Δημήτρης Φ. Καραγιάννης

“Όταν η σχέση στο ζευγάρι εκπίπτει στην αναζήτηση της δικαίωσης, διαστρέφεται σε διαμάχη εξουσίας, δηλαδή επικράτησης, δηλαδή θανάτου. Όταν το ερωτικό παιχνίδι γίνεται παιχνίδι επικράτησης, τότε η ηδονή συνδέεται με τον πόνο και οι σύντροφοι αναγνωρίζονται επιλεκτικά ως θύματα και ως θύτες.
Στα πλαίσια της διαμάχης ο κάθε σύντροφος θα αρνηθεί την προσωπικότητα του άλλου και θα διαμαρτύρεται που ο άλλος μειώνει την δική του. Θα επιτεθεί στα όνειρά του. Θα προσβάλλει τις αξίες του. Θα διαβάλλει τις επιδιώξεις του. Θα καταγγείλει τις ρίζες του και την πατρική του οικογένεια. Η δουλειά του άλλου θα γίνει σημείο τριβής και το ενδιαφέρον του γι' αυτήν σημάδι έλλειψης αγάπης.
Οι όποιες ψυχολογικές γνώσεις θα γίνουν δηλητηριασμένες ερμηνείες που θα στοχεύουν στην αχίλλειο πτέρνα της καρδιάς του άλλου. Θα αναζητεί και θα επικαλείται τρίτους, όχι για να βγει από την απελπιστική μιζέρια της αυτοδικαίωσης, αλλά για να βρει συμμάχους που θα επιτεθούν, θα αφοπλίσουν και θα συνδράμουν στην εξόντωση του συντρόφου.
Θα αναζητήσει ειδικούς που σκέφτονται γραμμικά, για να τους προκαλέσει να δουν τα συμπτώματα του συντρόφου του, ώστε να επιβεβαιώσουν την ψυχοπαθολογία του. Θα αναζητήσει κριτές που έχουν τα δικά του κριτήρια και που απεχθάνονται κάθε τι ξένο, ώστε να τον δικαιώσουν.”
― Δημήτρης Φ. Καραγιάννης, Η αδικία που πληγώνει

“Είναι αλήθεια ότι οι άνθρωποι μέσα στην πάλη της επιβίωσης δεν είναι δύσκολο να χαθούν στην διαχείριση της καθημερινότητας και να χάσουν την ομορφιά της ίδιας της ζωής· να βρίσκονται κοντά στους ανθρώπους που αγαπούν και να δυσκολεύονται να εκφράσουν την αγάπη τους και να μοιράζονται μόνο την κούρασή τους. Να παρασύρονται στη ρουτίνα και να χάνουν την δυνατότητα να εκπλήσσονται.”
― Δημήτρης Φ. Καραγιάννης, Η αδικία που πληγώνει