Merel > Recent Status Updates

"Misschien een keer vroeg in de ochtend, wanneer het licht wordt en de zon gloednieuw en stralend de koperen hemel in stijgt, of in een bos op een late zomerdag als er een schuine, gouden lichtval tussen de stammen valt, of 's nachts bij een hemel vol sterren, een jonge maan als zilveren komma ertussen. Dan kan het als een bliksemflits tot iemand doordringen: ik wil leven, altijd en altijd en eeuwig."

"Meta liet Cheryl even bekomen van haar bekentenis, die blijkbaar al achter de coulissen had klaargestaan en van de eerste de beste gelegenheid gebruik had gemaakt om zich te vertonen onverschillig voor de gevolgen. Als het verstand weigert omzeilt het hart uiteindelijk zelf de versperring en plaveit zijn eigen weg."

"Ja, ik was er bijna, nog maar zeven gedichten. Die schreef ik die avond, toen mijn huisgenoten van hun bed, hun wieg, en hun mand profiteerden: 'Als je wilt kakken, trek dan eerst je schoenen uit', 'Van een vrouw houden op dinsdag', Splinternieuw drijfzand', 'Stijgbeugel- & aambeeldkanker', 'In het tehuis voor onverschilligen', 'Verkeerde palindromen', en 'Ieder begin is een teloorgang'."

"Ik vermoed dat we in elkaar herkennen dat we kwetsbaar zijn en niet vanzelf leven."

"(...) op Jungske, op Egbert, op dat scharminkel van een jongen, die ons allemaal heeft gered, en die de dapperste was, juist omdat hij steeds heeft durven zeggen hoe bang hij was."

"(...) en daar stonden de veroveraars, als verlegen kleuters beschaamd te zwijgen. Maar niet Jacoba. Die zou bij de koningin nog in de koekjestrommel roeren om de lekkerste eruit te zoeken."

"Zelfs Wachter was onder de indruk geraakt. Hij liet de stormram los, de anderen ook; de ruwgehakte boomstam viel dobberend op de stenen vloer, en daar stonden de veroveraars, als verlegen kleuters beschaamd te zwijgen.
Maar niet Jacoba. Die zou bij de koningin nog in de koekjestrommel roeren om de lekkerste eruit te zoeken."

"In galop reden de negen vrouwen door de wildernis, zwaaiend met borstels en bezems, de ragebol recht vooruit gestoken, op weg naar het spinnenwebbenkasteel om het te vernietigen, de Zwarte Weduwe te doden en hun mannen te bevrijden."

"Hij had niet anders gedacht of er zou een vreselijk geween en geweeklaag en gejammer en gesnik zijn uitgebroken bij Jacoba en Machteld tot en met Patricia, maar nee. 'Pha!' riepen ze. 'Een spin? Die zullen we dan eens effentjes te grazen nemen! Waar ligt dat kasteel?'"

"Haar handen zijn net mijn moeders handen, alleen hebben ze ook nog wat anders, iets wat ik nog nooit eerder heb gevoeld en waar ik geen naam voor heb. Ik ben hopeloos op zoek naar woorden, want alles is helemaal nieuw hier, en ik heb nieuwe woorden nodig."

"Voor mijn moeder is het hele leven werken: wij, het boter karnen, het koken, de afwas, opstaan en zorgen dat we op tijd klaar zijn om naar de mis of naar school te gaan, de kalveren spenen, mensen inhuren om de akker te ploegen en te eggen, uitkomen met het geld en de wekker zetten. Maar hier in huis gaat het anders. Hier krijg je de ruimte en tijd om na te denken. Hier hebben ze misschien zelfs wel geld over."

"Ze was sterker alleen en haar eigen gezonde verstand schonk haar zoveel steun, dat haar wilskracht zo onverminderd en haar opgewekte houding zo onveranderd waren als met zulke verse, schrijnende wonden maar mogelijk was."

"Ik ben niet depressief, dat kan ik niet zeggen, maar er is wel een hoop mis met me. Ik word opgevreten door razernij en tegelijkertijd ben ik dood- en doodmoe van alles."

"Zelfs de wethouder, die de Brilslang werd genoemd, omdat hij een bril droeg en wel iets van een slang had, en die zelf als linksbuiten had gevoetbald bij een club in Drenthe, maar na herhaalde schorsingen wegens grove overtredingen, die minstens twee tegenstanders blijvend invalide hadden gemaakt, de politiek in was gegaan, kwam kijken (...)."

"Even later kwam juffrouw de Vrij naar buiten, een klein oud vrouwtje met een knotje en een klompvoet, dat gedichten over Jezus schreef, waarin Jezus weinig op had met zondaars en liever 'Ga allemaal weg' zei dan 'Komt allen tot mij'. Ze las die gedichten een paar keer per jaar in de kerk voor."

'De notaris - ik zal zijn naam niet noemen, hij was een wijd en zijd bekende intrigant, die talloze mensen over de rand van een afgrond had geduwd, zodat ze zelf niet hoefden te springen, zoals mijn moeder zei - zette zijn bril op, bekeek de perzik van dichtbij, deed een stap achteruit en zei: "Als er aan een seringenboom een perzik groeit is het geen seringenboom."'

'Ik dacht: die arme jongens zijn op weg naar een uitvaart. Gaan jullie dan naar een trouwerij?'
'Nee hoor, wij gaan iemand acht ordners brengen met informatie over een oorlogsmisdadiger,' zei Ze'ev glimlachend terwijl hij naar hun fietsen wees met de ordners onder de snelbinders.
'Dan moeten jullie gewoon voor zonnebloemen gaan, dat fleurt de boel een beetje op,' had de verkoper met een knipoog gezegd.

'Hun grootmoeder had een keer gezegd dat Ze'evs slaapritme erg had geleken op dat van zijn achteroom Isaac, die ook een notoire uitslaper was geweest en eens scheen te hebben gezegd: 'Je bent in bed geboren en je gaat er ook in dood. Wie heeft ooit gezegd dat je er in de tussentijd ook uit hoeft te komen?'

'Hoe was het?' vroeg zijn moeder dan.
'Leuk,' zei Levi, 'wist je dat de ouders van Thijs een zwembad in hun kelder hebben?'
'Ja, dat weet ik, ik hoorde laatst ook iemand zeggen dat de briefjes van duizend daar door de gangen waaien,' zei zijn moeder lachend terwijl ze aan de eettafel aardappels aan het schillen was op een krant.

'De rijkdom was hem eerst niet zo opgevallen, maar op een middag bij een vriendje wiens familie scheepsreders waren, had hij heel nonchalant een massief gouden vulpen in zijn hand gedrukt gekregen toen zijn tekenpen het had begeven en eigenlijk was dat het begin geweest van zijn verbazing over de spullen die zijn vriendjes en vriendinnetjes in huis hadden.'

"Mijn leven is al voorbij. Wat jij hier ziet, is alleen maar een overblijfsel van wie ik ooit was. Het belangrijkste dat ik ooit in me had, is al lang geleden gestorven. Ik handel alleen nog maar op grond van herinnering."

"Omdat we nog een schuld hadden in te lossen aan de wereld," zei Naoko, opkijkend. "De bitterheid van het volwassen worden. Omdat we niet betaald hebben toen we hadden moeten betalen, zou die rekening nog komen. Daarom is het zo afgelopen met Kizuki en zit ik nu hier."

'Eens kijken of er genoeg inkt in deze pen zit, het is de enige pen die ik heb. Ik ben vergeten er een mee te nemen; voordat we hier zaten was het nooit in me opgekomen dat ik zou kunnen schrijven in plaats van appen. Ik heb wel twee paar slechtzittende schoenen ingepakt, en een chic overhemd voor een Europees feest waarvoor ik nooit zou worden uitgenodigd. Alleen geen pen.'

"Vis of kip vanavond?"
"Maakt niet uit."
"Laten we die vis maar opeten."
"Goed."
"Wil je iets grappigs horen?"
"Ja."
"Ik denk dat mijn vader zich begon terug te trekken toen mijn moeder hem al bij het ontbijt begon te vragen wat hij die avond wilde eten. En weet je wat het stomme is? Ik ben altijd zo bang geweest om net zo te worden als mijn vader dat ik niet alert was op, nou ja, die andere mogelijkheid."

Goede dialoog (pagina's 162 t/m 166):

"Ik denk dat mijn vader zich begon terug te trekken toen mijn moeder hem al bij het ontbijt begon te vragen wat hij die avond wilde eten. En weet je wat het stomme is? Ik ben altijd zo bang geweest om net zo te worden als mijn vader dat ik niet alert was op, nou ja, die andere mogelijkheid."

Pijnlijke maar goede dialoog (pagina162 t/m 166)

'In die tijd ervoer Robbie voor het eerst hoe het was om een herinnering te zijn, iemand die zijn entree had gemaakt en weer was afgegaan, iemands homofase, aan wie met warme gevoelens werd teruggedacht, maar om wie niet werd getreurd (...).'

'In die tijd ervoer Robbie voor het eerst hoe het was om een herinnering te zijn, iemand die zijn entree had gemaakt en weer was afgegaan, iemands homoparen, aan wie met warme gevoelens werd teruggedacht, maar om wie niet werd getreurd (...).'

'Robbie, een veteraan op verhuisgebied, heeft geleerd dat elk appartement, hoe klein ook (...) blijkt te bestaan uit talloze, merendeels onbeduidende spullen die het grootste deel van hun oneindige, levenloze bestaan alleen maar van de ene plek naar de andere worden verplaatst.'

'Destijds wilde ze kinderen. En nog steeds, maar misschien niet altijd, niet elke ochtend en elke avond.'