Oskar > Recent Status Updates

Przeczytałem dwa potwory, fajne. Jest ziomo co przychodzi do niegrzecznych dzieci i odcina im pęcherze (takie od oparzeń, z ogniska itp)

Nie jestem w stanie opisać słowami, co przeżyłem czytając ten rozdział. Spodziewałem się, że każda książka przygotuje mnie na następną, ale na to nie da się przygotować.

Nie pamiętam która strona, skończyłem pierwszy rozdział, całkiem mocny przyznam. Lubię w tych opowieściach to, że postaci nie są czarno-białe, jak na tak krótkie teksty, bardzo dużo się o nich dowiadujemy. Teraz przygotowuje się mentalnie na breakdance bo zaczynam opowiadanie o psiaku.

Brak czasu i siły na czytanie, więc głównie przeglądam podręczniki od rpgów jak mam ochotę poczytać. Poderek fajny, dużo nowości.

Dużo o śmierci, dużo o prosektorium, dużo o chorobach i ostatnich chwilach, a w tym wszystkim zaskakująco mało o samych zwłokach xD spodziewałem się trochę innej narracji ale czyta się bardzo przyjemnie

Na początku trochę za dużo naukowego bełkotu (nie żebym nie był na to przygotowany czytając książkę o zwłokach od Antropologa sądowego) ale ogólnie wciąga i można się sporo nauczyć z pierwszych rozdziałów. Niektóre fragmenty tak ciekawe, że odrazu zaczepiłem kogoś, żeby opowiedzieć co wyczytałem xD

Nie pamiętam gdzie dokładnie skończyłem 😵‍💫

Trochę ostatnio nadrobiłem zaległości. Nie mogę się doczekać jak przeczytam zakończenie, chociaż już mnie serce boli.

Potrzebuję więcej czasu na czytanie...

Zaczyna się fajnie, duży przeskok czasowy dodaje trochę tajemniczości. Mam tylko nadzieję, że poprawność kulturowa czy polityczna nie zepsuje tej książki (a widzę po wstępie, że jest to możliwe)

Zaczyna się super, choć trochę się czuję jakbym czytał podręcznik od Anatomii i ktoś na jego marginesie zaczął pisać pamiętnik xD

Trochę zaczynają mi przeszkadzać niektóre dopiski i określenia autora. Ale może Richard Taylor w swojej książce zbytnio podniósł moje wymagania i wzbogacił wiedzę, nie wiem, ogólnie i tak mi się podoba

Przeczytał bym więcej, ale w pracy dostałem ataku autyzmu i większość czasu czytałem o oblężeniu Cadii na Dark Heresy Wiki

Przeczytałem kilka stron ale przyznam potwornie ciężka lektura. Jako materiał do poprowadzenia sesji Cthulhu RPG - super. Jako książka dla kogoś zainteresowanego samym Lovecraftem i podobnymi dziełami - nie polecam.

Nie pamiętam na jakiej stronie skończyłem, ale książka bardzo fajna - bogate opisy zdarzeń, dokładny research, interesujące hipotezy i domysły autora.

Coraz bardziej mi się podoba

Bardzo prosta ale ciekawa historia, urocza na swój sposób.

Dziwne, ciekawe, trochę urocze, melancholijne i wydaje się całkiem inteligentne.

Nina ty debilu, jesteś geniuszem.

Chyba zaczynam rozumieć co się dzieje i muszę przyznać długo mi to zajęło 🤔
Ale pewności nie mam, bo sposób pisania i same wydarzenia bardzo skrupulatnie odciągają mnie od zrozumienia czy choćby domyślenia się prawdy.

Cholera jak to wciąga. Nie spodziewałem się aż tak wciągającej fabuły xD
Wiadomo, przede wszystkim jestem pochłonięty dialogami pomiędzy Millie i Enzo, bardzo bogate wypowiedzi, pełne treści i sensu.
A tak serio to nawet wątek romantyczny mnie nie skręca, jest dobrze napisany i po prostu przyjemny. Każda strona trzyma w napięciu czy coś się zaraz nie wydarzy bo nawet nie wiemy tak naprawdę kim jest główna bohaterka

Każdy rozdział atakuje z zaskoczenia pod sam koniec. Uwielbiam tą serię.
SPOILER:
W ogóle, nienawidzę dzieci ale jak Miki powiedziała życzenie "Żeby tatuś był szczęśliwy" to się wzruszyłem 🥹