Bart Ongering's Blog

“Meester, denkt u dat Maria vreemdging? Ik weet nu nog steeds niet of Jezus nu een kind van God of van Jozef was.”

- M, 14 jaar.

Ik denk terug aan die ene dag dat Denzel zonder shirt mijn lokaal binnenkwam. Toen ik hem vroeg waarom hij met ontbloot bovenlijf mijn les in wilde, vertelde hij simpelweg zijn shirt kwijt te zijn. Denzel kon er niet mee zitten. Pas in de wiskundeles kreeg hij zijn shirt weer terug. Een paar klasgenoten hadden zijn shirt tijdens gym in hun tas gedaan.

Ook kan ik me die ene maandag nog goed herinneren dat Tom het hele weekend op zijn kamer had gezeten. Hij was de vrijdag ervoor geschorst, waarna zijn moeder zijn kamer volledig had gestript van alle electronica en de Bijbel op zijn bed klaar had gelegd. Tom mocht pas naar beneden komen op het moment dat hij de Bijbel uit had.

Ook zal ik nooit vergeten dat ik op een donderdag door mijn broek scheurde en ik met een groot gat onder mijn bil voor de klas stond. Ik wist van niets. Van Jaimey mocht ik zijn trainingsbroek wel voor een dag lenen.

Leerlingen ❤️

"Eén ding is zeker, mijn ouders trots op me maken, dat lukt me niet."

Ik ben slechts een docent. Kinderen heb ik zelf nog niet. Ik kan slechts gissen naar hoe het moet zijn om zelf een kind op school te hebben. De enige échte referentie die ik zelf heb is de herinnering aan mijn eigen middelbareschooltijd. Een fase in mijn leven die in het teken stond van feestvieren op school, waar wij als klas zelf de slingers moesten ophangen omdat onze docenten zichtbaar weinig ervaring hadden met het type mavoleerling. In diezelfde periode moest ik afscheid nemen van mijn moeder, die veel te vroeg kwam te overlijden. Het was voor mij een tijd in mijn leven waarop ik vooral erg zoekend was naar hoe te verwerken van dit grote verlies. Tegelijkertijd wilde ik vooral plezier hebben met mijn vrienden en maakte ik hierin geen onderscheid tussen de tijd voor en na de schoolbel.

De middelbareschooltijd is een onmiskenbaar belangrijke periode in het leven van eenieder. Eén van de taken van de docent is om ervoor te zorgen dat de leerlingen zich gezien en gewaardeerd voelen. Ook moet de leerling het vertrouwen voelen dat er ook over persoonlijke zaken gepraat mag worden. In mijn eigen tijd op school hebben mijn leermeesters het vooral nagelaten met mij het gesprek aan te gaan. Ik had wel degelijk behoefte aan wat extra zorg. Tegelijkertijd werd het maar apart gevonden dat mijn gedrag er niet op vooruitging en ik met hakken over de sloot mijn examenjaar inrolde. Voor mij was het gemis van een luisterend oor dé motivatie om ook echt dat schooljaar mijn diploma te halen. De ambitie om erna nog de havo te doen werd tenietgedaan door mijn eigen docentenkorps. 

Voor mij is het tekort aan goed onderwijs altijd een grote motivatie geweest om er zelf voor te zorgen zo goed mogelijk les te geven. Daarbij leg ik de nadruk op het pedagogische, omdat ik er van overtuigd ben dat gedrag en het behalen van goede prestaties onbetwist met met elkaar te maken hebben. Ook neem de tijdelijke rol die ik heb in het leven van de pubers in mijn klas serieus wanneer ik voel dat het niet best gaat met een leerling en het uitleggen van de simple present even op de tweede plaats staat.

Er wordt weleens gezegd dat de opvoeding van kinderen bij de ouders ligt. Dat is in de meeste gevallen ook zo, maar ik kan inmiddels talloze voorbeelden geven waarin de situatie zó is dat het niet vanzelfsprekend is dat dit thuis gebeurt. Dús is het zaak dat docenten en ouders de handen ineenslaan om er voor te zorgen dat ieder kind het allerbeste krijgt. Daarin ligt de spil absoluut bij de ouders thuis, het is aan hen om de kinderen het verschil tussen goed en kwaad aan te leren en het kind liefde en warmte te geven. Het grootbrengen van kinderen lijkt me verreweg van makkelijk. Wél heb ik inmiddels voldoende ervaring opgedaan om te kunnen zeggen dat sommige ouders het niet serieus genoeg nemen en de zelfredzaamheid veel te vroeg in de handen van hun kroost leggen. 

Wellicht hopen deze ouders tevergeefs op eindelijk een goed rapport van hun kind. Misschien is het al heel lang geleden dat zij hebben gehoord dat hun kind van hen houdt. Het is voor veel kinderen van deze leeftijd erg lastig om hun liefde voor hun ouders te tonen. Weet wel, de loyaliteit die zij naar hun ouders hebben is onbegrensd. De kinderen moeten van de grote mensen in hun leven de genegenheid, liefde en warmte voelen. 

Dus is het aan én ouders én docenten de taak om hier volledig voor te gaan. Wanneer ik over een aantal jaar zelf een kind op de middelbare school heb, hoop ik dat diens docenten er op hún beurt het allerbeste van maken. Tot die tijd heb ik mijn aandeel in goed onderwijs voor de kinderen van een ander.

"Soms ben ik een kind om van te haten, maar meestal kun je van me houden."

Sam zit bij mij in de eerste klas. Hij is altijd aanwezig, staat voor iedereen klaar en maakt grapjes over zijn zwaarlijvigheid. Ook bij zijn leraren is Sam favoriet. Iedere ochtend vraagt hij hoe het met me gaat en geeft hij me een hand wanneer de les is afgelopen. Sam is een topper, maar aan leren en huiswerk doet hij nauwelijks. Steun vanuit huis krijgt hij hierin ook bijna niet. Soms lijkt het alsof hij alleen op school echt gezien wordt.

Bijna iedere dag zie ik Sam het schoolplein op lopen met een zak chips in zijn hand. Deze heeft hij al op wanneer de eerste les begint. Ik spreek hem op zijn eetgedrag aan, maar ik weet dat ik hier in mijn eentje niet bijster veel aan kan veranderen. Veel meer is hij niet gewend. Op één zondag in de maand neemt zijn moeder hem mee voor een ontbijt bij Ikea. Sam kijkt iedere keer weer uit naar dit moment. Voor hem is dit uit eten gaan.

Ik kan boos op hem worden dat Sam niet luistert naar mijn advies om beter te eten, maar tegelijkertijd weet ik dat hij zelf nergens schuldig is aan de armoede waarin hij leeft. Zijn vader vertrok direct na Sams geboorte. Zijn moeder werkt fulltime, maar draait ook avonddiensten. Op deze dagen doet Sam de boodschappen, kookt hij voor zichzelf en bewaart hij een bordje voor zijn moeder. Zijn moeder bedankt hem hier niet voor. Hij is immers 12 en volwassen genoeg om de man in huis te zijn.

Sams moeder probeert het tekort aan warmte dat ze haar zoon te bieden heeft, te compenseren door hem merkkleding te geven. Tegelijkertijd heb ik haar eens tegen Sam horen zeggen dat ze liever had gehad dat hij niet geboren was. Een beetje liefde van school heeft Sam keihard nodig, maar met hem nog tienduizenden andere kinderen in ons land. Sam, je bent een topgozer. Dat je af en toe je huiswerk niet maakt, wil ik je wel vergeven. We zijn blij met je op school.

Mijn naam is Yousra. Ik ben 16 jaar en ik zit in 4havo. Ik heb pijn. Vandaag is het precies een week geleden dat de wereld een stukje veranderde. Een groep van twaalf medewerkers van een satirisch magazine heeft het moeten ontgelden omdat twee mannen het nodig vonden om op verschrikkelijke wijze een abrupt einde te brengen aan het leven mensen die gewoon hun mening hebben. Mensen zoals jij en ik. Een actie op een op het eerste gezicht doodnormale donderdag, een daad die de grens van pijn ver voorbij ging.

Eergisteren zag ik een cartoon waarop een zoenende moslim met een cartoonist te zien is. Ik vind het moeilijk omdat ik in de eerste plaats nog nooit een zoenende moslim gezien heb. In de tweede plaats heb ik er moeite mee omdat juist nu zo’n cartoon wordt uitgebracht. Voor mij is het allemaal zo dubbel. Als moslim voel ik me op het eerste gezicht gekwetst. Misschien heb ik nog wat langer de tijd nodig om te verwerken wat er is gebeurd.

Regelmatig loop ik gesluierd over straat. Het is gewoon traditie, ik weet niet beter. Maar sinds donderdag lijkt mijn leven veranderd. “We pakken jullie nog wel terug!” en “zie je wel, weer zo’n extremist in onze stad!” hoorde ik mensen naar me roepen. Volwassen mensen die al lang niet meer op school zitten. Volwassenen die niet meer geschoold kunnen worden. Volwassenen waarvan ik me afvraag of ze wel onderwijs genoten hebben.

Ik zou willen dat iedereen het verschil zag tussen moslims en extremisten en het contrast opmerkt tussen gewone mensen en barbaren. Terrorisme heeft geen religie. Er staat nergens in de Koran dat zoiets mag. Maar toch voel ik me aangekeken door mensen die de Koran niet kennen. Toch voel ik me op mijn geloof afgekeurd. Ik ben bang dat het nog lang duurt voor die dag komt. Als die dag nog gaat komen. Ik ben bang omdat ik twijfel of ik mezelf wel kan en mag zijn.

Ik ben nu eenmaal moslim.

“Nieuws uit Europa en Amerika moet belangrijk zijn, maar wanneer er iets in Afrika gebeurt, maakt niemand zich druk.”

- R, 14 jaar.

“Ik woon in 1107, maar we hadden helaas geen loten. Alleen is mijn moeder met kerst teruggekomen van Suriname en dat is mij alles waard.”

- J, 15 jaar.