Σπύρος Κουζινόπουλος's Blog

Πέρασε σχεδόν ένας μήνας, από την έκκληση που απηύθυνε ο υποψήφιος δήμαρχος Θερμαϊκού, Σπύρος Κουζινόπουλος, στην απερχόμενη διοίκηση του δήμου Θερμαϊκού να συμμετάσχει στο δημοψήφισμα κατά της ιδιωτικοποίησης της ΕΥΑΘ που οργανώνουν όλοι οι άλλοι δήμοι του νομού Θεσσαλονίκης για την ημέρα των δημοτικών εκλογών της 18ης Μαίου. Δυστυχώς, δεν υπήρξε για το θέμα αυτό καμία ενέργεια.Παράλληλα, ο υποψήφιος δήμαρχος της «Συμπολιτείας Θερμαϊκού»,  προέτρεπε τους άλλους υποψήφιους δημάρχους της περιοχής να δεσμευτούν, ότι πέρα και πάνω από κομματικές ή άλλες σκοπιμότητες, θα αντιταχθούν στο σχεδιαζόμενο από την κυβέρνηση και την τρόϊκα ξεπούλημα της «Επιχείρησης Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης». Όμως και από την πλευρά εκείνη, και κυρίως από τους λαλίστατους κατά τα άλλα κυρίους Τσαμασλή και Μαυρομάτη, τηρείται «σιγή ιχθύος». Γιατί άραγε; Μήπως γιατί δεν θέλουν να αντιταχθούν στην πολιτική της συγκυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου την οποία και οι δύο πιστά ακολουθούν;Το θέμα της ΕΥΑΘ, ενδιαφέρει έντονα τους κατοίκους του δήμου Θερμαϊκού, δεδομένου ότι η εταιρία έχει την εκμετάλλευση του μεγαλύτερου μέρους του δικτύου αποχέτευσης της περιοχής και μία ιδιωτικοποίησή της, έτσι που λειτουργεί μονοπωλιακά, θα μπορούσε να εκτινάξει στα ύψη τα τέλη αποχέτευσης.Καλούμε τη διοίκηση του δήμου Θερμαϊκού να φέρει το θέμα αμέσως στο προσεχές δημοτικό συμβούλιο, ώστε να ληφθεί απόφαση για τη συμμετοχή του δήμου μας στο δημοψήφισμα. Πολύ περισσότερο που το δημοτικό συμβούλιο Θερμαϊκού, με ψήφισμά του στις 28 Μαίου 2013, είχε ταχθεί υπέρ του δημόσιου χαρακτήρα της ΕΥΑΘ, υπογραμμίζοντας ότι η εταιρία θα πρέπει να περάσει σε διαδημοτική διαχείριση είτε στους δήμους που επιθυμούν να συμμετέχουν, είτε ως άλλου τύπου φορέας των ΟΤΑ.Παράλληλα, καλούμε τους άλλους υποψήφιους δημάρχους να δεσμευτούν δημόσια ότι θα υποστηρίξουν και θα συμμετάσχουν στο διοργανούμενο δημοψήφισμα, αλλά και τον αγώνα που έχει αναληφθεί, προκειμένου το νερό και η αποχέτευση της Θεσσαλονίκης να μην ιδιωτικοποιηθούν.

Από τα τέλη Δεκεμβρίου 2013, κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΙΑΝΟΣ» το νέο, δέκατο κατά σειρά βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου «Οι μεγάλες πολιτικές δολοφονίες στη Θεσσαλονίκη του 20ου αιώνα», με το οποίο ο συγγραφέας, αξιοποιώντας σημαντικά νέα στοιχεία, ντοκουμέντα και άγνωστο φωτογραφικό υλικό, φωτίζει συνταρακτικά γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη Μακεδονική πρωτεύουσα στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, συγκλονίζοντας το πανελλήνιο αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη. Το προηγούμενο βιβλίο του Σπ. Κουζινόπουλου, που είχε εκδοθεί το 2011, με τίτλο «Δράμα 1941: Μια παρεξηγημένη εξέγερση», ήταν υποψήφιο το έτος 2012 για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας.

Όπως σημειώνει ο Σπ.Κουζινόπουλος, «εξετάζοντας διεξοδικά το κάθε ένα από αυτά τα εγκλήματα, διαπίστωσα έκπληκτος ότι παρουσίαζαν μεταξύ τους αρκετά κοινά χαρακτηριστικά. Ομοιότητες τέτοιες, που οδηγούν τον καθένα να αναρωτιέται μήπως οργανώθηκαν από το ίδιο σκοτεινό κέντρο, αν και η πρώτη πολιτική δολοφονία που περιγράφω, απέχει από την τελευταία κοντά έξι δεκαετίες. Κι όμως, η μεθοδολογία που ακολουθήθηκε τόσο κατά τη διάπραξη, όσο και τη συγκάλυψη των φυσικών και ηθικών αυτουργών,  παρέμενε σχεδόν η ίδια. Λες και οι δολοφονίες αυτές σχεδιάζονταν και εκτελούνταν από έναν κοινό εγκέφαλο».Όπως επισημαίνει ο συγγραφέας, «κοινό στοιχείο που προκύπτει από τη διερεύνηση όλων αυτών των  πολιτικών εγκλημάτων, ήταν οι συντονισμένες προσπάθειες που είχαν καταβληθεί για τη συγκάλυψη των δολοφόνων αλλά πρωτίστως των ηθικών αυτουργών εκείνων των δολοφονιών. Και τα σενάρια που είχαν εξυφανθεί για τον αποπροσανατολισμό των ανακρίσεων και την απόκρυψη των δραστών και των εμπνευστών, λες και είχαν αντιγραφεί με το ίδιο ξεθωριασμένο καρμπόν.Έτσι:-Ο δολοφόνος του βασιλιά Γεώργιου του Α΄ επιχειρήθηκε να εμφανιστεί ως «αναρχικός». Και όταν αποκάλυψε στη βασίλισσα Όλγα τους ηθικούς αυτουργούς εκείνου του αποτρόπαιου εγκλήματος, λίγο μετά, είχε το τέλος του δολοφόνου του Τζον Κένεντι, του Λη Χάρβεϊ Όσβαλντ, που δολοφονήθηκε ενώ ήταν κρατούμενος. Αλλά και ο ογκώδης φάκελος της δικογραφίας, που είχε σχηματισθεί για την υπόθεση, καταστράφηκε από … «τυχαία πυρκαγιά» στην καμπίνα του πλοίου με το οποίο θα μεταφερόταν στην πρωτεύουσα.- Ο δράστης της δολοφονίας του Γιάννη Ζεύγου επιχειρήθηκε αρχικά να εμφανιστεί ως «αποσκιρτήσας ανανήψας κομμουνιστής». Και όταν αποκαλύφθηκε από μαρτυρίες συνεργατών του ότι το σχέδιο της δολοφονίας είχε καταστρωθεί στο ίδιο το Υπουργείο Ασφάλειας, τότε άλλαξε το τροπάριο και εφευρέθηκε ο ροζ ισχυρισμός της …. ερωτικής αντιζηλίας! Ευτυχώς ο ίδιος ο φονιάς, λίγο πριν πεθάνει, σε ένα ξέσπασμα μεταμέλειας, αποκάλυψε εκείνους που όπλισαν το δολοφονικό του χέρι.-Στην περίπτωση πάλι της δολοφονίας του Αμερικανού δημοσιογράφου Τζορτζ Πολκ, επιστρατεύθηκαν μυστικές και φανερές υπηρεσίες σε Ελλάδα και ΗΠΑ για τη συσκότιση του εγκλήματος και τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης. Και για να καθησυχαστεί η διεθνής κοινότητα, που απαιτούσε την αποκάλυψη των δολοφόνων, τότε «φορτώθηκε» το έγκλημα στις πλάτες τριών ατόμων που ήταν όμως παντελώς άσχετοι με την υπόθεση: Ο ένας, βρισκόταν την ώρα του εγκλήματος εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά, ο δεύτερος ήταν νεκρός από καιρό και για τον τρίτο, το δημοσιογράφο Γρηγόρη Στακτόπουλο, που ως άλλος Ντρέϊφους κλείστηκε άδικα 12 χρόνια στη φυλακή, το μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο ήταν ότι …. μιλούσε καλά Αγγλικά!-Για το φόνο με θύμα το μέλος της ΕΔΑ, Στέφανο Βελδεμίρη, προπαραμονή των περιβόητων εκλογών της βίας και νοθείας του Οκτωβρίου 1961, κατασκευάσθηκε η εκδοχή της «καταδίωξης εμπόρων ναρκωτικών» και του «εξοστρακισμού των σφαιρών», για να δικαιολογηθεί το έγκλημα. Και η ταυτότητα του δράστη αποκρύφτηκε επιμελώς επί μέρες από τις αστυνομικές αρχές, μέχρι να ανακοινωθούν τα εκλογικά αποτελέσματα!-Η πολιτική δολοφονία του βουλευτή της αριστεράς, Γρηγόρη Λαμπράκη από μία συμμορία παρακρατικών και κρατικών οργάνων, το Μάιο του 1963, καταχωρήθηκε ως «τροχαίο ατύχημα». Για να ακολουθήσει ένα ρεσιτάλ πολιτικών, αστυνομικών, δικαστικών και άλλων παρεμβάσεων ώστε να μείνουν στο απυρόβλητο οι ένοχοι.-Στην εν ψυχρώ εκτέλεση του νεολαίου αγωνιστή κατά της χούντας, Γιάννη Χαλκίδη, προβλήθηκε από τις χουντικές αρχές της εποχής ο ισχυρισμός της «ανταλλαγής πυροβολισμών αστυνομικών με οπλισμένους καταδιωκόμενους». Και για να τεκμηριωθεί εκείνη η κατασκευασμένη κατηγορία, εμφανίστηκε από το πουθενά κι ένα περίστροφο, με το οποίο τάχα ήταν «οπλισμένος» ο Χαλκίδης, αν και αποδεδειγμένα ο δολοφονημένος αγωνιστής του αντιδικτατορικού κινήματος και οι συναγωνιστές του ήταν εντελώς άοπλοι.
-Τέλος, στην υπόθεση δολοφονίας του τέως βουλευτή της ΕΔΑ, Γιώργου Τσαρουχά, επικεφαλής του αντιδικτατορικού αγώνα στη Θεσσαλονίκη, θα ίσχυε ίσως ακόμη μέχρι τις μέρες μας το σενάριο των αρχών της δικτατορίας περί «τυχαίου θανάτου εκ καρδιακής προσβολής». Είχε μάλιστα κινηθεί όλος ο μηχανισμός της χούντας στη Βόρεια Ελλάδα, με απανωτές πιέσεις και ανοιχτή παρέμβαση στις δικαστικές αρχές για να αποσιωπηθούν οι πραγματικές συνθήκες θανάτου και οι δράστες της δολοφονίας του Τσαρουχά. Ευτυχώς, υπήρξε ένας παρατηρητικός δικαστικός, ο οποίος, διενεργώντας εξονυχιστική ανάκριση μετά τη Μεταπολίτευση, ανακάλυψε πεταμένο σε ένα συρτάρι της αστυνομίας, ένα φάκελο, που περιείχε φιλμ της Σήμανσης, με φωτογραφίες οι οποίες είχαν τραβηχτεί στο νεκροτομείο και έδειχναν το σώμα του δολοφονημένου αγωνιστή κατάμαυρο από τα βασανιστήρια.

Στις 28 Σεπτεμβρίου 1941 μια φούχτα τολμηροί επαναστάτες προχώρησαν σε ένα μοναδικό ηρωικό, αλλά άγνωστο στο ευρύ κοινό, εγχείρημα: άρπαξαν τα όπλα στον νομό Δράμας, ανατίναξαν το εργοστάσιο ηλεκτροφωτισμού, εξουδετέρωσαν τις βουλγαρικές δυνάμεις, κατέλαβαν δημαρχεία και αστυνομικά τμήματα και πήραν την εξουσία στα χέρια τους για λίγες ώρες, οργανώνοντας την πρώτη εξέγερση σε ολόκληρη την κατεχόμενη από τις δυνάμεις του Άξονα Ευρώπη. Οι βουλγαρικές αρχές κατοχής απάντησαν με ένα ολοκαύτωμα, με ένα πραγματικό λουτρό αίματος στην Ανατολική Μακεδονία και Θράκη. Τα επόμενα χρόνια η εξέγερση της Δράμας κατασυκοφαντήθηκε από πολλές πλευρές, άλλοτε ως «προβοκάτσια» και άλλοτε ως «υποκινούμενη», ρίχτηκε ο λίθος του αναθέματος στους πρωταγωνιστές της, και η υπόθεση θάφτηκε στα χρονοντούλαπα της Ιστορίας. Ο συγγραφέας, ιχνηλατώντας επί 35 χρόνια το ηρωικό αυτό κίνημα, ανασυνθέτει όλες τις ψηφίδες του. Και φέρνει στο φως άγνωστα στοιχεία, ντοκουμέντα και μαρτυρίες που τεκμηριώνουν απόλυτα την άποψη πως επρόκειτο για μια πρόωρη μεν, πλην όμως ηρωική επαναστατική ενέργεια. Η οποία συν τοις άλλοις συνέβαλε τα μέγιστα στη διατήρηση της ελληνικότητας της περιοχής τα δύσκολα εκείνα, πέτρινα χρόνια.Η σκληρή βουλγαρική κατοχήΛίγες μόλις μέρες μετά την κατάληψη της Ελλάδας από τα χιτλερικά στρατεύματα, οι Γερμανοί ανέθεσαν στη σύμμαχό τους Βουλγαρία, έπειτα από απαίτηση της φασιστικής κυβέρνησης της Σόφιας, τον στρατιωτικό έλεγχο της Ανατολικής Μακεδονίας και Θράκης. Για το ζήτημα αυτό είχε προηγηθεί, την 1η Μαρτίου 1941 στη Βιέννη, η υπογραφή σχετικού πρωτοκόλλου μεταξύ του Βούλγαρου πρωθυπουργού Φίλοφ και του Γερμανού υπουργού Εξωτερικών Φον Ρίμπεντροπ, παρουσία του ίδιου του Χίτλερ. Στον Φίλοφ επιδόθηκε επιστολή των Ρίμπεντροπ και Τσιάνο με τη διαβεβαίωση ότι η Βουλγαρία θα είχε έξοδο στο Αιγαίο μεταξύ των δέλτα των ποταμών Στρυμόνα και Έβρου.Απώτερος στόχος των ενεργειών της Σόφιας ήταν να πάρει η Βουλγαρία υπό την κατοχή της τα εδάφη που και πάλι είχε προσπαθήσει να κατακτήσει στον Α΄ Παγκόσμιο πόλεμο και τους Βαλκανικούς. Ήδη πριν από την έκρηξη του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου η βουλγαρική κυβέρνηση είχε διαπραγματευτεί με τις μεγάλες δυνάμεις, ζητώντας ανταλλάγματα προτού αποφασίσει να συνταχθεί με κάποιον από τους εμπολέμους. Η Σόφια πιο συγκεκριμένα απαιτούσε την αναθεώρηση προς όφελός της της συνθήκης του Νεϊγύ του 1919. Επιπλέον διεκδικούσε την ελληνική και τη γιουγκοσλαβική Μακεδονία, υποστηρίζοντας ότι της ανήκαν τόσο εθνολογικά όσο και ιστορικά.

Στο αίτημά της να της εκχωρηθεί ως αντάλλαγμα η Δυτική Θράκη ώστε να έχει έξοδο στο Αιγαίο, η Βρετανία απάντησε αρνητικά, βρήκε όμως θετική ανταπόκριση από την ΕΣΣΔ. Η Σοβιετική Ένωση, με την οποία η βουλγαρική κυβέρνηση είχε αποκαταστήσει διπλωματικές σχέσεις το 1934, πρότεινε στην κυβέρνηση της Σόφιας τη σύναψη συνθήκης φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας. Ήταν 25 Νοεμβρίου 1940 όταν ο Μολότοφ, σε επιστολή του προς τον τότε Βούλγαρο πρωθυπουργό Κιοσεϊβάνοφ, προτείνοντας την υπογραφή της συνθήκης, ανέφερε: «Η Σοβιετική Ένωση κατανοεί τα συμφέροντα της Βουλγαρίας εις την Δυτική Θράκη και είναι έτοιμη να συνεργασθεί εις την πραγματοποίηση αυτών». Όμως τελικά η Βουλγαρία συντάχθηκε με τη Γερμανία. Αυτή η επιλογή οφειλόταν στη φύση του βουλγαρικού καθεστώτος των Φίλοφ και Βόρις, που πίστευαν πως η πρόσδεση της χώρας στο άρμα της ΕΣΣΔ θα εί χε απρόβλεπτες κοινωνικοπολιτικές συνέπειες για τη Βουλγαρία και για την ίδια τους την εξουσία. Στις 4 Ιανουαρίου 1941 ο Χίτλερ και ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Γιόαχιμ φον Ρίμπεντροπ υποσχέθηκαν στον Βούλγαρο πρωθυπουργό Μπόγκνταν Φίλοφ την έξοδο της Βουλγαρίας στο Αιγαίο, και δεκατέσσερις μέρες αργότερα, στις 18 Ιανουαρίου, έγινε η τελική αποδοχή των βουλγαρικών όρων από τους Γερμανούς. Στις 8 Φεβρουαρίου 1941 υπογράφηκε από τον Γερμανό στρατάρχη Βίλχελμφον Λιστ, διοικητή της γερμανικής 12ης Στρατιάς, και τον αρχηγό του βουλγαρικού Γενικού Επιτελείου στρατηγό Β. Μπόιντεφ μνημόνιο στρατιωτικής συνεργασίας, όπου διευκρινιζόταν το σχέδιο προώθησης των Γερμανών στη Βουλγαρία, και μέσω αυτής στην Ελλάδα. Με το μνημόνιο αυτό οι Βούλγαροι κατάφεραν να εξασφαλίσουν τη μη άμεση εμπλοκή τους σε πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά και την ενίσχυσή τους ώστε να λειτουργήσουν ως «χωροφύλακες» της νέας τάξης στα Βαλκάνια.

Στις 6 Απριλίου 1941 ο Χίτλερ διέταξε επίθεση ταυτόχρονα κατά της Ελλάδας και της Γιουγκοσλαβίας.Η σθεναρή αντίσταση των Ελλήνων στρατιωτών πολύ γρήγορα κάμφθηκε από τη «σιδηρά» γερμανική πολεμική μηχανή, αλλά και από τις υποχωρητικές ενέργειες κάποιων γερμανόφιλων αξιωματικών που δρούσαν στο ελληνικό στράτευμα. Ένας από αυτούς, ο αντιστράτηγος Γεώργιος Τσολάκογλου, διοικητής του Γ΄ Σώματος Στρατού (Δυτική Μακεδονία), συνθηκολόγησε με τον διοικητή της Σωματοφυλακής των Ες Ες «Aδόλφος Χίτλερ» Γιόζεφ (Ζεπ) Ντίτριχ. Το τελικό πρωτόκολλο της συνθηκολόγησης υπογράφηκε από τον Τσολάκογλου στη Θεσσαλονίκη στις 23 Απριλίου. Οι Γερμανοί τον αντάμειψαν για την ενέργειά του τοποθετώντας τον «πρωθυπουργό» της κυβέρνησης δοσιλόγων που εγκατέστησαν στην Αθήνα. Η πρώτη κατοχική κυβέρνηση σχηματίστηκε στις 30 Απριλίου, με τον Τσολάκογλου να δηλώνει ότι δέχτηκε την πρόταση των Γερμανών «σκεπτόμενος το συμφέρον της χώρας».

*Το βιβλίο "Δράμα 1941: Mια παρεξηγημένη εξέγερση" του Σπύρου Κουζινόπουλου, κυκλοφόρησε το 2011 από τις εκδόσεις Καστανιώτη και ήταν υποψήφιο το 2012 για το κρατικό λογοτεχνικό βραβείο. 
  

Η ατιμωρησία ενός Ναζί εγκληματία και η ευθύνη των ελληνικών κυβερνήσεων    Ο Μπρούνερ και η δράση του
Ο Άλοϊς Μπρούνερ ήταν σημαντικός αξιωματούχος των SS, δεύτερος στη σειρά ιεραρχίας μετά τον Άϊχμαν στον σχεδιασμό και την εκτέλεση της επιχείρησης με τον Κωδικό «Τελική Λύση», υπεύθυνος για την καταστροφή ενός μεγάλου και ζωντανού κομματιού του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης και του πολιτισμού της.2 Οκτωβρίου 1941: Στο αρχηγείο του Άϊχμαν στο Βερολίνο, γίνεται ευρεία σύσκεψη, στην οποία συμμετέχουν οι ανώτατες στρατιωτικές και αστυνομικές αρχές, κατά την οποία, ο Χίμλερ αναφέρεται γενικά στην κατάσταση εκκαθάρισης των διαφόρων φυλετικών στοιχείων και προτείνει να εφαρμοστούν τα ίδια μέτρα κατά της Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. Ο Χίτλερ εγκρίνει την εφαρμογή του Σχεδίου «Τελική Λύση».

11 Ιουλίου 1942 μέχρι τον Ιανουάριο του έτους 1943, Θεσσαλονίκη: Οι Γερμανικές Αρχές Κατοχής παίρνουν τα πρώτα σοβαρά μέτρα κατά της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης. 9.000 Εβραίοι, από 18 έως 45 ετών, μέσα σε ένα πλαίσιο φοβερών κακουχιών, τρομακτικής δίψας, κάτω από έναν ήλιο καυτό, ενώ σαδιστικά τους έβαζαν να κάνουν και «γυμναστικές ασκήσεις» με θερμοκρασία 41 βαθμούς, καταγράφονται για να δουλέψουν σε κάτεργα μέσα στην Ελλάδα. Η πείνα και η βαριά εργασία τους θερίζει και τους μετατρέπει σε κινούμενους σκελετούς. Η τοπική Ισραηλιτική Κοινότητα, ζητά από τον Δρα Μέρτεν, Διοικητή της Υπηρεσίας Εφοδιασμού του Γερμανικού Στρατού Κατοχής, την εξαγορά των επιζώντων και σε σχετική συμφωνία, εξαγοράζει και καταβάλει περίπου δύο(2) δισεκατομμύρια δραχμές, εκχωρεί τα δικαιώματά της επί των εβραϊκών νεκροταφείων όπου υπάρχουν πάνω από 350.000 καλλιμάρμαροι και μη τάφοι, μνημεία σημαντικής αρχαιολογικής και ιστορικής αξίας 23 αιώνων συνεχούς παρουσίας και ιστορίας της Εβραϊκής Κοινότητας της Θεσσαλονίκης. Τα νεκροταφεία ισοπεδώνονται, τα μάρμαρα και άλλα υλικά παραδίδονται από τους Γερμανούς σε εργολάβους, προσβάλλοντας την μνήμη των νεκρών, για να χρησιμοποιηθούν εδώ και εκεί για αλλότριους σκοπούς. Οι νόμιμοι ιδιοκτήτες ακινήτων και επιχειρήσεων κάτω από απειλές, διώξεις και φυλακίσεις, αναγκάζονται να μεταβιβάσουν σε τρίτους τις ιδιοκτησίες και τις επιχειρήσεις τους.

13 Ιανουαρίου 1943: Από το Βερολίνο, ο Άϊχμαν στέλνει τον στενό του συνεργάτη Ταγματάρχη των SS Ρόλφ Γκούντερ στη Θεσσαλονίκη με εντολή να συνεργαστεί με το Γερμανικό Γενικό Προξενείο και τις Γερμανικές στρατιωτικές και πολιτικές Αρχές της Θεσσαλονίκης για την εφαρμογή του σχεδίου εκτοπισμού των Εβραίων της πόλης. Το Γερμανικό υπουργείο Εξωτερικών ζητά την παροχή κάθε βοήθειας και όλες οι αναφερθείσες αρχές συνεργάζονται για την επιτυχία του σκοπού. Ο Γκούντερ επιστρέφει τέλος Ιανουαρίου στο Βερολίνο.

20 Ιανουαρίου 1943: Ο Άϊχμαν αναθέτει την εφαρμογή του σχεδίου της εκτοπίσεως των Εβραίων της Θεσσαλονίκης στον παλαιό αλλά και δοκιμασμένο φίλο του, Λοχαγό των SS Ντήτερ Βισλιτσένι. Στο σχέδιο περιλαμβάνονται όλοι οι Εβραίοι , ασθενείς και μη, άνδρες, γυναίκες, παιδιά, ηλικιωμένοι, ανάπηροι στρατιώτες-ήρωες του Αλβανικού Έπους, και του επισημαίνει το περιεχόμενο της επιχείρησης «Τελική Λύση» δηλαδή, συγκέντρωση, εκτοπισμός, βιολογική εξόντωση των Εβραίων, θάλαμοι αερίων, κρεματόρια, στρατόπεδο Άουσβιτς-Μπιρκενάου δολοφονία εν ψυχρώ, αποτέφρωση, βιομηχανική επεξεργασία και εκμετάλλευση των υπολοίπων, στάχτη και κόκαλα για λίπασμα εδαφών, μαλλιά γυναικών για κατασκευή στρωμάτων και κουβερτών, αφαίρεση των χρυσών δοντιών, συγκέντρωση του λίπους των καιόμενων σωμάτων για την κατασκευή σαπουνιού σε δύο ποιότητες προς χρήση του Γερμανικού Στρατού, του Γερμανικού Λαού και των κρατουμένων (πράσινο και άσπρο χρώμα, υψηλή και χαμηλή ποιότητα).

Τέλη Ιανουαρίου 1943 μέχρι 6 Φεβρουαρίου στην Θεσσαλονίκη: Παρουσιάζεται ο Άλοις Μπρούνερ, λοχαγός των SS, στον Ντήτερ Βισλιτσένι, στον οποίο αναφέρει ότι έχει λάβει ειδική εντολή από τον Άϊχμαν να συμμετάσχει στην επιχείρηση εκτοπισμού των Εβραίων της Θεσσαλονίκης ως επικεφαλής ειδικού τμήματος, το οποίο όμως εργάζεται ανεξάρτητα. Έχει λάβει εντολές απ’ευθείας από τον Άϊχμαν για την σύλληψη και εκτοπισμό των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. (Ο Άϊχμαν γνωρίζει να διαλέγει τους συνεργάτες του και διαλέγει πάντοτε τους «καλλίτερους»).
Οι δύο έμπιστοι του Άϊχμαν, ο Βισλιτσένι και ο Μπρούνερ , συγκροτούν ειδικό τμήμα Ασφάλειας για τα «Εβραϊκά Ζητήματα στην περιοχή της Γερμανικής Στρατιωτικής Διοίκησης Θεσσαλονίκης-Αιγαίου». Η υπηρεσία αυτή κατάσχει και εγκαθίσταται σε μία καινούρια βίλα, στην οδό Βελισαρίου 42, λίγο πιο πάνω από τα γραφεία της Ισραηλιτικής Κοινότητας, στην οδό Σαρανταπόρου 13. Στην πρόσοψη κυματίζει μία μεγάλη μαύρη σημαία με τις δύο άσπρες αστραπές του σώματος των SS που είχαν γίνει ο τρόμος των θυμάτων τους. Οι αποφάσεις για το μέλλον των Εβραίων της Θεσσαλονίκης παίρνονται εδώ. Οι αρμοδιότητες των τοπικών Γερμανικών στρατιωτικών, πολιτικών Αρχών και Μονάδων Ασφαλείας για το εβραϊκό θέμα, παραχωρούνται στη μονάδα αυτή. Αναφερόμενοι στους σκοπούς της αποστολής τους, η μόνη εξήγηση που δίνουν ότι διεκπεραιώνουν «Απόρρητη υπόθεση του Γ’Ράϊχ».
Ο Βισλιτσένι και ο Μπρούνερ συναντιούνται με τον Μέρτεν, που ήταν επικεφαλής της Υπηρεσίας Εφοδιασμού του Γερμανικού Στρατού. Ευθύς αμέσως ακολουθούν οι διάφορες διαταγές που υπογράφονται από τον Μέρτεν για λογαριασμό του Στρατιωτικού Διοικητού Θεσσαλονίκης-Αιγαίου. Αφορούν την δημιουργία των Γκέτο της Θεσσαλονίκης, την υποχρέωση των Εβραίων να φέρουν το άστρο του Δαυίδ σε ορισμένο κίτρινο χρώμα και σε ορισμένη διάσταση με αύξοντα αριθμό μητρώου στο μέσον του.
Η συμπεριφορά του Μπρούνερ είναι κτηνώδης. Κάποιο μεσημέρι τηλεφωνεί στην Ισραηλιτική Κοινότητα Θεσσαλονίκης και δεν πήρε αμέσως απάντηση. Εισβάλει αυτοπροσώπως στα γραφεία και με τον βούρδουλα χτυπά και τραυματίζει τους υπαλλήλους, τον πρόκριτο Ουζιέλ και τον τμηματάρχη Μπιτράν.

25 Φεβρουαρίου 1943: Αρχίζει η εφαρμογή των μέτρων.
26 Φεβρουαρίου 1943: Ο Γερμανός Γενικός Πρόξενος της Θεσσαλονίκης αναφέρει στην προϊσταμένη του αρχή του υπουργείου Εξωτερικών στο Βερολίνο την εφαρμογή των μέτρων.
Την ίδια μέρα ο Μπρούνερ γράφει σε κάποιον Ρούντολφ, φίλο του στη Γερμανία τα εξής: «Η εργασία που ανέλαβα προχωρά θαυμάσια. Ο πληθυσμός δείχνει ευχαριστημένος με τον χαρακτηρισμό του κίτρινου άστρου και την γκετοποίηση των Εβραίων πράγμα που με κάνει να θεωρώ ότι αποτέλεσε έγκλημα που δεν εφαρμόστηκαν νωρίτερα ανάλογα μέτρα».
15 Μαρτίου 1943: Ο Γενικός Πρόξενος της Θεσσαλονίκης ενημερώνει το υπουργείο Εξωτερικών στο Βερολίνο ότι η πρώτη αποστολή με 2.600 άτομα, εκ του συνολικού πληθυσμού των 56.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης της εποχής εκείνης, ελληνικής υπηκοότητας, αναχώρησε από τη Θεσσαλονίκη. Από την αποστολή αυτή, με την άφιξή τους στο στρατόπεδο, επιλέγονται και παίρνουν αριθμό «σκλάβου εργάτη» μόνον 417 άνδρες και 192 γυναίκες ηλικίας μέχρι 40 ετών, όλοι οι υπόλοιποι 1.991 μεταφέρονται απ’ ευθείας στα κρεματόρια και τους φούρνους.
Με τα χρήματα της εκποίησης των κατασχεθέντων περιουσιών των Εβραίων θυμάτων πληρώνονται όλα τα έξοδα που προκύπτουν για την μεταφορά τους στους τόπους της εξοντώσεώς τους. Χωρίς καμία αμφιβολία ο Brunner και ο Wislisceny άρπαξαν το μεγαλύτερο κομμάτι των εβραϊκών περιουσιών. Μαζί με αυτούς επωφελήθηκαν και άλλοι συνεργάτες τους, δωσίλογοι πρώτης γραμμής, Έλληνες Εβραίοι, Χριστιανοί, Αρμένιοι, μέλη των 3 Ε, πληροφοριοδότες προδότες και άλλων ξένων εθνικοτήτων όπως ήταν οι Βούλγαροι. Η βίλα στην οδό Βελισαρίου δεν είναι μόνο γραφεία, αλλά χρησιμεύει και ως χώρος βασανιστηρίων, κόλαση των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Δεν παύει όμως να είναι και η Σπηλιά των Θησαυρών του Αλί Μπαμπά και των 40 κλεπτών...Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι δύο αυτοί αξιωματικοί των SS κράτησαν για τον εαυτό τους τα περισσότερα βαρύτιμα κοσμήματα, χρυσό, συνάλλαγμα, κ.λ.π.
Ο Μπρούνερ εφαρμόζει με αγριότητα το σχέδιό του. Δημιουργεί την αστυνομία του γκέτο, οι άνθρωποί του ξυλοκοπούν άγρια. Πολύ λίγοι από αυτούς θα δώσουν λόγο των πράξεών τους μεταπολεμικά.
Στην Κατοχή δημιουργήθηκαν και οι αδύναμοι που υπέκυπταν στον πειρασμό και έγιναν δωσίλογοι είτε για λόγους μίσους και παρανοϊκής διαστρέβλωσης της αλήθειας ή για λόγους άνετου προσωρινού πλουτισμού τους.

2 Αυγούστου 1943: Αναχωρεί η 18η –η προτελευταία- αποστολή, στην οποία περιλαμβάνονται οι τελευταίοι εναπομείναντες Εβραίοι, ο οποίοι με οποιονδήποτε τρόπο, είχαν σχέση συνεργασίας με τις Γερμανικές Αρχές. Μεταξύ αυτών και ο Αρχιραββίνος Κόρετς και η οικογένειά του. Ο προορισμός τους όμως δεν είναι το Άουσβιτς-Μπιρκενάου, αλλά το Μπέργκεν Μπέλσεν. Μαζί τους είναι και 400 περίπου Ισπανοί υπήκοοι, που οι Γερμανοί προορίζουν να ανταλλάξουν με Γερμανούς αιχμάλωτους πολέμου. Αυτούς τους μεταχειρίζονται καλλίτερα, φυλακίζονται σε ιδιαίτερο και χωριστό περιφραγμένο τμήμα του στρατοπέδου όπου διαβιούν οικογενειακά. Από αυτούς σώθηκαν όλοι- πλην ελαχίστων.

10 Αυγούστου 1943: Αναχωρεί η τελευταία αποστολή με προορισμό το Άουσβιτς-Μπιρκενάου. Αποτελείται από 1.800 άτομα , τα οποία είχαν εργαστεί σε στρατιωτικά έργα κάτω από την επίβλεψη και κακομεταχείριση της παραστρατιωτικής Οργάνωσης Κατασκευών TODT. Οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου διαβιούσαν επί 23 αιώνες συνεχώς δεν υπάρχουν πια. Με περηφάνια, τα δύο θηρία, ο Βισλιτσένι και Μπρούνερ, αναφέρουν ότι: « Η πόλις της Θεσσαλονίκης είναι καθαρή».
Από την 15η Μαρτίου 1943 μέχρι την 10η Αυγούστου 1943, 45.620 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, στάλθηκαν στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου με 19 αποστολές. Από αυτούς οι 10.000 παίρνουν αριθμό και εργάζονται ως «σκλάβοι εργάτες, που δεν έχουν ελπίδα λευτεριάς». Από αυτούς επιστρέφουν ζωντανοί 1.000 μόνο. Οι υπόλοιποι 35.000 περίπου στέλνονται απ’ ευθείας στα κρεματόρια όπου δολοφονούνται και καίγονται.

1945-Νυρεμβέργη: Στα εδώλια των κατηγορουμένων του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, που κατηγορούνται για μαζικές δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, έλειπε το δεξί χέρι, ο άμεσος υφιστάμενος του Αδόλφου Άϊχμαν, ο «Χασάπης της Θεσσαλονίκης» Άλοϊς Μπρούνερ.

1945-1947: Τον Απρίλιο του 1945 ο Μπρούνερ εμφανίζεται για τελευταία φορά στη Βιέννη φορώντας ακόμα την μαύρη στολή των SS, λίγο αργότερα εμφανίζεται στην Πράγα, συλλαμβάνεται από τους αντάρτες και παραδίδεται στους Αμερικανούς. Δίνει ψεύτικα ονόματα, δηλώνει στρατιώτης της Βέρμαχτ και επιβιώνει. Οι αρχές ανακαλύπτουν τον Μπρούνερ και τον καταδιώκουν μόνο για την χρησιμοποίηση ψευδών ονομάτων. Οι υπηρεσίες της Ελλάδος ασκούν δίωξη για εγκλήματα πολέμου. Είναι 13ος στην λίστα των καταζητούμενων.

1947: Ο Μπρούνερ βρίσκεται στην πόλη Essen και χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Alois Schmaldienst. H Αστυνομία τον συλλαμβάνει διότι χρησιμοποιεί ψεύτικο όνομα. Εγκαταλείπει τη Γερμανία και πηγαίνει στη Δαμασκό όπου και εγκαθίσταται.
Τον Μπρούνερ τον βοηθούν δύο πρώην συνάδελφοί του: Ο Dr.Rudolf Vogel, πρώην μέλος του κλιμακίου Προπαγάνδας στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια βουλευτής του κόμματος CDU και ο Georg Fischer πρώην συνάδελφός του SS στο Παρίσι. Ο τελευταίος του έδωσε το διαβατήριο με το οποίο έφθασε στην Συρία όπου εγκαθίσταται ως σύμβουλος για την Μέση Ανατολή, στην Υπηρεσία του Στρατηγού Gellen.

1955-1960: Με τον τίτλο του Δόκτορα ταξιδεύει στο Κάιρο, ασχολείται με το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Οι Συριακές Αρχές τον συλλαμβάνουν και ανακαλύπτουν το πραγματικό του όνομα, έτσι αρχίζει τη συνεργασία μαζί τους. Οι Σύριοι διαψεύδουν ότι ο καταζητούμενος ζει στη Συρία. Οι ενδιαφερόμενοι, όμως, τον εντοπίζουν στη Δαμασκό, μαθαίνουν την διεύθυνσή του, ακόμα και τα τηλέφωνά που χρησιμοποιεί, με αποτέλεσμα να απορρίπτονται οι αναληθείς ισχυρισμοί των αρμοδίων.

1959: Η Ελλάδα, με Νόμο και σχετικό διάταγμα παραχωρεί το δικαίωμα δίωξης των εγκληματιών Πολέμου στη Δυτική Γερμανία, κάτι που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα(2005).

1961: Το δικαστήριο της Φρανκφούρτης εκδίδει ένταλμα σύλληψης του Μπρούνερ, το οποίο εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα.
Στην χρονιά αυτήν, γίνεται η πρώτη απόπειρα δολοφονίας του. Χάνει το ένα μάτι και νοσηλεύεται για σοβαρά τραύματα σε νοσοκομείο.

1980: Δεύτερη απόπειρα κατά της ζωής του στη Συρία. Χάνει το ένα μάτι και νοσηλεύεται για σοβαρά τραύματα σε νοσοκομείο.

10 Οκτωβρίου 1984: Οι εισαγγελικές αρχές της Κολωνίας εκδίδουν ένταλμα σύλληψης.

1985: Σε συνέντευξη σε δημοσιογράφο του γερμανικού περιοδικού “Bunte Illustrierte” λέγει με θρασύτητα: «Δώστε τα χαιρετίσματά μου στην όμορφη Βιέννη, την οποίαν εγώ μετέτρεψα για σας σε μία πόλη καθαρή από Εβραίους». Δεν πάσχει από τύψεις και προσθέτει:...«επιτέλους, πετάξαμε αυτά τα σκουπίδια». Η μόνη του λύπη ήταν ότι δεν δολοφόνησε περισσότερους Εβραίους. Προσθέτει επίσης: «Το Ισραήλ δεν θα με πιάσει ποτέ». Με την ίδια αναίδεια, απολαμβάνοντας την ασφάλεια που του παρέχει η Δαμασκός ή κάποια άλλη Συριακή πόλη, αποφεύγει να προσθέσει και τα 44.000 αθώα θύματά του, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που τους έστειλε με 19 αποστολές στους θαλάμους των αερίων και τα φοβερά κρεματόρια του Άουσβιτς-Μπίρκεναου.

1985: Λίγο αργότερα, στα Ηνωμένα Έθνη, ο εκπρόσωπος του Ισραήλ Benjamin Netanjahu, παρουσιάζοντας το θέμα «Brunner», ενώπιον εκπροσώπων 159 κρατών, βεβαιώνει ότι «ο Μπρούνερ χωρίς καμία αμφιβολία ευρίσκεται στη Συρία».

1987: Ο Μπρούνερ σε συνέντευξη που δίνει σε ανταποκριτή της εφημερίδας «Sun Times» του Σικάγο δηλώνει: «Οι εξοντωθέντες Εβραίοι κέρδισαν από μόνοι τους το θάνατο, διότι οι Εβραίοι είναι οι εκπρόσωποι του Διαβόλου και αποβράσματα της κοινωνίας. Δεν μετανοώ για τίποτε απ’ ό,τι έκανα και ευχαρίστως θα επαναλάβω εκ νέου τις πράξεις μου».

1990: Η Ιντερπόλ εκδίδει ένταλμα σύλληψης και οι εισαγγελικές αρχές της Κολωνίας προσφέρουν αμοιβή 500.000 μάρκων για τον εντοπισμό και τη σύλληψή του.


Το ιστορικό των ενεργειών του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος:
Ο Αλόϊς Μπρούνερ, «δεξί χέρι» του Αντολφ Αϊχμαν, είχε εντοπιστεί στις αρχές της δεκαετίας του ’50 στη Συρία από τον γνωστό «κυνηγό» των Ναζί Σίμον Βίζενταλ. Τότε, η κυβέρνηση της Συρίας είχε διαψεύσει το γεγονός. Το θέμα επανήλθε στη διεθνή επικαιρότητα το 1985, όταν ο Γάλλος δικηγόρος Σερζ Κλάρσφελντ απεκάλυψε, με νέα στοιχεία, ότι ο Μπρούνερ ζει στη Συρία.

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με Ψήφισμά του, που εστάλη το 1985 στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη, ζήτησε από την Ελληνική Κυβέρνηση την παρέμβασή της για την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία και την παραπομπή του στην Ελληνική Δικαιοσύνη προκειμένου να λογοδοτήσει ενώπιόν της για τα εγκλήματα σε βάρος δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

Ένα χρόνο μετά, το 1986, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος επανήλθε στο θέμα, με έγγραφό του προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Απόστολο Κακλαμάνη. Στην απάντησή του ο τότε υπουργός ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι: «...η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητήσει την έκδοση του Γερμανού εγκληματία πολέμου Αλόϊς Μπρούνερ γιατί με δύο νόμους που ψηφίστηκαν το 1959 ανεστάλη η ποινική δίωξη κατά Γερμανών εγκληματιών Πολέμου και μεταβιβάστηκε στις Γερμανικές δικαστικές αρχές κάθε δικαίωμα της Ελληνικής Πολιτείας να διώξει και να δικάσει γερμανούς εγκληματίες πολέμου που έδρασαν στο έδαφός της...».

Το 1997, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με την ευκαιρία της εκ νέου ανακίνησης του θέματος από τον παγκόσμιο Τύπο και με βάση δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι εντοπίστηκε ο Μπρούνερ στη Δαμασκό, επανήλθε με νέο αίτημά του προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Ευάγγελο Γιαννόπουλο, ζητώντας για μία ακόμα φορά την παρέμβαση του υπουργείου για την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία στην Ελλάδα προκειμένου να δικαστεί είτε από τις Γερμανικές Αρχές(Γενική Εισαγγελία Φρανκφούρτης), είτε από την Ελληνική Δικαιοσύνη. Κατέθεσε μάλιστα και νομικό υπόμνημα που τεκμηρίωνε το δικαίωμα της Ελλάδας να προβεί στο σχετικό αίτημα της έκδοσης.

Το 1997 επίσης, σε σχετική ερώτηση στη Βουλή των βουλευτών του Κ.Κ.Ε. κυρίων Ορέστη Κολοζώφ και Λεωνίδα Αυδή, ο υπουργός Δικαιοσύνης(Ευάγγελος Γιαννόπουλος) απάντησε ότι: «Δεν κρίνεται σκόπιμη η ανακίνηση ενός τέτοιου θέματος».

Το 1999, για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση χρόνο, οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. κύριοι Στρατής Κόρακας και Μπάμπης Αγγουράκης επανήλθαν στο θέμα με νέα ερώτησή τους στη Βουλή, ζητώντας την κατάργηση του νόμου 3933 του 1959 και του Νομοθετικού Διατάγματος 4016 του ίδιου έτους με τους οποίους ανεστάλη η ποινική δίωξη των Ναζί εγκληματιών πολέμου. Η απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης ήταν ίδια και απαράλλακτη με την προηγούμενη.

Παράλληλα, το 1997 το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος στήριξε, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νίκου Παπακυριαζή να θέσει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου εγκρίθηκε ομόφωνα Ψήφισμα με το οποίο ζητείτο η διεθνής συνεργασία για τον εντοπισμό, τη σύλληψη και την παραπομπή σε δίκη του συγκεκριμένου εγκληματία πολέμου.

Επί διεθνούς επιπέδου, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν ζητήσει από ετών, με σχετικά διαβήματά τους, την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία. Σημειώνεται ότι ο Μπρούνερ έχει καταδικαστεί ερήμην από τα Γαλλικά Στρατιωτικά Δικαστήρια, το 1954 στο Παρίσι και το 1956 στη Μασσαλία, όπου του έχει επιβληθεί και στις δύο περιπτώσεις η θανατική ποινή. Το 2001, έγινε νέα δίκη στο Παρίσι, ερήμην του Μπρούνερ, με το ίδιο καταδικαστικό αποτέλεσμα. Οι δίκες αυτές αφορούσαν, φυσικά, τη δράση του διαβόητου Ναζί εγκληματία στη Γαλλία.

Το 2001, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με νέο έγγραφό του, προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Μιχάλη Σταθόπουλο επανέφερε το θέμα ζητώντας να γίνει και στην Ελλάδα δίκη-ερήμην του Μπρούνερ-κατά το παράδειγμα της Γαλλίας. Δυστυχώς, τα αιτήματα δεν έγιναν αποδεκτά από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες είτε απαντούσαν αρνητικά είτε σιώπησαν.



Τα στοιχεία προέρχονται από ομιλίες του προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος κ. Μ.Κωνσταντίνη και του προέδρου της Γεν.Συνέλευσης της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης κ. Χ.Κούνιο, που εκφωνήθηκαν με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου του κ. Σπ.Κουζινόπουλου "Υπόθεση Αλόις Μπρούνερ:Ο δήμιος των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης", στην Αθήνα 30.3.2005 και στη Θεσσαλονίκη 13.5.2005.

Περιλαμβάνεται στο περιοδικό "Χρονικά"(έκδοση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος), τόμος ΚΗ', αρ.φύλλου 198, Ιούλιος-Αύγουστος 2005.

��m � � � � @w �ούνερ, αναφέρουν ότι: « Η πόλις της Θεσσαλονίκης είναι καθαρή».
Από την 15η Μαρτίου 1943 μέχρι την 10η Αυγούστου 1943, 45.620 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης, στάλθηκαν στο Άουσβιτς-Μπίρκεναου με 19 αποστολές. Από αυτούς οι 10.000 παίρνουν αριθμό και εργάζονται ως «σκλάβοι εργάτες, που δεν έχουν ελπίδα λευτεριάς». Από αυτούς επιστρέφουν ζωντανοί 1.000 μόνο. Οι υπόλοιποι 35.000 περίπου στέλνονται απ’ ευθείας στα κρεματόρια όπου δολοφονούνται και καίγονται.

1945-Νυρεμβέργη: Στα εδώλια των κατηγορουμένων του Δικαστηρίου της Νυρεμβέργης, που κατηγορούνται για μαζικές δολοφονίες αμάχων και αθώων πολιτών, έλειπε το δεξί χέρι, ο άμεσος υφιστάμενος του Αδόλφου Άϊχμαν, ο «Χασάπης της Θεσσαλονίκης» Άλοϊς Μπρούνερ.

1945-1947: Τον Απρίλιο του 1945 ο Μπρούνερ εμφανίζεται για τελευταία φορά στη Βιέννη φορώντας ακόμα την μαύρη στολή των SS, λίγο αργότερα εμφανίζεται στην Πράγα, συλλαμβάνεται από τους αντάρτες και παραδίδεται στους Αμερικανούς. Δίνει ψεύτικα ονόματα, δηλώνει στρατιώτης της Βέρμαχτ και επιβιώνει. Οι αρχές ανακαλύπτουν τον Μπρούνερ και τον καταδιώκουν μόνο για την χρησιμοποίηση ψευδών ονομάτων. Οι υπηρεσίες της Ελλάδος ασκούν δίωξη για εγκλήματα πολέμου. Είναι 13ος στην λίστα των καταζητούμενων.

1947: Ο Μπρούνερ βρίσκεται στην πόλη Essen και χρησιμοποιεί το ψευδώνυμο Alois Schmaldienst. H Αστυνομία τον συλλαμβάνει διότι χρησιμοποιεί ψεύτικο όνομα. Εγκαταλείπει τη Γερμανία και πηγαίνει στη Δαμασκό όπου και εγκαθίσταται.
Τον Μπρούνερ τον βοηθούν δύο πρώην συνάδελφοί του: Ο Dr.Rudolf Vogel, πρώην μέλος του κλιμακίου Προπαγάνδας στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη και στη συνέχεια βουλευτής του κόμματος CDU και ο Georg Fischer πρώην συνάδελφός του SS στο Παρίσι. Ο τελευταίος του έδωσε το διαβατήριο με το οποίο έφθασε στην Συρία όπου εγκαθίσταται ως σύμβουλος για την Μέση Ανατολή, στην Υπηρεσία του Στρατηγού Gellen.

1955-1960: Με τον τίτλο του Δόκτορα ταξιδεύει στο Κάιρο, ασχολείται με το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών. Οι Συριακές Αρχές τον συλλαμβάνουν και ανακαλύπτουν το πραγματικό του όνομα, έτσι αρχίζει τη συνεργασία μαζί τους. Οι Σύριοι διαψεύδουν ότι ο καταζητούμενος ζει στη Συρία. Οι ενδιαφερόμενοι, όμως, τον εντοπίζουν στη Δαμασκό, μαθαίνουν την διεύθυνσή του, ακόμα και τα τηλέφωνά που χρησιμοποιεί, με αποτέλεσμα να απορρίπτονται οι αναληθείς ισχυρισμοί των αρμοδίων.

1959: Η Ελλάδα, με Νόμο και σχετικό διάταγμα παραχωρεί το δικαίωμα δίωξης των εγκληματιών Πολέμου στη Δυτική Γερμανία, κάτι που εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα(2005).

1961: Το δικαστήριο της Φρανκφούρτης εκδίδει ένταλμα σύλληψης του Μπρούνερ, το οποίο εξακολουθεί να ισχύει μέχρι σήμερα.
Στην χρονιά αυτήν, γίνεται η πρώτη απόπειρα δολοφονίας του. Χάνει το ένα μάτι και νοσηλεύεται για σοβαρά τραύματα σε νοσοκομείο.

1980: Δεύτερη απόπειρα κατά της ζωής του στη Συρία. Χάνει το ένα μάτι και νοσηλεύεται για σοβαρά τραύματα σε νοσοκομείο.

10 Οκτωβρίου 1984: Οι εισαγγελικές αρχές της Κολωνίας εκδίδουν ένταλμα σύλληψης.

1985: Σε συνέντευξη σε δημοσιογράφο του γερμανικού περιοδικού “Bunte Illustrierte” λέγει με θρασύτητα: «Δώστε τα χαιρετίσματά μου στην όμορφη Βιέννη, την οποίαν εγώ μετέτρεψα για σας σε μία πόλη καθαρή από Εβραίους». Δεν πάσχει από τύψεις και προσθέτει:...«επιτέλους, πετάξαμε αυτά τα σκουπίδια». Η μόνη του λύπη ήταν ότι δεν δολοφόνησε περισσότερους Εβραίους. Προσθέτει επίσης: «Το Ισραήλ δεν θα με πιάσει ποτέ». Με την ίδια αναίδεια, απολαμβάνοντας την ασφάλεια που του παρέχει η Δαμασκός ή κάποια άλλη Συριακή πόλη, αποφεύγει να προσθέσει και τα 44.000 αθώα θύματά του, τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης που τους έστειλε με 19 αποστολές στους θαλάμους των αερίων και τα φοβερά κρεματόρια του Άουσβιτς-Μπίρκεναου.

1985: Λίγο αργότερα, στα Ηνωμένα Έθνη, ο εκπρόσωπος του Ισραήλ Benjamin Netanjahu, παρουσιάζοντας το θέμα «Brunner», ενώπιον εκπροσώπων 159 κρατών, βεβαιώνει ότι «ο Μπρούνερ χωρίς καμία αμφιβολία ευρίσκεται στη Συρία».

1987: Ο Μπρούνερ σε συνέντευξη που δίνει σε ανταποκριτή της εφημερίδας «Sun Times» του Σικάγο δηλώνει: «Οι εξοντωθέντες Εβραίοι κέρδισαν από μόνοι τους το θάνατο, διότι οι Εβραίοι είναι οι εκπρόσωποι του Διαβόλου και αποβράσματα της κοινωνίας. Δεν μετανοώ για τίποτε απ’ ό,τι έκανα και ευχαρίστως θα επαναλάβω εκ νέου τις πράξεις μου».

1990: Η Ιντερπόλ εκδίδει ένταλμα σύλληψης και οι εισαγγελικές αρχές της Κολωνίας προσφέρουν αμοιβή 500.000 μάρκων για τον εντοπισμό και τη σύλληψή του.


Το ιστορικό των ενεργειών του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος:
Ο Αλόϊς Μπρούνερ, «δεξί χέρι» του Αντολφ Αϊχμαν, είχε εντοπιστεί στις αρχές της δεκαετίας του ’50 στη Συρία από τον γνωστό «κυνηγό» των Ναζί Σίμον Βίζενταλ. Τότε, η κυβέρνηση της Συρίας είχε διαψεύσει το γεγονός. Το θέμα επανήλθε στη διεθνή επικαιρότητα το 1985, όταν ο Γάλλος δικηγόρος Σερζ Κλάρσφελντ απεκάλυψε, με νέα στοιχεία, ότι ο Μπρούνερ ζει στη Συρία.

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με Ψήφισμά του, που εστάλη το 1985 στον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Γεώργιο-Αλέξανδρο Μαγκάκη, ζήτησε από την Ελληνική Κυβέρνηση την παρέμβασή της για την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία και την παραπομπή του στην Ελληνική Δικαιοσύνη προκειμένου να λογοδοτήσει ενώπιόν της για τα εγκλήματα σε βάρος δεκάδων χιλιάδων Ελλήνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης.

Ένα χρόνο μετά, το 1986, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος επανήλθε στο θέμα, με έγγραφό του προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Απόστολο Κακλαμάνη. Στην απάντησή του ο τότε υπουργός ανέφερε, μεταξύ άλλων, ότι: «...η Ελλάδα δεν μπορεί να ζητήσει την έκδοση του Γερμανού εγκληματία πολέμου Αλόϊς Μπρούνερ γιατί με δύο νόμους που ψηφίστηκαν το 1959 ανεστάλη η ποινική δίωξη κατά Γερμανών εγκληματιών Πολέμου και μεταβιβάστηκε στις Γερμανικές δικαστικές αρχές κάθε δικαίωμα της Ελληνικής Πολιτείας να διώξει και να δικάσει γερμανούς εγκληματίες πολέμου που έδρασαν στο έδαφός της...».

Το 1997, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με την ευκαιρία της εκ νέου ανακίνησης του θέματος από τον παγκόσμιο Τύπο και με βάση δημοσιεύματα που ανέφεραν ότι εντοπίστηκε ο Μπρούνερ στη Δαμασκό, επανήλθε με νέο αίτημά του προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης Ευάγγελο Γιαννόπουλο, ζητώντας για μία ακόμα φορά την παρέμβαση του υπουργείου για την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία στην Ελλάδα προκειμένου να δικαστεί είτε από τις Γερμανικές Αρχές(Γενική Εισαγγελία Φρανκφούρτης), είτε από την Ελληνική Δικαιοσύνη. Κατέθεσε μάλιστα και νομικό υπόμνημα που τεκμηρίωνε το δικαίωμα της Ελλάδας να προβεί στο σχετικό αίτημα της έκδοσης.

Το 1997 επίσης, σε σχετική ερώτηση στη Βουλή των βουλευτών του Κ.Κ.Ε. κυρίων Ορέστη Κολοζώφ και Λεωνίδα Αυδή, ο υπουργός Δικαιοσύνης(Ευάγγελος Γιαννόπουλος) απάντησε ότι: «Δεν κρίνεται σκόπιμη η ανακίνηση ενός τέτοιου θέματος».

Το 1999, για δεύτερη φορά μέσα σε ενάμιση χρόνο, οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. κύριοι Στρατής Κόρακας και Μπάμπης Αγγουράκης επανήλθαν στο θέμα με νέα ερώτησή τους στη Βουλή, ζητώντας την κατάργηση του νόμου 3933 του 1959 και του Νομοθετικού Διατάγματος 4016 του ίδιου έτους με τους οποίους ανεστάλη η ποινική δίωξη των Ναζί εγκληματιών πολέμου. Η απάντηση του υπουργού Δικαιοσύνης ήταν ίδια και απαράλλακτη με την προηγούμενη.

Παράλληλα, το 1997 το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος στήριξε, στο εσωτερικό και το εξωτερικό, την πρωτοβουλία του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Νίκου Παπακυριαζή να θέσει το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο όπου εγκρίθηκε ομόφωνα Ψήφισμα με το οποίο ζητείτο η διεθνής συνεργασία για τον εντοπισμό, τη σύλληψη και την παραπομπή σε δίκη του συγκεκριμένου εγκληματία πολέμου.

Επί διεθνούς επιπέδου, η Γαλλία και η Γερμανία έχουν ζητήσει από ετών, με σχετικά διαβήματά τους, την έκδοση του Μπρούνερ από τη Συρία. Σημειώνεται ότι ο Μπρούνερ έχει καταδικαστεί ερήμην από τα Γαλλικά Στρατιωτικά Δικαστήρια, το 1954 στο Παρίσι και το 1956 στη Μασσαλία, όπου του έχει επιβληθεί και στις δύο περιπτώσεις η θανατική ποινή. Το 2001, έγινε νέα δίκη στο Παρίσι, ερήμην του Μπρούνερ, με το ίδιο καταδικαστικό αποτέλεσμα. Οι δίκες αυτές αφορούσαν, φυσικά, τη δράση του διαβόητου Ναζί εγκληματία στη Γαλλία.

Το 2001, το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος, με νέο έγγραφό του, προς τον τότε υπουργό Δικαιοσύνης κ. Μιχάλη Σταθόπουλο επανέφερε το θέμα ζητώντας να γίνει και στην Ελλάδα δίκη-ερήμην του Μπρούνερ-κατά το παράδειγμα της Γαλλίας. Δυστυχώς, τα αιτήματα δεν έγιναν αποδεκτά από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες είτε απαντούσαν αρνητικά είτε σιώπησαν.



Τα στοιχεία προέρχονται από ομιλίες του προέδρου του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος κ. Μ.Κωνσταντίνη και του προέδρου της Γεν.Συνέλευσης της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης κ. Χ.Κούνιο, που εκφωνήθηκαν με την ευκαιρία της παρουσίασης του βιβλίου του κ. Σπ.Κουζινόπουλου "Υπόθεση Αλόις Μπρούνερ:Ο δήμιος των 50.000 Εβραίων της Θεσσαλονίκης", στην Αθήνα 30.3.2005 και στη Θεσσαλονίκη 13.5.2005.

Περιλαμβάνεται στο περιοδικό "Χρονικά"(έκδοση του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος), τόμος ΚΗ', αρ.φύλλου 198, Ιούλιος-Αύγουστος 2005.

Στην ιστορία του Μακεδονικού ζητήματος υπάρχουν λευκές σελίδες που έμειναν ασυμπλήρωτες για πολλές δεκαετίες εξαιτίας πολιτικών και άλλων σκοπιμοτήτων ή παρέμειναν άγραφες λόγω των ανώμαλων καταστάσεων που ταλάνισαν το ελληνικό κράτος από τις αρχές του αιώνα έως τη μεταπολίτευση. Οι αφώτιστες όψεις αυτής της ιστορίας ερευνώνται διεξοδικά στο βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου «Τα παρασκήνια του Μακεδονικού ζητήματος», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 2008. Στο βιβλίο, εξετάζονται σημαντικές πτυχές του προβλήματος, όπως: οι πιέσεις που είχε ασκήσει το 1924 η Κομιντέρν στο ΚΚΕ για να το αναγκάσει να υιοθετήσει το πολιτικά καταστρεπτικό σύνθημα της "ανεξάρτητης Μακεδονίας"· ο ρόλος του Κολάροφ στην απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς για τη δημιουργία της Βαλκανικής Κομμουνιστικής Ομοσπονδίας· το πόσο "Μακεδόνες" ήταν ο Ντίμιταρ Βλάχοφ, ο Βλαντιμίρ Ποπτόμοφ και οι άλλοι μεγαλοπαράγοντες, που με εντολή του Τίτο δημιούργησαν "εν μια νυκτί" τη Λαϊκή Δημοκρατία "Μακεδονίας", στο πλαίσιο της ομόσπονδης Γιουγκοσλαβίας· οι σκοποί που επεδίωκε να εξυπηρετήσει ο Τέμπο με τις προσπάθειές του να δημιουργηθεί το Κοινό Βαλκανικό Στρατηγείο των ανταρτών· τα μυστικά πρωτόκολλα της συμφωνίας του Μπλεντ, μεταξύ Τίτο και Δημητρόφ· η στάση του Στάλιν στο Μακεδονικό ζήτημα· η δράση του "σλαβομακεδονικού τάγματος", που υπήρχε στον ΕΛΑΣ, και η εξώθηση του αρχηγού του, Γκότσε, σε ανταρσία και φυγή προς τα Σκόπια· οι απώτερες επιδιώξεις του ΣΝΟΦ και του ΝΟΦ· η πεπονόφλουδα της "πλήρους εθνικής αποκατάστασης του μακεδονικού λαού", όπως περιλήφθηκε στην απόφαση της 5ης Oλομέλειας του ΚΚΕ, τον Ιανουάριο του 1949· η στάση των σλαβοφώνων της δυτικής Μακεδονίας και οι προσπάθειες για τον προσεταιρισμό τους.
Διαβάστε τι έγραψαν για το βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου:-H εφημερίδα To Βήμα ΕΔΩ-Η εφημερίδα Μακεδονία στις 28 Οκτωβρίου 2008 ΕΔΩ ΕΔΩ

Στο βιβλίο του «Το μεγάλο άλμα – Η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης», που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη το 1997, ο Σπύρος Kουζινόπουλος περιγράφει τη μεγάλη στροφή που με επιμονή του Eλευθέριου Bενιζέλου χρειάστηκε να γίνει τον Oκτώβριο του 1912, ώστε ο ελληνικός στρατός να προλάβει την ημέρα της γιορτής του Aγίου Δημητρίου να εισέλθει νικητής και τροπαιοφόρος στη μακεδονική πρωτεύουσα, φέρνοντας την πολυπόθητη άνοιξη ύστερα από 482 χρόνια βαρυχειμωνιάς, όσο κράτησε η τουρκική σκλαβιά για τη Θεσσαλονίκη.Στις 26 Οκτωβρίου 1912, ανήμερα της μεγάλης χριστιανικής γιορτής του Αγίου Δημητρίου, ο Τούρκος Χασάν Ταξίν πασάς αποδέχθηκε το τελεσίγραφο του Διαδόχου Κωνσταντίνου, αρχιστράτηγου του Ελληνικού στρατού, καταθέτοντας τα όπλα και παραδίδοντας την Θεσσαλονίκη στον Ελληνικό στρατό. Ολόκληρη η δύναμη της Τουρκικής φρουράς (24.000 άνδρες και 1.000 αξιωματικοί θα θεωρούνταν αιχμάλωτοι, ενώ η πόλη περνούσε υπό την Ελληνική κυριαρχία.Η απελευθέρωση της πόλης ολοκληρώθηκε την επόμενη ημέρα (27 Οκτωβρίου) όταν μπήκε και παρήλασε στην πόλη το απόσπασμα Κωνσταντινόπουλου και η 8η μεραρχία. Μεταφέρουμε από το βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου «Το Μεγάλο άλμα, η απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης”, ένα απόσπασμα από μια πολύτιμη μαρτυρία του παλιού πολεμιστή Χαρίλαου Χαρίση, από τις πρώτες ώρες του ελληνικού στρατού στη Θεσσαλονίκη.«Προηγούντο περί τους είκοσι σαλπιγκτάς και έπετο ο αξιωματικός σημαιοφόρος με αναπεπταμένην την σημαίαν και τους παραστάτας εφ’ όπλου λόγχην. Ηκολούθει έφιππος ο συντ/ρχης Κωνσταντινόπουλος και αυτόν ηκολούθουν οι λόχοι. Όλοι με γυμνά τα ξίφη των με πρόσωπα ηλιοκαμένα και λάμποντα απο ψυχικήν χαράν…”«Τριακόσιοι μαθηταί με τα μπλε πηλήκια και ένα πλήθος Ελλήνων περικυκλώσαμε και ανεμίζοντας τα πηλήκια στον αέρα, ζητωκραυγάζαμε έξαλλοι. Ζήτω η Ελλάς, Ζήτω ο Διάδοχος, Ζήτω ο γενναίος ελληνικός στρατός. Όλοι φιλήσαμε την πολεμικήν σημαίαν με δάκρυα χαράς. Και επειδή δεν ήτο δυνατόν να σφίξουμε το χέρι του έφιππου συνταγματάρχη, άλλοι θωπεύαμε τις μπότες του και όλοι μαζί βαδίζοντες μεταξύ των τετράδων των ευζώνων και έχοντες εν κύκλω τον συνταγματάρχην, εζητωκραυγάζαμε συνεχώς…”.Η είσοδος των ελληνικών στρατιωτικών τμημάτων προκάλεσε μοναδικές εκρήξεις χαράς και ρίγη έξαλλου ενθουσιασμού. Έχουμε πολλές περιγραφές από αυτές τις συγκλονιστικές στιγμές που έζησε η πόλη, από δημοσιογράφους, λογοτέχνες και στρατιωτικούς, ενώ εντυπωσίαζε το γεγονός το, πού είχαν βρεθεί σε λίγες μόνο ώρες αμέτρητες ελληνικές σημαίες οι οποίες είχαν υψωθεί στα μπαλκόνια.Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετώπισε η Ελληνική κυριαρχία στην πόλη, ήταν η έλευση των Βουλγάρων που εποφθαλμιούσαν την Θεσσαλονίκη και αδυνατούσαν να αποδεχθούν ότι οι Ελληνικές ένοπλες δυνάμεις τους είχαν προλάβει. Έτσι όταν η παράδοση της πόλης είχε ήδη γίνει από τους Τούρκους στους Έλληνες και είχε υπογραφεί το σχετικό πρωτόκολλο, στην ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης βρέθηκε η 7η Βουλγαρική μεραρχία υπό τον στρατηγό Θεοδόρωφ. Η μεραρχία αυτή δεν είχε εμπλακεί σε εχθροπραξίες και η παρουσία της εξέφραζε την επιθυμία της Βουλγαρίας να αμφισβητήσει την Ελληνική κυριότητα στην Θεσσαλονίκη.Η αμφισβήτηση αυτή εδραζόταν στο γεγονός ότι η συνθήκη μεταξύ των Βαλκανικών συμμάχων που είχε υπογραφεί πριν την έναρξη του πολέμου, δεν προέβλεπε σαφώς τα εδαφικά κέρδη για τον κάθε εταίρο της μετά την ήττα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Ο λόγος ήταν ότι ποτέ μια τέτοια διαπραγμάτευση δεν θα μπορούσε να δώσει αποτέλεσμα. Πάντως φαινόταν αδιαμφισβήτητο πως η στρατιωτική κατοχή σε εδάφη, δύσκολα θα μπορούσε να ανατραπεί με συνθήκη και όχι με νέα προσφυγή στα όπλα. Εκτός αυτού, στην Βουλγαρική μεραρχία υπηρετούσαν 2 γόνοι της Βουλγαρικής Βασιλικής οικογένειας, ο Βούλγαρος διάδοχος Βόρις και ο πρίγκιπας Κύριλλος, γεγονός που είχε μεγάλη συμβολική σημασία.Ο κίνδυνος ήταν μεγάλος και δεν διέφυγε της Ελληνικής αντιπροσωπείας που βρισκόταν επί τόπου. Ο Ίων Δραγούμης που συμμετείχε στην Ελληνική αντιπροσωπεία, έστειλε αγωνιώδες μήνυμα στον Διάδοχο ότι ο Ελληνικός στρατός όφειλε οπωσδήποτε να εισέλθει το ταχύτερο δυνατό στην πόλη, χωρίς την παραμικρή αναβολή. Αφού οι Ελληνικές δυνάμεις εισήλθαν τελικά εγκαίρως την Θεσσαλονίκη και απέτυχαν όλες οι Βουλγαρικές δολοπλοκίες, ώστε να τους παραδοθεί η Θεσσαλονίκη για δεύτερη φορά, ο Θεοδόρωφ ζήτησε άδεια από τον Διάδοχο Κωνσταντίνο για να εισέλθουν στην Θεσσαλονίκη 2 λόχοι της μεραρχίας του δήθεν για να «ξεκουραστούν”, επειδή σε αυτούς υπηρετούσαν τα μέλη της Βουλγαρικής οικογένειας. Ο Κωνσταντίνος προσπάθησε να αποφύγει να δώσει συγκατάθεση ή να καθυστερήσει την ανεπιθύμητη αυτή εξέλιξη, ενώ ο Βενιζέλος τηλεγραφούσε από την Αθήνα, να μην γίνει αποδεκτό το σχετικό Βουλγαρικό αίτημα. Τελικώς ο Κωνσταντίνος έδωσε την συγκατάθεση του, χωρίς να περιμένει την απάντηση του Βενιζέλου και οι Βούλγαροι εισήλθαν και κατέλυσαν
στην πόλη με δύναμη που άγγιζε ένα πλήρες Σύνταγμα πεζικού.Οι Βούλγαροι πέτυχαν να πάρουν την συγκατάθεση του διαδόχου καθώς τον εκβίασαν πως ακόμη και αν δεν τους επιτρεπόταν η είσοδος, δεν θα πειθαρχούσαν στην απαγόρευση και έτσι οι σχέσεις των 2 συμμάχων θα έβαιναν προς ρήξη στην πιο κρίσιμη στιγμή του πολέμου με την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Η είσοδος των Βουλγαρικών στρατευμάτων όμως, υπήρξε υποβαθμισμένη και δεν προσέλκυσε το ενδιαφέρον των πολιτών της Θεσσαλονίκης και των θρησκευτικών και εθνικών κοινοτήτων της, για τον απλούστατο λόγο ότι οι Βούλγαροι είχαν φτάσει δεύτεροι και πιθανή επικυριαρχία τους στην Θεσσαλονίκη φάνταζε απίθανη. Σε τελευταία ανάλυση, η είσοδος τους στην πόλη έγινε με καθυστέρηση, δεν είχε στρατιωτικό περιεχόμενο και εξαρτήθηκε από την Ελληνική συγκατάθεση και καλή διάθεση.Οι Βούλγαροι πολιτικοί και στρατιωτικοί αντιπρόσωποι, που βρίσκονταν στην Θεσσαλονίκη, καταλάβαιναν ότι η κατάσταση δεν τους ευνοούσε και για τον λόγο αυτό, είχαν καταστεί ευερέθιστοι και επιθετικοί. Οι Βούλγαροι στρατιώτες δημιουργούσαν συνεχώς προβλήματα και έρχονταν σε προστριβές με πολίτες αλλά και με την Ελληνική Χωροφυλακή και τους αντιπροσώπους των Ελληνικών Αρχών. Ο διοικητής της πόλης πρίγκιπας Νικόλαος με διπλωματικότητα προσπαθούσε να τηρήσει ισορροπίες με τις «συμμαχικές” Βουλγαρικές δυνάμεις που στάθμευαν στην πόλη, αλλά τα συχνά επεισόδια και οι παρεξηγήσεις δυσκόλευαν το έργο του. Πολύ σύντομα άλλωστε φάνηκε πως οι Βούλγαροι μόνο για ξεκούραση δεν είχαν σταθμεύσει στην πόλη, αλλά αντιθέτως η παρουσία τους έμοιαζε να είναι μια άτεχνη προσπάθεια είτε για να δημιουργήσουν τετελεσμένα για συγκυριαρχία είτε για πολεμικό αντιπερισπασμό σε μια μελλοντική ρήξη, που πλέον δεν φάνταζε απίθανη.Τότε η Ελληνική κυβέρνηση και ο Ελευθέριος Βενιζέλος αποφάσισαν να κάνουν ότι ήταν δυνατόν για να ενισχυθεί συμβολικά (εκτός από στρατιωτικά) η Ελληνική κυριαρχία στην Θεσσαλονίκη: ορίστηκε ο Ρακτιβάν γενικός διοικητής Μακεδονίας, νομάρχης ο Περικλής Αργυρόπουλος, ενώ στάλθηκαν χίλιοι βρακοφόροι Κρητικοί ως χωροφυλακή για την πόλη. Ταυτόχρονα με αυτά η Ελληνική κυβέρνηση προετοίμασε την θριαμβευτική είσοδο του Βασιλιά Γεώργιου στην Θεσσαλονίκη, που αναμφίβολα θα είχε ένα μεγάλο συμβολικό βάρος και θα διατράνωνε την Ελληνική αποφασιστικότητα να παραμείνει η Θεσσαλονίκη Ελληνική. Έτσι, στις 29 Οκτωβρίου 1912 ο γηραιός Έλληνας Βασιλιάς Γεώργιος Α΄εισήλθε έφιππος στην Θεσσαλονίκη, συνοδευόμενος από τον Διάδοχο Κωνσταντίνο ενώ τον υποδέχθηκαν σημαίνουσες προσωπικότητες της πόλης, οι θρησκευτικοί της ηγέτες και ο δήμαρχος Οσμάν Ιμπέλ Χακί μπέης. «Ολόκληρος η πόλις, έγραφαν οι εφημερίδες, είχε διακοσμηθεί πλουσίως και εορταστικώς, από πρωίας δε, παρά την πίπτουσαν βροχήν, είχε προσλάβει όψιν πρωτοφανώς πανηγυρικήν”.
Η λαμπρή δοξολογία για την απελευθέρωση της πόλης, «χοροστατούντος του μητροπολίτου Γενναδίου και παρουσία του ανωτάτου άρχοντος, της βασιλικής οικογενείας, των τοπικών και προξενικών αρχών και πλήθους ενθουσιώδους λαού”, έγινε στην εκκλησία του Αγίου Μηνά, στις 30 Οκτωβρίου.

Το βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου "Η εκτέλεση της ειρήνης (υπόθεση Νικηφορίδη)", που εκδόθηκε το 1988 από τις εκδόσεις Καστανιώτη, αναφέρεται σε  ένα αποτρόπαιο πολιτικό και δικαστικό έγκλημα, που είχε συντελεστεί το 1951 στη Θεσσαλονίκη, με την εκτέλεση στο χώρο των φυλακών του Γεντί-Κουλέ ενός 23χρονου παλικαριού, του Νίκου Νικηφορίδη. Μόνη κατηγορία, ότι συγκέντρωνε υπογραφές υπέρ της ειρήνης και κατά του πυρηνικού εξοπλισμού των δύο υπερδυνάμεων. Μόνο ενοχοποιητικό στοιχείο, ένα κοινό ραδιόφωνο, που είχε παρουσιασθεί από τις αρχές ως… «ασύρματος»!Σ΄εκείνη την πρωτοφανή στα χρονικά υπόθεση Νικηφορίδη, είχαν εμπλακεί πολλά πρόσωπα που αργότερα «διέπρεψαν» με τη κατοπινή τους δράση: Από τον τότε λοχαγό της ΕΣΑ και κατοπινό «αόρατο δικτάτορα» Δημήτριο Ιωαννίδη που είχε βασανίσει προσωπικά τον Νικηφορίδη στη Μακρόνησο για να «ανανήψει», μέχρι τον συνταγματάρχη της χωροφυλακής Βαρδουλάκη, γνωστό αργότερα για τη συμμετοχή του στην υπόθεση δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη, αλλά και την τότε βασίλισσα Φρειδερίκη. Η οποία ενώ έδινε υποσχέσεις στη μάννα του παλικαριού ότι δεν θα εκτελεστεί ο γιος της, σε ένα ρεσιτάλ κυνισμού, περίμενε να γίνει η εκτέλεση του Νικηφορίδη και δύο μήνες μετά να υπογράψει την απονομή χάριτος!!

Για την υπόθεση Νικηφορίδη και το βιβλίο, διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ