Atamoghani > Recent Status Updates

زندگی همین است،روشنایی خفیفی که در تاریکی شب خاموش می شود

شاید هم پیری آب زیرکاه باشد که می آید و تهدیدمان میکند.دیگر آنقدر ساز نداری که زندگی را با آن برقصانی،موضوع این است.همه جوانی ات به انتهای عالم کوچیده تا در سکوت واقعیت بمیرد.حالا از شما میپرسم،وقتی که دیگر به قدر کافی دیوانه نیستی،کجا باید رفت؟واقعیت احتضاری است که تمامی ندارد.واقعیت این دنیا مرگ است.باید بین مرگ و دروغ یکی را انتخاب کرد. و من هرگز نتوانسته ام خودکشی کنم.

شکست بزرگ در هر موردی،فراموشی ست.مخصوصا فراموشی چیزی که آدم را از بین برده و فرصت نداده بداند آدمیزاد تا چه حد پست است.

روان و جذاب

صدای آدم ها هیچوقت تغییر نمیکند،نه بیش از حالت نگاهشان

تنها دلیل برای ترس از مرگ این است که مرگ شاید پایان کامل و حقیقی آگاهی نباشد.مرگ مگر چیست جز تحقیری عمیق و تمام عیار.دلیلی ندارد به استقبال مرگ برویم

در آن حال که آنها را با صدای گرفته دو رگه اش به سوی مونسو حرکت میداد صدای دیگری را در دل خود می‌شنید، صدای عقل را که حیران بود و می‌پرسید اینهمه برای چه؟

تنهام ولی این تنهایی تقریبا لذت بخشه چون به قول کیارستمی همونطور که درخت در تنهایی درخت تره ،منم در تنهایی ادم بهتری ام
این تنهایی باعث میشه هر شب قبل خواب ۳۰ ۴۰ صفحه از این کتاب بخونم و مغزم رو اروم کنه

تو شروعش فکرنمیکردم اینجوری جلو بره
ولی از اون سبک کتاباس که خط داستانی ثابتی نداره و صرفا روایت بخش هایی از زندگی یوزف پرونک هست
گاهی بخش ها از زبون خودش گاهی از زبون دوستانش.اما در کل حوصله سربر نیست ولی خب خیلیم خفن نیس

در آستان ۲۹سالگی
من واقعا هیچ رفیقی جز کتاب ندارم

تا اینجاش قشنگتر از انتظارم بوده