Pieter Serrien's Blog - Posts Tagged "reading-challenge"
Lezen over de klimaatcrisis
Een goed jaar geleden besloot ik om minstens vijf boeken te lezen die me meer achtergrond zouden geven over de klimaatcrisis. Waarom? Nadat duizenden jongeren de wereld hadden wakkergeschud, mochten leraars/schrijvers niet achterblijven.
Als historicus moest ik wel in het verleden beginnen. Dat deed ik met het schitterende De opstand van de natuur. Een geschiedenis van de kleine ijstijd (1570-1700) en het ontstaan van het moderne Europa van Philipp Blom, toch wel een van mijn voorbeelden. Daarin schetst hij de culturele, filosofische en politieke gevolgen van de zogenaamde Klein IJstijd, een klimaatcrisis van de 16de tot de 18de eeuw. Crisisje, want het gaat over extreem weer en een lichte temperatuursdaling die vandaag niet zo uitzonderlijk meer lijken. Als je leest welke gevolgen Blom aan de klimaatschommelingen linkt (Verlichting, Dertigjarige en Tachtigjarige Oorlog, opstanden...), besef je dat de klimaatcrisis die volop aan het beginnen is onze hele wereld gaat veranderen.
Daarna nam ik het boek vast dat De Correspondent met veel lawaai aankondigde als het nieuwe standaardwerk over de klimaatcrisis: Hoe gaan we dit uitleggen. Ik moest meteen toegeven: de auteur Jelmer Mommers slaagt erin om een sterke basis te geven. Zonder te paniekerig te klinken, schept hij een realistisch beeld van onze uitdagingen. Wat me vooral aansprak was zijn boodschap van hoop: al is er al veel naar de knoppen, om het ergste te vermijden is het nog niet te laat. Dit boek raad ik iedereen aan die een goede basis wil.
Het lijkt er meer en meer op dat veganisme een van de grote oplossingen is. Daarom begon ik aan het tweeluik van Jonathan Safran Foer: Het klimaat zijn wij. De wereld redden begint bij het ontbijt en Dieren eten. Dat eerste was eerlijk gezegd een teleurstelling: veel nieuws heb ik niet ontdekt. Maar Dieren Eten was wel een eye-opener. Niet enkel het klimaat is een reden om dieren en dierlijke producten niet meer op ons bord te wensen. Dat varkens rouwen en even complexe emoties hebben als honden en katten, is maar een van de vele argumenten. Lezen over zalm met schimmelkoppen en ondergescheten kippen, doet je nadenken in de winkel.
Eind 2019 las ik zoals zovele anderen Het water komt van Rutger Bregman. Dit was vooral een oproep aan de Nederlanders om de klimaatuitdagingen als een groots nationalistisch project te zien. Mijn belangrijkste bedenking: hoe gaan we dat hier in België aanpakken? Waar we enkel met vlaggen zwaaien als de Rode Duivels spelen en we er niet eens in slagen om een regering samen te stellen. Kunnen w
Vorige week las ik De onbewoonbare aarde uit. Dit was ongetwijfeld het hardste boek. Het is een nogal fatalistische blik op de toekomst. Niet enkel stelt de auteur de vraag wat er met ons gaat gebeuren als we niet snel handelen, hij schetst zelfs een sombere toekomst als we wel in spoedtempo co2-neutraal worden. Geen boek om hoopvol activistisch te worden...
Ik ben nog niet uitgelezen. Laten we het komend jaar er nog minstens vijf bijdoen! Wie doet er mee?
Als historicus moest ik wel in het verleden beginnen. Dat deed ik met het schitterende De opstand van de natuur. Een geschiedenis van de kleine ijstijd (1570-1700) en het ontstaan van het moderne Europa van Philipp Blom, toch wel een van mijn voorbeelden. Daarin schetst hij de culturele, filosofische en politieke gevolgen van de zogenaamde Klein IJstijd, een klimaatcrisis van de 16de tot de 18de eeuw. Crisisje, want het gaat over extreem weer en een lichte temperatuursdaling die vandaag niet zo uitzonderlijk meer lijken. Als je leest welke gevolgen Blom aan de klimaatschommelingen linkt (Verlichting, Dertigjarige en Tachtigjarige Oorlog, opstanden...), besef je dat de klimaatcrisis die volop aan het beginnen is onze hele wereld gaat veranderen.
Daarna nam ik het boek vast dat De Correspondent met veel lawaai aankondigde als het nieuwe standaardwerk over de klimaatcrisis: Hoe gaan we dit uitleggen. Ik moest meteen toegeven: de auteur Jelmer Mommers slaagt erin om een sterke basis te geven. Zonder te paniekerig te klinken, schept hij een realistisch beeld van onze uitdagingen. Wat me vooral aansprak was zijn boodschap van hoop: al is er al veel naar de knoppen, om het ergste te vermijden is het nog niet te laat. Dit boek raad ik iedereen aan die een goede basis wil.
Het lijkt er meer en meer op dat veganisme een van de grote oplossingen is. Daarom begon ik aan het tweeluik van Jonathan Safran Foer: Het klimaat zijn wij. De wereld redden begint bij het ontbijt en Dieren eten. Dat eerste was eerlijk gezegd een teleurstelling: veel nieuws heb ik niet ontdekt. Maar Dieren Eten was wel een eye-opener. Niet enkel het klimaat is een reden om dieren en dierlijke producten niet meer op ons bord te wensen. Dat varkens rouwen en even complexe emoties hebben als honden en katten, is maar een van de vele argumenten. Lezen over zalm met schimmelkoppen en ondergescheten kippen, doet je nadenken in de winkel.
Eind 2019 las ik zoals zovele anderen Het water komt van Rutger Bregman. Dit was vooral een oproep aan de Nederlanders om de klimaatuitdagingen als een groots nationalistisch project te zien. Mijn belangrijkste bedenking: hoe gaan we dat hier in België aanpakken? Waar we enkel met vlaggen zwaaien als de Rode Duivels spelen en we er niet eens in slagen om een regering samen te stellen. Kunnen w
Vorige week las ik De onbewoonbare aarde uit. Dit was ongetwijfeld het hardste boek. Het is een nogal fatalistische blik op de toekomst. Niet enkel stelt de auteur de vraag wat er met ons gaat gebeuren als we niet snel handelen, hij schetst zelfs een sombere toekomst als we wel in spoedtempo co2-neutraal worden. Geen boek om hoopvol activistisch te worden...
Ik ben nog niet uitgelezen. Laten we het komend jaar er nog minstens vijf bijdoen! Wie doet er mee?
