Η στίξη είναι ένα από τα αγαπημένα μου θέματα στη λογοτεχνική γραφή, και έχω γράψει γι’αυτό και παλιότερα αρκετές φορές. (Ίσως, στο μέλλον, να γράψω άλλες τόσες.) Ορισμένοι θεωρούν ότι η στίξη είναι ένα απλό θέμα που ακολουθείς μερικούς γραμματικούς κανόνες και τελειώνεις. Άλλοι πιστεύουν ότι είναι τρομερά πολύπλοκη και καλύτερα να την αποφεύγεις όσο περισσότερο μπορείς. Μερικοί θα έλεγαν Τι να την κάνεις τη στίξη; Κάτω η στίξη!

Προσωπικά προτιμώ να βλέπω τη στίξη με την καλλιτεχνική της αξία.

Σίγουρα, η βασική της χρήση είναι για την κατανόηση του κειμένου. Χωρίς καθόλου στίξη δεν θα καταλαβαίναμε τι γράφαμε. Ή, αν καταλαβαίναμε, θα το καταλαβαίναμε πολύ, πολύ δύσκολα. Θα ήταν πολύ μπερδεμένο. Η στίξη βοηθά ώστε να ξεκαθαρίζουν τα πράγματα.

Αλλά δεν τελειώνει εκεί. Συνεχίζει, και συνεχίζει, και συνεχίζει. Και όσο πιο πολύ το ψάχνεις τόσο πιο ενδιαφέρον γίνεται το θέμα. Κάποιοι, μάλιστα, έχουν επινοήσει και δικά τους σημεία στίξης, αντισυμβατικά. Ορισμένα, δε, από αυτά δεν είναι τελείως άχρηστα αλλά μπορείς να τα συναντήσεις και σε σύγχρονα κείμενα. Σε γενικές γραμμές, όμως, αυτού του είδους η «παράξενη» στίξη αγνοείται – καλώς ή κακώς.

Εδώ δεν θα μιλήσω πάλι για τα αντισυμβατικά σημεία στίξης· το έχω κάνει ήδη. Θα μιλήσω για τα σημεία στίξης που ξέρουμε όλοι, ή που νομίζουμε πως ξέρουμε.

Τα σημεία στίξης είναι σαν τις σκιές που βάζει ο ζωγράφος στον πίνακά του. Δίνουν διάφορες αποχρώσεις στο κείμενο, ειδικά στο λογοτεχνικό. Νομίζεις ότι υπερβάλλω, έτσι; Ποιος έχει χρόνο σήμερα να δίνει σημασία στη στίξη; Απλά διαβάζεις τις λέξεις, κι αυτό είναι!... Ίσως και να έχεις δίκιο. Αν όμως είσαι πρόθυμος να δώσεις σημασία στη στίξη, και αν κι ο συγγραφέας είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει τα σημεία στίξης με τρόπο καλλιτεχνικό, τότε έχεις μια άλλη εμπειρία πέρα από την απλή, στερεοτυπική ανάγνωση.

Και ένα από τα πράγματα που έχουν ενδιαφέρον στη στίξη είναι η ιεράρχησή της.

Συνέχισε να διαβάζεις: http://www.fantastikosorizontas.gr/ko...