Hamid

“نقاب

هی بازیگر! گریه نکن ! ما همه مون مثل همیم !
صبحا که از خواب پامیشیم نقاب به صورت میزنیم!
یکی معلم میشه و یکی میش خونه به دوش ،
یکی ترانه ساز میشه ، یکی میشه آدم فروش...
کهنه نقاب زندگی تا شب رو صورتای ماس
گریه های پشت نقاب مثل همیشه بی صداس

هر کسی هستی یه دفه قد بکش از پشت نقاب
از رو نوشته حرف نزن! رها شو از پیله ی خواب
نقشه‌ی یک دریچه رو رو میله ی قفس بکش
برای یک بار که شده جای خودت نفس بکش

کاشکی میشد تو زندگی ما خودمون باشیم و بس
تنها برای یک نگاه ، حتا برای یک نفس
تا کی به جای خود ما نقاب ما حرف بزنه ؟
تا کی سکوتو رج زدن ، نقش نمایش منه ؟
میخوام همین ترانه رو رو صحنه فریاد بزنم
نقابمو پاره کنم جای خودم داد بزنم”
― یغما گلرویی