Πώς πίστεψα ότι θα ανέτειλα τον ήλιο για σένα μέσ’  τη νύχτα; Δούλεψα τόσο σκληρά να σ’ αναστήσω Κι εσύ μου χάρισες μια χούφτα μόνο σιωπή. Βαρύ και δύσοσμο το ψέμα σου σταλάζει εντός μου. Βρύα γεννά και τα θηλάζει στα σκοτεινά. Κι εγώ ακόμα σωπαίνω. Για σένα που δεν νοιάζεσαι. Για σένα που βαφτίζεις … Συνέχεια ανάγνωσης →