عیسی حجت

“در اولین روز سال تحصیلی، دانشجویان نوپای رشته معماری، کاغذ و قلم به دست، آمده بودند تا به عادت دیرینه و نهادینه، درس معماری را گوش کنند و جزوه ها بردارند.
بی مقدمه از آن ها خواستم که با کاغذهای خود موشک بسازند. دیدنی تر از چهره دانشجویان، چهره والدین بعضی از آنها بود که در انتهای کارگاه ایستاده بودند تا شاهد افزونی بار علم و دانش فرزدانشان شوند.
زمانی سپری شد تا دانشجویان دریافتند که اشتباهی در کار نیست و باید موشک بسازند موشک ها یک به یک ساخته شد و چهره ها یک با یک شکفتهشد و شور و نشاط جایگزین دلواپسی و نگرانی روز اول مدرسه گردید.
نیمی از وقت کارگاه به موشک سازی و موشک بازی گذشت. آن گاه از دانشجویان خواستم که موشک های خود را روی یک میز و کاغذهای سفید خود را روی میز دیگر بگذارند.
یکی از آن ها را دعوت کردم تا موشک خود را از میان سایر موشک ها پیدا کند؛ گشت و پیدا کرد. از او خواستم تا کاغذ سفید خود را نیز از میان سایر کاغذها پیدا کند؛ گشت و پیدا نکرد… همه ی کاغذها مثل هم بودند!
حالا دانشجویان اولین درس معماری را فراگرفته بودند : معماری دمیدن ارزشی ست در ماده.”
― عیسی حجت