پرویز شهریاری

“اگر کسی در داوری من اشتباهی پیدا کند و بگوید بدون این‌که تمامی موضوع را به طور کامل شرح دهم، به نتیجه‌گیری پرداخته‌ام و این‌گونه «تند رفتن» برازنده یک دانش‌مند نیست و از من بخواهد دیدگاه خود را مستند و ثابت کنم و در نتیجه دیدگاه مخالف را به طور قطع رد کنم، پاسخ می‌دهم که چنین چیزهایی همیشه در دانش رسم است. ما درست همان کاری را می‌کنیم که همه دانش‌مندان می‌کنند. هیچ‌کس در این‌باره بیش از خود ما دانش‌مندان متأسف نیست، ولی حقیقت این است که به کمک کردن نیازی نیست.
...
خود دانش هم به اندازه شما از این بابت متأسف است که شباهت بین دانش امروز با دانش سال قبل به هیچ‌وجه بیشتر از شباهت آن با دانش بیست سال پیش نیست. چه باید کرد؟ این از آن جاهایی است که علم هم درمی‌ماند. دانش به طور پیوسته و یک‌پارچه تغییر می‌کند و برای همیشه در حال تکامل و پیشرفت است. دانش‌مندان بیست سال پیش، به مردان نادانی که بیست سال پیش از آن زندگی می‌کرده‌اند و در ظلمت و جهالت سرگردان بودند، می‌خندیدند؛ و امروز ما با احساس رضایت نسبت به خود، به آن‌هایی که بیست سال پیش می‌خندیدند، می‌خندیم.”
― پرویز شهریاری, دو درس کوتاه درباره‌ی دیرین‌شناسی