Mahdis > Recent Status Updates

این که یکمی اتفاقات بین دو تا کاراکتر اصلی دقیقا شبیه جلد اول داره پیش می‌ره ناراحتم می‌کنه. تا اینجا اصلا اندازه کتاب اول دوستش نداشتم متاسفانه

Dear Suzanne Collins, wtf????

"Gale is mine. I am his." Wow.

یکی از بیشترین چیزهایی که من تو داستانها ازش بدم میاد مثلث عشقیه. مخصوصا مخصوصا وقتی کاراکتر اصلی میخواد هر دو طرف رو با هم داشته باشه و مثلا جفتشون رو دوست داره!

جدی برای خودم خیلی عجیبه که این کتاب رو برای اولین بار دارم تو ۲۶ سالگی میخونم و خیلی هم دوستش دارم. البته فیلمش رو دیدم قبلا،‌ متاسفانه هر سه تاش رو، که اون هم خیلی خیلی دوست داشتم ولی الان می‌فهمم واقعا به خوبی کتاب نبودن.

فکر کنم این میشه بار سوم که می‌خوام بلندی‌های بادگیر رو بخونم، جالبه که با اینکه دو بار قبلا خوندمش هیچی ازش یادم نیست. مثل انیمه‌های میازاکی میمونه برام که تجربه‌شون میکنم ولی بعدش اگه کسی ازم بخواد تعریف کنم داستان رو نمیتونم : ))) این بار می‌خوام انگلیسی بخونم. امیدوارم خوب پیش بره

این کتاب با اینکه شیرین و انسانی و دوست داشتنیه، تا اینجا هیچ چیز خاصی نداشته. در حد ۳.۵ مثلا. این امتیاز بالااااش رو اصلا درک نمی‌کنم. امیدوارم چیزای بیشتری از خودش نشون بده به سمت اواخر کتاب

این کتابهایی که در مورد دزدیده شدن بچه‌هاست خیلی برام اذیت کننده ست. حتی بیشتر از کتابهای مربوط به قتله. اینکه مثلا یه بچه گم بشه و ندونی کجاست و اون امید و ناامیدیش خیلی ترسناک‌تره به نظرم حتی از مرگ...

خیلی جالبه. من اصلا نمیدونم از چی این کتاب خوشم میاد ولی خیلی ازش خوشم میاد : ))) توش هیچ اتفاق خاصی به اون شکل نمی‌افته، فقط یه راوی افکار و زندگی روزمره‌ش رو تعریف می‌کنه که ۹۹ درصد حول شوهرش میگرده. خودش اسم نداره، شوهرش اسم‌ نداره، بچه‌هاش اسم ندارن. عوضش روزای هفته رنگ دارن. راوی واقعا مغز معیوب و مریض و پارانوییدی داره و چیزایی رو به چیزایی ربط میده که اصلا پشمام : ))

آقا این کتاب چقدر مریضه : ))) یعنی چی آخه. ولی خوشم اومده.

جنت کوچولوی عزیز، همین الان بیا بغلت کنم و ببرمت جایی که بدونی آدمها دوستت دارند‌ ❤️

جمله‌های این کتاب برای من خیلی احمقانه و غیرمنطقیه. انگار سعی کرده حرفای مهم و جالب و متفاوت بزنه ولی نتیجه یه چیز شلم شوربایی دراومده. امیدوارم تا آخرش اینطوری نباشه و از داستان خوشم بیاد.

نه آقا. این کتاب واقعا منو نگرفته. اولش خیلی جالب شروع شد ولی حالا داره واقعا احمقانه و مسخره و بی‌هدف پیش می‌ره. احتمالا از اون کتابهایی میشه که بعدا میگم کاش تو همون ۴۰ درصد ولش میکردم.

آقا : ))))) چقدر این کتاب «واقعیه». احساس میکنم زیر و بم جامعه سنتی ایرانی خیلی ملموس تو این کتاب تصویر شده و هر چقدر هم معیوب، باز نوستالژیک و دوست داشتنیه.

کاشکی آپدیت‌های گودریدز محدودیت نداشت که من می‌تونستم بخشای بسیار جالب این کتاب رو اینجا به اشتراک بذارم بلکه آدمهای بیشتری ترغیب بشن و کتاب رو بخونن. کتاب بر اساس فکت‌های علمی و پژوهش‌های مختلف نوشته شده، ولی بعضی جاها برای من شبیه کتاب خودشناسی می‌مونه. به هر حال نکات مختلف رو یادداشت میکنم تا ازشون تو ریویو نهایی که می‌نویسم استفاده کنم.

یه حس جالبی به این کتاب دارم. احساس می‌کنم دیده شدم. انگار یه نفر واقعا داره منو می‌فهمه : ))
البته این رو هم باید بگم که چیزهایی که تو این کتاب دارم می‌خونم، یه چیز خییلیییی یونیک یا عجیب نیست. یه حالتیه که میخونمش، می‌بینم خیلی به این موضوع فکر نکرده بودم تا حالا، اما وقتی فکر می‌کنی بهش کاملا منطقی به نظر میاد. انگار مثلا تو ناخودآگاه همه اینا رو می‌دونیم، اما جالبه که یکی چراغ بندازه و مجبورمون کنه ببینیمشون

عجب کتاب مریضی : )))

کتاب تا اینجا خیلی آروم و معمولی ولی دوست داشتنی پیش رفته. اینکه کتابی درباره کتابهاست برام کشش ایجاد می‌کنه. منتظرم جادویی که همه ازش صحبت میکنن شروع بشه و منو با خودش همراه کنه‌ 🩵

این کتاب خیلی خیلی برای من جالبه.

نویسنده این کتاب که تراپیسته، خودش رو در موقعیتی می‌بینه که در جایگاه مراجعه کننده قرار گرفته و نیاز به تراپی داره، و وقتی یه تراپیست در جایگاه ارباب رجوع قرار میگیره، می‌تونه کامل روند تراپی رو از هر دو طرف برامون تعریف و تحلیل کنه. در مورد پروسه خود تراپی، زندگی تراپیست‌ها، تراپیست‌ها در پروسه تراپی چه نقشی دارن و بیمار در این پروسه چه نقشی داره.

تا اینجای کار عالی.

بالاخره یه کتابی که حوصلشو دارم گوش بدم و برام جذابه.

البته باید بگم پیپا فیتزاموبی مثل اکثر کاراکترهای اصلی کتابهای جنایی بیش از حد فضول و پیگیر به نظر میاد (با توجه به اینکه قاتل و‌ مقتول مد نظر هیچ کدوم ربط خاصی بهش نداشتن) و این رو مخه، ولی چیزیه که آدم اگر جنایی‌خون باشه بهش عادت کرده. زیادی هم مری سوئه. ولی چون پلات واقعا جذابه برام از این نکته می‌گذرم ^^

تا اینجای کتاب ۵ ستاره بود، ولی الان رسیدم به یه جایی که مکالمه دو تا آدم شبیه «درسهایی راجع به ترنسجندرها»ست که به یه شکل اگرسیو و رو مخ داره داده میشه : )))

بیاید وقتی کتاب می‌نویسیم نخوایم کل دنیا رو اینقدر تابلو با چوب و شلاق اجوکیت کنیم و به زور بهشون چیزی رو بقبولونیم، وقتی می‌تونیم از به طور کلی و بدون قضاوت راجع به اون موضوع، تجربیات آدمها و... بنویسیم که خیلی در نهایت تاثیرگذارتره (به نظر من).

Sometimes I feel if you're not sad in this world, you're not paying attention.

این کتاب واقعا عالی و آندرریتده. نمیشه دقیقا بهش گفت کتاب جنایی، ولی تریلره و مرگ و دادگاه و سیستم قضایی داره. من از این مدل کتابها و روایت‌ها خیلی خوشم میاد و اینم واقعا خوب نوشته شده.

بله بنده پس از چند دقیقه گذشتن از اتمام جلد قبلی، با گوشی دردناک از هندزفری، این یکی رو شروع کردم : ))

دوست دختر دیوید چرا اسم نداره؟ 😂😂

بعدشم این کلمه snog به جای kiss و fancy به جای کراش یا love خیلی خیلی خیلی کرینجه. Snog آخه؟؟؟؟ کیس چه مشکلی داره مگه 🤦🏻‍♀️

تقریبا ۱۰۰ صفحه تا اینجا در مورد احساسات آتشین ریموس و مشکلات بلوغ و احساس تنهاییش خوندم و خداییش خسته شدم. و هنوز ۷۰۰ صفحه از جلد ۲ مونده : ))))

چقدر از این کتاب خوشم اومده. حتی به جز اون وجه دیدن ایران از نگاه آدمهای تحصیل کرده و قشر دانشگاهی و الیت در زمان انقلاب و شرح وقایع اون روزها، تحلیل‌ها و چیزهایی که در مورد کتابهای مختلف میگه مجابم می‌کنه و بسیار سوقم میده به سمت خوندن کلاسیک‌هایی که نخوندم. تا اینجا برنامه‌های بعدی لولیتا و گتسبی هستن تا با یه دید جدید بخونمشون.

چقدر توی زندگیم همیشه دلم میخواست عضو همچین گروهی باشم... ساعتها صحبت خودمونی و آزاد درباره ادبیات و کتاب و زندگی. بچه‌های عزیز کلاس پنج شنبه صبح، که الان هر کدوم یه گوشه دنیا هستید، بسیار بهتون حسودیم میشه.

من قبلاً اومدم ebook اینو بخونم، بعد اما به خاطر تنبلی ۱۰۰ درصد خودم و دوری از کتاب، بعد چند فصل رهاش کردم با این قول به خودم که برمی‌گردم سراغش. حالا کتاب صوتیش رو پیدا کردم و می‌خوام گوش بدم، اما گوینده کتاب خود نویسنده ست و لهجه فارسی داره، که شاید عجیب باشه بگیم بهش عادت نداریم : )))) یعنی در قالب کتاب صوتی واقعا عادت نداریم به شنیدن لهجه فارسی در زبان انگلیسی. بریم ببینیم چی میشه.

این ژان فرانسوا خیلی کاراکتر کول‌تریه از این گابریل دی لیون که تا اینجا واقعا برام دوست داشتنی نبوده (و فکر نمیکنم قصد نویسنده هم این بوده که دوست داشتنی باشه).

پ.ن: لهجه فرانسوی آدیوبوک خیلی خوبه و خیلی به کتاب میاد.

اینجاهای کتاب یکمی خسته‌کننده شده. منتظرم به جاهای بهتر و مهم‌ترش برسیم. ولی همچنان برای من ۴ ستاره ست. مگر اینکه آخرش رو خراب کنه. امتیازش به نسبت خیلی پایینه.