Κλείνοντας την αναγνωστική χρονιά του 2016, βλέπω ότι το ποσοστό των βιβλίων που εγκαταλείπω στη μέση (24%) παραμένει υψηλό. Ακόμα κι έτσι όμως, μου άρεσαν πραγματικά 9 αναγνώσματα, τα οποία και συστήνω με διάφορες βαθμίδες επιμονής.
Δύο από τις παρακάτω προτάσεις δεν είναι ακριβώς βιβλία, αλλά άρθρα. Μη βιαστείτε να τα προσπεράσετε. Αξίζουν κάθε στιγμή της προσοχής σας.

[Προφανές disclaimer: Πρόκειται μόνο για μια γνώμη –τη γνώμη μου– και αυτό την κάνει όσο πιο υποκειμενική μπορεί να γίνει.]

Α. Συστήνονται:


Daytripper, των Fabio Moon και Gabriel Ba (comic), για την απλότητα, την ανθρωπιά του και τον ύπουλο αλλά γλυκό τρόπο που δηλώνει το πώς είναι να ζεις.

Το ρόδο, του Charles Harness, για το καλειδοσκόπιο ιδεών, την πρωτότυπη μάχη μεταξύ επιστήμης και τέχνης και το εξυψωτικό τέλος.

Β. Συστήνονται ανεπιφύλακτα, με έμφαση και επιμονή, λέμε:


Αιχμηρά αντικείμενα, της Gillian Flynn, για το ψυχογράφημα όλων των, σχεδόν πραγματικών, χαρακτήρων και τις ανατριχίλες στο τέλος.


Των Υδάτων του Ουρανού, του Γιώργου Λαγκώνα, για το ώριμο πάντρεμα του λαβκραφτικού τρόμου με την ελληνική επαρχία και το Αιγαίο. Χρειαζόμαστε περισσότερα τέτοια ελληνικά βιβλία φανταστικού.


Η Κενή Διαθήκη, του Ηφαιστίωνα Χριστόπουλου, για μία από τις καλύτερες γραφές και τις πιο υποβλητικές ατμόσφαιρες στο ελληνικό φανταστικό, και τα δύο συνδυασμένα με αφοπλιστική σεμνότητα στις ευχαριστίες. Εννοείται ότι χρειαζόμαστε περισσότερα τέτοια ελληνικά βιβλία φανταστικού

Γ. Μust read (μάζευα το σαγόνι μου απ’ το πάτωμα):


Ιστορίες της ζωής σου, του Ted Chiang, για τις φοβερές ιδέες, τις τρομερές εκτελέσεις, και το «Κατάλαβε», ένα από τα πιο εντυπωσιακά διηγήματα που έχω διαβάσει ποτέ.

Σειρά τεσσάρων άρθρων για τον Elon Musk, του Tim Urban (non-fiction) , για τη συναρπαστική παρουσίαση ενός από τους πιο ενδιαφέροντες και απίστευτους ανθρώπους στον πλανήτη αυτή τη στιγμή.

Why Cryonics makes sense, του Tim Urban (non-fiction, άρθρο) , επειδή καταπιάνεται, με τον δικό του καταιγιστικό τρόπο, με το απόλυτο στοίχημα, και ο μόνος λόγος που δεν το κάνω σήμερα για κάποιον δικό μου, είναι ότι ζω στη λάθος χώρα.


Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά, του Νίκου Καζαντζάκη, επειδή ο πιο ζωντανός χαρακτήρας που έχω διαβάσει ή θα διαβάσω ποτέ δικαιώνει απόλυτα τη φήμη του πιο γνωστού στον κόσμο βιβλίου νεοέλληνα συγγραφέα. Και σταματάω εδώ πριν αρχίσω τα παραμιλητά.

Ειδική μνεία:


Μεγαλύτερα συγγραφικά καρύδια: Γόμορρα, του Ρομπέρτο Σαβιάνο (non-fiction), το βιβλίο που βγάζει στη φόρα ένα κάρο άπλυτα της ιταλικής Μαφίας.

Καλό μας αναγνωστικό 2017!