Senne Adam > Recent Status Updates

Ik lijk nu echt in mijn hater era, maar sorry, De Bremer Stadsmuzikanten is gewoon een kutverhaal.

Nóg veel meer namen van personages, en hun rol duurt vaak maar een paar alinea's. Dat in combinatie met een heel afstandelijke en beschrijvende stijl zorgt ervoor dat ik onverschillig naar het verhaal kijk, wat toch wel vreselijk tragisch is voor een boek over slavernij.

Bro, hoe ga je aan het begin van je boek al meer dan tien personages bij naam noemen en van mij verwachten dat ik nog mee ben?? Doe normaal.

Bro, hoe ga je in je aan het begin van je boek al direct meer dan tien personages bij naam noemen en van mij verwachten dat ik nog mee ben?? Doe normaal.

Ik zou zo graag eens bij Oscar Wilde op de koffie komen, maar hij zou me waarschijnlijk recht in mijn gezicht beledigen zonder dat ik het doorheb.

Dit is exact de puur sfeerscheppende, rond de pot draaiende schrijfstijl waardoor ik jarenlang niet gelezen heb 😭😭

200 jaar later nog altijd mijn mond doen openvallen met een plotwending? Jane Austen kan dat.

Jane, ik heb echt heel hard mijn best gedaan om al je personages bij te houden. Maar als je er honderden pagina's lang een paar niet meer vernoemt, om ze dan in de aanloop van de ontknoping terug te laten keren, GA IK NIET MEER WETEN WAAROM ZE BELANGRIJK ZIJN!!!

Ik heb echt het gevoel dat ik veel drama aan het missen ben nu 😭😭

Wie Elinor als personage niet kan uitstaan, kan het gewoon niet aan om zijn eigen negatieve kanten weerspiegeld te zien.

Er is geen haat zo groot als christelijke liefde.

Nog een voorbeeld van stilistische whiplash in een overwegend academische tekst: "Edward II (...) is dealt with in condign fashion, fucked to death at the hands of a usurper's agent."

Like??? 😭😭

Dit boek is heel academisch geschreven maar dan beschrijft de auteur de mythische figuur Orpheus als een "queer icon" en schrijft hij een bepaald Shakespearepersonage "power bottom energy" toe. Stilistische whiplash krijg ik hiervan 😭😭

Hier komt geen rating of recensie van, maar ik wil toch even dit gezegd hebben: fuck Ann De Paepe.

Afgezien van de onevenwichtige schrijfstijl, is dit zo rauw, zo echt, zo genuanceerd. De dader is geen eendimensionaal monster, maar iemand die zo subtiel manipuleert dat het ook voor de lezer gemakkelijk onopgemerkt blijft.

Het is moeilijk te weten wat feit en wat fictie is, maar hier kun je alleen maar zo over schrijven als je het echt hebt meegemaakt. Carl Devos gaat serieus wat tegenbewijzen mogen leveren.

Ik vermoed dat Kafka de wollige stijl van de ambtenarij wil parodiëren, maar daardoor vraagt dit boek verdorie wel een serieuze inspanning.

Oké Marjane, nu ben ik bang dat ik na Persepolis en Maus al meteen het beste van het beste heb gelezen en elke andere grafische roman een teleurstelling zal zijn.

En dan zal ik nog eens iets zeggen, hè ... Ik heb het altijd al extreem arrogant gevonden als kunstenaars andere, succesvollere kunstenaars afbeelden als mensen die een pact met de duivel hebben gesloten. Het ruikt naar jaloezie omdat ze zelf niet in staat zijn dezelfde grootsheid te evenaren en het talent van de ander dan maar in diskrediet brengen.

Laag van je, Schwab. Echt laag.

Plots is er een cameo van Beethoven?? Wat is dit boek? Waarom is dit boek?

In dit boek heet de duivel Luc ... Want dat is een afkorting van Lucifer ...

Je zou denken dat als je al 300 jaar leeft, je in die tijd toch al iets van persoonlijkheid zou hebben ontwikkeld. Blijkbaar niet.

Na Anna Karenina en Madame Bovary, is nu ook Sula van Toni Morrison gespoild omdat een hedendaagse auteur wil pronken met zijn literaire kennis en dan maar doodleuk een klassieker verpest voor wie die nog moet lezen. Stefan Hertmans en Ocean Vuong, ik sta niet in voor de gevolgen als ik jullie tegenkom.

Uhum ... Meneer Maupin, wil je alsjeblieft niet zomaar in een flashback mijn favoriete personage uit je reeks vermoorden? Wat voor manieren zijn dat?

Alleen Armistead Maupin zou iemand die afwisselend twee mannen afzuigt kunnen beschrijven als "a symphonic performance by a true multi-instrumentalist".

Alleen Armistead Maupin zou ermee wegkomen door iemand die afwisselend twee mannen afzuigt te beschrijven als "a symphonic performance by a true multi-instrumentalist".

Welke boomer van een editor heeft Gabrielle Zevin aangeraden om in een boek over games een hele alinea te verspillen aan de definitie van een NPC alsof de lezers die term niet zouden begrijpen?

Het concept sprak me eerst eigenlijk niet aan, maar ik ben al aangenaam verrast!

Dit audioboek gaat een pak vlotter voorbij als je het niet meer als een historische roman beschouwt, maar wel als een historisch-filosofisch-politieke podcast (dit is geen compliment).

Ik ben halfweg en heb dus de bergtop bereikt. De afdaling zal dan wel beter meevallen, toch? TOCH????

Jullie gaan schreeuwen als ik zeg dat Taylor Jenkins Reid even goed liefdesverhalen schrijft als Jane Austen en Dostojevski maar idc

"Omdat niemand een beslissing nam, besloot ik zelf dingen te besluiten", is zo'n kutzin. Dit boek barst van de complexe zinnen met erudiete taal en dan schrijft Pfeijffer zoiets.