کیست؟کدام است؟
هرگاه تنها میشوم گروهی خود را در من میآویزند که منم! و من با وحشت و پریش..."
:(
Bita wrote: "Ali wrote: "هرگاه با دیگران بودم خود را تنها می دیدم. تنها با خودم،تنها نبودم ،اما ...اما اکنون نمیدانم ! این "خودم"کیست؟کدام است؟
هرگاه تنها میشوم گروهی خود را در من میآویزند که منم! و م..."
:))))
، ولی شاید اگر بودی
. خورشید تابستان فروغی مهربانتر داشت
، شاید اگر بودی بهار آرزوهایم رنگ هزاران یاسمن
. رنگ حقیقت داشت
، شاید اگر بودی نهال خشک قلبم
، بر شاخه های سوخته از حسرتش
. یک قطره شبنم داشت
، شاید اگر بودی ، خزان رنگین و زیبا بود
.در کوچه باغ خاطره با تو عطری ، و خزان دیگری می داشت
، شاید اگر بودی زمستان ها ، برف درخشان و سپید
، روی صورت های سبز کاج ، در چشم ما رنگی دیگر داشت
. نوری دیگر داشت ، شاید اگر بودی نمیدانم
، هرگز نمیدانم اگر بودی چه می شد ، شاید اگر می آمدی
، بعد از عبور از جاده های آرزو ، از دشت های سبز قصه
. قلبم توان این همه شادی را نداشت
، آنگاه قلب من ، چون دانه برفی
، در دست های گرم و پر مهرت
، رها از قید و بند زندگی
. میل پریدن ، شعر رفتن داشت