Πρόσφατα έτυχε να πέσει στα χέρια μου ένα ελληνικό βιβλίο (μη λογοτεχνικό) που κάνει κάτι το οποίο ανέφερα σ’ένα άρθρο μου για τον τόνο στα κτητικά. Και το βιβλίο έχει εκδοθεί πολύ προτού γράψω το εν λόγω άρθρο.

Βάζει μια παύλα να ενώνει το κτητικό με το όνομα, για να μη μπορεί να υπάρξει σύγχυση. Για παράδειγμα: Το παιδί-μου είπε ότι πέρασαν καλά στην εκδρομή – για να είναι φανερό ότι αναφερόμαστε στο δικό μου παιδί, όχι σε κάποιο παιδί που είπε σε εμένα.

Κανονικά, βέβαια (ό,τι κι αν σημαίν...