Meri

“Колку пати сме го оставиле чедото дома само затоа што сме морале да работиме. Сме го оставиле и паметот до кај него, а нашето тело тргнало на работа? Но, тоа само ние го знаеме. Децата се свесни за нашето отсуство, но не и за нашата растргнатост во мигот. Тие знаат дека им недостигаме, но не знаат колку нам ни недостигаат. Колку се тие сиот свет во нашите очи. Колку жртви би поднеле за нив. И колкави планини би поместиле за нив. И само за нив!”
― Билјана Мартиновска, Заборавениот куфер

“Понекогаш нема ништо потажно од насмевката.”
― Игор Станојоски, Првиот универзитетски ден на мојата ќерка

“Sve ima svoj početak i kraj, i jedino što ima smisla je uživati kad ti je dobro, stisnuti zube kad ti je teško. Biti svjestan da će i jedno i drugo proći kao što sve na ovom svijetu prođe. I opet se vrati. U nekom drugom obliku.”
― Bekim Sejranović, Dnevnik jednog nomada

“Се вртам и му го гледам грбот на силниот Евген Дворак, кој не сака да му го видам лицето,
затоа што знае дека ќе се преплашам.
Затоа што го слуша мојот сеуште детски плач, вели да ги избришам солзите и да бидам силна,
а потоа забележувам како неговата снага се спушта на подот и го крши сопственото ветување.
И тој ден, како најтемната ноќ во мојот живот, умира старата Ингрид.”
― Јован Илиески, Ноќта кога ја напуштив Прага