[image error]Ze zullen hem niet temmen…

Op Pukkelpop wordt een meisje dat erop wijst dat de uitstoot van broeikasgassen de wereld om zeep helpt belaagd met urine.

Vlaggen geassocieerd met de belagers worden verwijderd.

Pukkelpop verontschuldigt zich voor het verwijderen van de verkeerde vlaggen.

Razendsnel wordt het debat de geschiedenisboeken in gesleurd. Historici worden opgetrommeld. Eenieder vindt een voetnoot naar zijn of haar gelijkenis. En hopsakee. Iedereen tevree. Behalve deze Limburger en, ja, fucking wereldburger. Vlaams Behangers koloniseren het festival waar ik omzeggens opgroeide. Dat steekt.

What the hell happened?

Een bepaalde versie van de Vlaamse Leeuw werd door bepaalde delen van de Vlaamse beweging gebruikt als collaboratiesymbool, intolerantie, vreemdelingenhaat. We mogen dat niet doortrekken naar vandaag…

Maar de Vlaamse beweging, waarin ooit ook progressieve, inclusieve stemmen weerklonken, is thans volledig gerecupereerd door een intolerante stroming. Het discours van Vlaams Belang en NVA is er een van uitsluiting en exclusivisme, in verschillende gradaties. Hun nationalisme valt te vergelijken met een spelletje ‘schipper mag ik overvaren’. Elke ronde wordt er een nieuwe categorie uitgevonden, telkens een nieuw ‘ok’ criterium. Het ene moment is publiek beleefde religie; kerststallen, katholieke godsdienstlessen, onlosmakelijk verbonden met de Vlaamsche volksgeest. Dan weer heerst secularisme en moeten hoofddoekjes eruit wegens Voltaire en Montesquieu en konsoorten (“vandaag bij ons in de studio, historicus huppeldepup…”). Men wringt zich met andere woorden in alle mogelijke bochten om niet te moeten zeggen ‘wij zijn tegen den vreemde’.

Maar de boodschap, het hondenfluitje, is niet mis te verstaan. Op social media dreigen duizenden anonieme accounts (met antieke ridderhelmen of Vlaamse leeuwen als profielfoto) moord en verkrachting jegens vreemd-klinkende namen of mensen die zich uitspreken tegen luchtvervuiling. Tegelijk schuiven de Vlaams-nationalistische tenoren meer en meer op richting openlijk racisme. Waar ze zich ‘gematigd’ opstellen, en het wij-zij tooien in legalistische spielereien of ‘verdedigbare’ non-scenario’s als ‘we kunnen toch niet het OCMW zijn van de hele wereld’, interpreteren burgers die marsrichting als een vrijgeleide om zich racistisch op te stellen, ook in het dagelijkse leven.

Ik kom er nog graag, in dat bronsgroen eikenhout. Ik was zelf een vijftal jaar buitenlander, thans Nederlandstalige Brusselaar. Misschien is het dat vogelperspectief dat me zo doet gruwen. Noordwaarts turen doet pijn aan de ogen. Excuses zijn makkelijk te vinden. “Mensen hebben het economisch moeilijk. Het verandert allemaal wat snel.” Sure, maar het opjutten, mensen tegen elkaar opzetten, al dan niet omzwachteld in een Latijns aura van intellectualisme, valt niet goed te praten. Dat is een gevaarlijk electoraal spel, mét historische echo’s en bijbehorende visuele symboliek.

Pota-y-to, pota-h-to.

Die leeuw dan, in welke vorm dan ook, wordt door geen enkele Vlaamse partijen zo gefetisjeerd als door Vlaams Belang en NVA. Zodanig dat ik hem er, met of zonder rode klauwen, intussen mee vereenzelvig. Het is een lap van schaamte geworden, een… je cherche le bon mot… vod.