Michał

“Trafia się taki na każdym konwencie, targach komiksowych czy spotkaniu autorskim z podpisywaniem książek, nerwowy i naiwny nowicjusz, który, korzystając z chwilowej ciszy podczas zadawania pytań, podnosi drżącą rękę i nieśmiało indaguje: "Skąd pan czerpie swoje pomysły?". I wiecie, co wtedy robimy? Szydzimy. Drwimy i ośmieszamy nieszczęsnego durnia przed rówieśnikami, poniżamy go i upokarzamy, rozrywamy na krwawe strzępy nieubłaganą i złośliwą elokwencją. Sugerujemy, że samo zadawanie takich pytań stawia go w jednej intelektualnej kategorii z temperówką. Później, gdy już wyciśniemy z żałosnego biedaka tyle śmiechu, ile się da, każemy swoim pomagierom, by zabrali go na zewnątrz i spuścili mu manto. Wiem, że to niemiłe. Ale tak trzeba.
Powód, dla którego tak trzeba, jest dość prosty. Po pierwsze, w mrocznym i mętnym szlamie opinii i półprawd, które składają się na całą teorię i krytykę sztuki, jest to jedyne pytanie warte postawienia. Po drugie, nie znamy odpowiedzi i boimy się, że ktoś się o tym dowie.”
― Alan Moore

“Your head's like mine, like all our heads; big enough to contain every god and devil there ever was. Big enough to hold the weight of oceans and the turning stars. Whole universes fit in there! But what do we choose to keep in this miraculous cabinet? Little broken things, sad trinkets that we play with over and over. The world turns our key and we play the same little tune again and again and we think that tune's all we are.”
― Grant Morrison, The Invisibles, Volume 1: Say You Want a Revolution

“Raz słyszałam o eksperymencie, który przeprowadzili Amerykanie. Ochotnicy obsługiwali generator prądu. Powiedziano im, że jest podłączony do pacjenta w sąsiednim pomieszczeniu... Tak naprawdę, badani słyszeli tylko głos aktora, dochodzący przez interkom. Lekarz polecił ochotnikom aplikować wstrząsy elektryczne. Mieli stopniowo zwiększać napięcie. "Ofiara" zaczęła błagać oprawców, by przestali. Prowadzący badanie nalegał, żeby nie przerywać. Tym razem ofiara zaczęła krzyczeć. Po jakimś czasie krzyki milkły i zapadała cisza. Ochotnikom polecono zwiększyć napięcie jeszcze raz... Prawie 80% badanych dalej aplikowało wstrząsy po prośbach "ofiary", by przestali. Niemal 60% kontynuowało nawet, gdy sądzili, że już nie żyje. To byli zwykli ludzie. Byli gotowi doprowadzić torturami do śmierci nieznajomego człowieka tylko dlatego, że kazał im ktoś, kto ma władzę. Niektórzy mówili, że wręcz im się to podobało. Chyba i mnie wtedy podobało się to, co robię. Ludzie są głupi i źli. Jest z nami coś nie tak... Mamy jakąś paskudną skazę... Zasługujemy na śmierć. Zasługujemy...”
― Alan Moore, V for Vendetta

“Mamy rok 1988. Margaret Thatcher zaczyna trzecią kadencję i z pewnością siebie mówi o nieprzerwanych rządach konserwatystów w przyszłym stuleciu. Moja najmłodsza córka ma siedem lat, a prasa brukowa rozpowszechnia pomysł obozów koncentracyjnych dla ludzi z AIDS. Nowe oddziały prewencji mają czarne szybki w kaskach, podobnie jak ich konie, a na policyjnych furgonetkach obracają się kamery wideo. Rząd wyraził pragnienie wykorzenienia homoseksualizmu, nawet jako abstrakcyjnej koncepcji, i można się tylko domyślać, w którą mniejszość wymierzone będą kolejne ustawy. Rozważam wyprowadzkę z tego kraju wraz z rodziną w ciągu kilku najbliższych lat. To kraj zimny, pełen paskudnej atmosfery i już mi się tu nie podoba.

Dobranoc, Anglio. Dobranoc, służbo Ojczyźnie i litero V jak Victory.
Witaj, Głosie Fatum i litero V JAK VENDETTA.”
― Alan Moore, V for Vendetta