''Όσο πιο πολύ καλύτερα'' versus ''Το λίγο είναι πιο όμορφο''
Όποτε ακούω την έκφραση ‘ έχω συνέχεια έμπνευση και γράφω ’σκιάζομαι και φεύγω επειδή εκείνος που δεν γνωρίζει τί πραγματικά σημαίνει έμπνευση, κινδυνεύει να γίνει ο ηνίοχος που θα με ρίξει στον γκρεμό.
Έχουμε μπερδέψει θαρρώ τις στιγμές και τις έχουμε κάνει όλες ίδιες. Η έμπνευση δεν μπορεί να είναι διαρκής. Μία σπίθα είναι, η ιδέα, το τσαφ, και όλο το υπόλοιπο 99% αποτελείται από δουλειά, από κάματο.
Μία στιγμή μόνο, μία λάμψη αρκεί ώστε να ηχήσει της Μούσας το κάλεσμα. Όπως και στα σύμπαντα που γνωρίζουν δημιουργία, συντήρηση και καταστροφή, αυτή η αλληλουχία της δημιουργίας και της καταστροφής συνεχίζεται,
όσο η φαντασία ενός κοσμικού νοός αναστέλλεται και η σπίθα σβήνει
ή
όσο η φαντασία ενός κοσμικού νοός οργιάζει και η σπίθα ξεσπά.
Άλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι στον μύθο του Όσιρι, ο τελευταίος είναι η μία πλευρά του νομίσματος, ο δημιουργός. Η άλλη πλευρά είναι ο αδερφός του, ο Σεθ, ο καταστροφέας.
Και να 'ταν μόνο η αιγυπτιακή κοσμογένεση...
Όχι λοιπόν, η έμπνευση ποτέ δεν μπορεί να είναι διαρκής διότι αέναα η τάση της εντροπίας προς την αταξία φίλοι μου, πολεμά με την διαδικασία της δημιουργίας της τάξης.
Κάτι κάνουμε στραβά εμείς οι σύγχρονοι άνθρωποι, όταν ο ίδιος ο φυσικός κόσμος μάς δείχνει πως έχει ανάγκη από διάλυση και σκοτάδι, ώστε μέσα από την καταστροφή της τάξης, να έλθει και πάλι η φωτεινή δημιουργία αυτής.
Αλλά τι σας λέω τώρα … εμείς είμαστε συγγραφείς και έχουμε πάντα… ‘έμπνευση’
No comments have been added yet.
