Een gapende leegte omringt mij. Diepe stilte in mijn hoofd.

Waar ik altijd, al jarenlang, 24 uur per dag, 7 dagen in de week, werd vergezeld door buitelende zinnen, spannende gebeurtenissen en personages die mij vertwijfeld aankeken (“ga je me hier echt weg krijgen?”) heerst nu… niets.

Geen berglandschappen of klaterende beekjes. Geen draken. Geen middeleeuws aandoende dorpjes. Geen stoere, dappere of slimme personages. Niet eens minder stoere, angstige of dommere personages.

Sinds ik mijn verhaal over het piratenmeisje Mika af heb, is het helemaal stil.

Nog tijdens het schrijven van dat piratenverhaal, buitelden de zinnen door mijn hoofd. Een cursus jeugdfantasy schrijven wilde niet wachten tot ik dat verhaal af had. Nee, hij viel mij dagelijks lastig met heldere, sprankelende zinnen en aansprekende voorbeelden. Er waren ook een stuk of vier verhaalideeën die (niet zo geduldig) op nadere uitwerking wachtten en elkaar verdrongen om mijn aandacht.

Maar eerst wilde ik dat verhaal af hebben!

Nu is het af. Een paar weken al. En mijn andere ideeën en verhalen zijn in staking.