Ecem Duman > Recent Status Updates

"Bir kitapta okuduğun en güzel cümle nedir?" diye sordu adam. "Bazen..." Sonra düşünmek için durakladı, her kelimeyi doğru söylediğinden emin olmaya çalışıyordu. "Bazen yaşamadığım hayatların ağırlığı altında kemiklerimin çekildiğini hissediyorum."

“Her zaman benden daha tutsak birisi vardır” tümcesi o sıralar mümkün olan tek umudu özetliyordu.

Daha sonra Jeanne gitmişti. Tabii tek başına gitmemisti. "Seni sevdim, ama artik yoruldum... Gitmekten mutlu degilim, ama yeniden baslamak için mutlu olmaya gerek yok."

“Budalalık hep ısrar eder, insan hep kendisini düşünmese bunun farkına varabilirdi.”

“İnsan katlanmak zorundadır, işin bütün sırrı budur. Kendi karakterine, kendi tabiatina katlanmak zorundadır; çünkü ne tecrübe ne de kendi eksikliklerine, şahsi menfaatlerine ve açgözlülügüne dair içgörü bir sey degistirir. Arzularimizin dünyada tam bir yankısı olmayışına katlanmak zorundayız. Sevdiklerimizin bizi sevmemesine ya da umdugumuz gibi sevmemesine katlanmak zorundayız.”

“Olgular konuşur; hani derler ya: Hayatın sonuna dogru olgular itiraflarni, iskence sandalyesindeki sanıklardan daha yüksek sesle haykırır. Sonunda her sey yaşanıp biter, ortada yanlis anlasilacak bir sey yoktur. Fakat kimi zaman olgular yalnizca sonuçlarin zavalli tezahürleridir. Insan yaptigiyla degil, bu yaptiginin arkasindaki amaçla kendini suçlu hale getirir. Her sey amaçta saklıdır.”

“Yalnızlık da epey tuhaftir. Bazen balta girmemis bir orman gibi tehlikeler ve sürprizlerle doludur. Onun bütün cesitlemelerini bilirim. Insanin sasmaz bir hayat düzeni kurarak bos yere mücadele ettigi can sıkıntısı. Sonra ani patlamalar. Yalnızlık da vahsi orman kadar gizemlidir.”

“İnsanın elinin altında onca miktarda para olsun da, basit bir gönül zaafı yüzünden hayır demek zorunda kalsın.”

“Kim olursa olsun, herkes başkasına yüklemek istediği kötü bir şeye sahiptir.”

“İki tarafta da arzuyu gurura hesap vermeye çağıran iç muhasebe anları olmasaydı, kendi kendini yiyen aşkın işkenceleri ne kadar azalırdı.” - Syf. 28.

Bir çocugu kaybettiginizi ne zaman anlarsiniz? Tek bir anıdan mütesekkil olamaz, bu küçük asamalarla gerçeklesen bir sey. Tuhaf, küçük değişiklikler, farkina bile varılmayan detaylar. Fakat mutlaka bir başlangıç noktasi olmali, aniden siçrayan bir mesafe. Aile ve çocuk arasinda bir uçurum. Bu uçurum bir kez olustu mu kopus sadece devam eder. Cünkü en basindan yoktur, degil mi? Yoksa var midir?

Kadin omuz silkti. "Kitaplari seviyorum."
"Bir kitapta okudugun en güzel cümle nedir?" diye sordu adam.
"Bazen..." Sonra düsünmek için durakladı, her kelimeyi dogru söylediginden emin olmaya çalisiyordu. "Bazen yasamadigim hayatlarin agirligi altinda kemiklerimin çekildigini hissediyorum."

“Zaman böyle bir şeydir. Anıların etini ve iç organlarını yavaş yavaş çürütür, izlerini yok eder, en sonunda da geride birkaç avuç beyaz kemik bırakır.” - Pg. 134

“İnsanın kendini daha fazla savunmasının ya da gizlemesinin mümkün olmaması. İşte bu benim o zaman öğrendiğim ölüm denen şeydi.” - Pg. 76

Sonunda kitapta iyi bir şey oldu çok şaşkınım

Yazar resmen duygusal olarak çökertmek için sizi tüm tuşlara basıyor

Ah o bakım evine ziyarete gittiği an… çok güzel bir perspektifle tüm kitabın ana fikrini okuduğunuz sayfalar işte

“Her gün kendimle ilgili daha çok şey öğreniyorum ve suyun üzerindeki minik dalgalar gibi başlayan anılar şimdi kocaman, güçlü dalgalar halinde üstümden geçiyor…” - Haziran 10