Diğdem

“İnsan ruhuna inanmam. Hiç inanmadım. İnsanların elbise sandığına benzediğine inanırım - içine belli şeyler tıkılmış, yola çıkartılmış, ortalığa savrulup atılmış, fırlatılmış, saçılmış, yitirilmiş, bulunmuş, ansızın yarısı boşaltılmış, ya da şimdiye kadar olmadığınca tepeleme doldurulup şişirilmiş, taa en sonunda En Son Görevli onları kollarından tuttuğu gibi En Son Trene savuruncaya ve onlar takır takır uzaklaşıncaya kadar...”
― Katherine Mansfield

“Peki Mac.Rahatla.''
Mac mı? Bana Mac mi demişti gerçekten? Nefes almaya uğraştım.''Ölecek miyim?'' diye hırıldayarak sordum.''Beni öldürecek misin?''
''Sana rahatlamanı söylüyorum, sen ise kalkmış seni öldüreceğimi mi düşünüyorsun? Tam bir kadın mantıksızlığıyla davranıyorsun.'' Sonradan aklına gelmiş gibi ekledi. ''Artık serbestçe konuşabilirsin.''
''Öyle davranmıyorum.Bana Mac diye hitap ettiğin iki seferde de ölümle pençeleşiyordum.Şu anda da etrafta başka bir tehdit unsuru olmadığına göre, beni öldürmek üzere olmalısın.Kesinlikle çok mantıklı bir çıkarım.''
''Sana Mac diye hitap etmedim.''
''Evet ettin.''
''Sana Bayan Lane diye hitap ettim.''
''Hayır etmedin.''
''Evet ettim.”
― Karen Marie Moning, Faefever

“Bir daha bir Fae’yle yatarsan seni V’lane’in kişisel Pri-ya’sı yaparım.’’
Öldürecek gibi bakıyordu bana ama yine de yumuşak bir sesle konuşmaya devam etti. ‘’Çok mu kıskandın?’’
‘’Benim olan benimdir.’’
İyice hareketsizleşti. ’’Benim hakkımda böyle mi düşünüyorsun?’’
‘’Kıçının üzerine bahse girerim ki sen benimsin dostum.”
― Karen Marie Moning, Shadowfever

“Seni öldürmeye çalışacaklar.’’
‘’İyi ki öldürülmem zor.’’ Beni tek bir şey ilgilendiriyordu. ‘’Ya sen?’’
‘’Asla.Ben daima koruyacağım seni.İhtiyacın olduğu her an seni becerip kendine getireceğim.Ölmene asla izin vermeyeceğim.”
― Karen Marie Moning, Shadowfever