Αγιάτρευτη πληγή τούτος ο Μάης μέσα μου. Ξεφτισμένα φεγγάρια κυοφορεί κι άσπλαχνα στα χέρια μου τα εγκαταλείπει. Σε άλικα σεντόνια τα κοιμίζω. Με τη σιωπή μου τ’ ανασταίνω. Σαν αίμα παπαρούνας το δάκρυ τους, ποτίζει στάχτη τη ματιά μου. Αγιάτρευτη πληγή ο Μάης κακοφορμίζει εντός μου. Ποια αγκαλιά θα χωρέσει τόση ορφάνια; Συνέχεια →