Lucy > Recent Status Updates

Mam syndrom sztokholmski, jeśli chodzi o tę serię. Za każdym razem mówię sobie, że kolejnej części nie dam rady już przeczytać i za każdym razem jednak czytam, a pomiędzy wywracaniem oczami i zniercierpliwionym wzdychaniem czerpię z tego ogromną satysfakcję.

Oj, coś się tutaj niestety popsuło. Nadal uwielbiam ten niesamowity magiczny klimat i opisy miejsc w których Zafón jest mistrzem, ale mam wrażenie, że połowa scen jest zbędna, a większości rozmów Alicji w przypadkowymi osobami w ogóle mogłoby nie być. Chyba, że się zaskoczę i na końcu okaże się, że to wszystko było potrzebne i nabierze jakiegoś głębszego sensu.

Czyta mi się o dziwo dobrze, nie nudzi mnie a nawet wciąga i podoba mi się klimat więc to na plus, ale nic nie poradzę na to że ciągle widzę tam universum HP i łapię się na myśleniu "co ten Voldemort znowu, każe się nazywać Wielkim Nekromantą" 🙄
Also, Ferron do wywalenia, panie pan jest toksyk jakich mało.

Bardzo dziwnie się z tym czuję, ale na razie mi się podoba. Spodziewałam się, że rzucę ją w kąt po 100 stronach, a tymczasem wciągnęłam się, szybko się czyta i w sumie ciekawi mnie co będzie dalej. Oczywiście nie chwalmy dnia przed zachodem słońca, zostało mi jeszcze ponad 700 stron 😅

Powiem szczerze, że na razie jest lepiej, niż się spodziewałam. Jestem całkiem zaintrygowana, czyta się to dobrze, chociaż faktycznie ilość ekspozycji na początku trochę przytłacza, no i nie będę ukrywać - trudno mi w tym nie szukać potterowskich wątków, powiązań i postaci. Zresztą nie jest to trudne, mimo oczywistych zmian w fabule, nadal widać, że to był wcześniej fanfick osadzony w już istniejącym universum.

Ta seria to będzie chyba moje nowe guilty pleasure, bo zarzekałam się, że nie ma opcji, żeby mi się to spodobało, a tu autentycznie czuję jak mnie wciąga, mimo że nadal zdarzy mi się przewracać oczami nad scenami Celaena-Dorian, które są tak sztuczne, że zupełnie tej relacji nie czuję, a więcej chemii to ma Celaena z Noxem.

Zobaczymy, o co tyle krzyku (z moim tempem czytania to nie wiem kiedy ja skończę tę cegłę).

Czy źle się ta historia zestarzała? Trochę tak. Czy są tu rzeczy które sprawiają że czytelnik w 2025 r. łapie się za głowę? No tak. Ale czy bawię się przednio i co kilka stron chichoczę z jakiejś zabawnej sytuacji, dialogu albo po prostu z powodu kolejnego niesamowitego pomysłu Anieli? Owszem, jest cudownie, po jakichś 15 latach od pierwszego czytania jednak nadal kocham Jeżycjadę.

Postanowiłam zrobić reread Jeżycjady, którą kiedyś uwielbiałam i sprawdzić, czy faktycznie tak źle się zestarzała. Na razie na tapet wjechała u mnie "Kłamczucha" i szczerze mówiąc zapomniałam, jaki Pani Musierowicz ma zabawny styl pisania! Bawię się przednio.

W końcu wzięłam się za tę cegłę. Welcome back, Panie Zafón, mam nadzieję że nie ma mi Pan za złe, że dopiero teraz, bo kocham serię Cmentarza Zapomnianych Książek całym serduszkiem.

Nie jestem w stanie wyrazić, jak bardzo kocham tę serię, te wszystkie intrygi, polityczne gierki, plot twisty, relację Cezhou, no WSZYSTKO.

Zaczęłam właśnie bardzo dobrze się bawić, wreszcie dzieje się coś ciekawego. Do tej pory trochę wiało nudą, ale dobra, pani Maas jednak potrafi w mroczną baśniowość, mimo że kompletnie nie potrafi tworzyć ciekawych (i nie irytujących) głównych bohaterek.

Nie sądziłam, że kiedykolwiek sięgnę po tę serię, bo już od dawna nie czytam takich książek, moja obsesja na Dwory skończyła się jakieś 6 lat temu, ale robię to dla mojej przyjaciółki i mam nadzieję, że miło się zaskoczę...

He called him "Er-Lang" !!!!!!!!!!!!!

140 stron za mną i może nie będzie to jedna z książek mojego życia, ale po zasłyszanych i przeczytanych negatywnych opiniach spodziewałam się czegoś gorszego, a tymczasem jestem zaintrygowana. Mnie wciąga, Bardugo dowozi jak zawsze, Satangel daje vibe Darklinga, na razie wszystko na plus.