Υπάρχει ένα είδος λογοτεχνίας που μπορείς να το ονομάσεις λογοτεχνία ενηλικίωσης. Έχει πάντα έναν ανήλικο ή έφηβο ήρωα ή ηρωίδα που μαθαίνει πράγματα για τον κόσμο και μεγαλώνει, συνήθως αφού έχει κάνει πολλές γκάφες και έχει καταλάβει πόσο ανόητος είναι και ότι δεν ήξερε τίποτα για τον κόσμο και τα λοιπά. Σε κάποιες από αυτές τις ιστορίες, ο ήρωας καταλήγει πανίσχυρος στο τέλος. Σε κάποιες άλλες, όχι.

Ποτέ δεν μου άρεσαν οι ιστορίες ενηλικίωσης. Ούτε καν όταν ήμουν μικρός. Δεν μπορούσα ποτέ...