christian bobin discussion

رازی دارم: زندگی مرا دوست دارد . زندگی همیشه وقتی نزدیک است فراموشش
کنم به دیدارم می اید. چرا نگران باشم.
می ترسم که دیگر دوستم نداشته باشند...اما همیشه اگر کسی هم نباشد
هوا ماسه اب و نور دوستم دارند .هرگز ترکم نمی کنن

یاد میگیرم که دوستم بدارند تا دیگر نیازی به مهرومحبت دیگران نداشته باشم، تا سرانجام از این حد فراتر بروم، به جایی دیگر فراتر از احساسات، جای دیگری غیر از احساسات،به کجا می خواهم بروم، شاید به خود عشق

تصمیم می گیرم مثل وقتی که آدم

از صخره ای به صخره دیگر می پرد تا از رودخانه ژرفی بگذرد،

از ثانیه ای به ثانیه دیگر بروم.

خیس از پشنگ آب، تر و تازه.

ولی نه غرق شده…

صفحه‌ی 33
((البته از کتاب دیوانه بازی