Enige tijd geleden kreeg ik van de uitgeverij een ingevuld websiteformulier doorgestuurd. Iemand had Aldus Sybren gelezen en was nieuwsgierig naar mijn andere boeken. Er stond ’79’ in het e-mailadres dus ik dacht, leuk, een (bijna) leeftijdsgenoot. Ik mailde dat in principe elke boekhandel de boeken over Arthur kon bestellen en dat wanneer het onverhoopt niet mocht lukken, ik zelf ook nog wel wat exemplaren had liggen.

De reactie was vriendelijk en niet anders dan ik verwacht had, tot de man begon over de Rotterdamse “homoscene” in de jaren 50. Blijkbaar stond die ’79’ niet voor zijn geboortejaar…

Donner deed moeilijk en hij besloot naar Amsterdam te komen. Vandaag ontmoette ik hem en zijn levensgezel, 84 en 80 jaar oud, en het was prachtig. We hebben maar een halfuurtje gesproken, maar in die tijd kwamen er al zo veel mooie verhalen en voorbij dat ik graag snel meer wil horen. Vijftig jaar ouder dan ik, en altijd trots geweest op en blij met wie hij is. Ontroerend positief.

Ze deden me denken aan de mannen die ik kende in Amerika, ook boven de tachtig. Bob bijvoorbeeld, die altijd zijn vriendjes mee naar zijn ouders kon nemen en in de jaren 60 zowel pastoor was als de leerscene van New York onveilig maakt. Of Van, die ook na z’n 80ste nog steeds elk jaar drie weken in de Dordogne gaat wandelen en ‘s winters skiet, maar toch pas vijftien jaar geleden uit de kast kwam als homo. Of Dickie, mijn surrogaatopa. Zo lief.

Dat doet me er maar weer eens bij stilstaan dat ik de rechten die ik nu heb, en de relatieve acceptatie van de “anders geaarden”, te danken heb aan de generaties die me voor zijn gegaan. De generaties die hebben meegemaakt dat homoseksualiteit strafbaar was, ook in Nederland, en op de lijst met geestesziekten stond. Die het COC hebben opgericht en nog weten hoe seks was zonder de angst voor HIV. Die letterlijk of figuurlijk hun leven hebben gegeven zodat ik op mijn werk uit de kast kan komen en boeken kan schrijven over seksuele minderheden en dat ik daar mooie reacties op krijg in plaats van hate-mail.

Ik kan alleen maar hopen dat ik over vijftig jaar een jongere tref wiens leven ik op de een of andere manier beter heb gemaakt door nu te doen wat ik doe.