Τις προάλλες διάβαζα το Artifact of Evil, το δεύτερο βιβλίο της σειράς Gord the Rogue του Gary Gygax. Πριν από κάποιο καιρό είχα διαβάσει το Saga of Old City, το πρώτο βιβλίο του Gord the Rogue, και το είχα θεωρήσει καλό για τα δεδομένα του – ανέλπιστα καλό. Επομένως, σκέφτηκα, γιατί να μην είναι καλό και το Artifact of Evil; Σωστά; Λάθος! Είναι φριχτό. Ή, τουλάχιστον, χειρότερο από το Saga of Old City, και κυρίως επειδή χρησιμοποιεί μέσα στο βιβλίο πάρα πολλές από τις έννοιες του παιχνιδιού Dungeons & Dragons λες και είναι αντικειμενικές αξίες που θα έπρεπε ο καθένας να τις καταλαβαίνει είτε ξέρει το παιχνίδι είτε όχι, ή που θα έπρεπε να βγάζουν νόημα ακόμα και πέρα από τα πλαίσια του παιχνιδιού (πράγμα που δεν ισχύει). Εκείνο, όμως, το οποίο θέλω να σχολιάσω εδώ είναι εκείνο που με έκανε να γράψω αυτό το άρθρο: η στάμπα που νομίζεις ότι έχουν επάνω τους οι Κακοί στο Artifact of Evil. Και δεν είναι τυχαίο που τους γράφω Κακούς με κεφαλαίο κάπα. Μέσα στο βιβλίο αναφέρονται ακόμα και alignments (μια ορολογία του D&D) όπως lawful evil, neutral evil, και chaotic evil. Και όλοι αυτοί οι evil/κακοί είναι κακοί και το ξέρουν. Δεν είναι θέμα προοπτικής εδώ πέρα το να είσαι κακός. Κακό δεν θα σε αποκαλέσει ο εχθρός σου· το γνωρίζεις ότι είσαι κακός, μα τους Θεούς του Απόλυτου και Λυσσαλέου Σκοτεινού Χάους! Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Οι κακοί είναι Κακοί, και γουστάρουν να είναι. Επίσης, οι καλοί είναι Καλοί, ακόμα κι αν είναι κλέφτες, ακόμα κι αν βουτάνε λεφτά από τις τσάντες άλλων ανθρώπων. Ε; Συγνώμη; Ναι, και όμως. Όλα είναι ξεκαθαρισμένα, με κάποιον μυστηριώδη τρόπο. Άμα είσαι καλός είσαι Καλός· δεν πα να είσαι και λωποδύτης...

Και ο ένας Κακός προσπαθεί να φανεί πιο κακός από τους άλλους Κακούς («Εγώ θα είμαι ο Απόλυτος Κακός!» λέει σε κάποια φάση, μέσα στο βιβλίο, ο Iuz. «Εγώ θα είμαι ο True Evil!» Σοβαρά, δεν κάνω πλάκα. Όντως το λέει. Ούτε ο Σκέλετορ δεν λέει τέτοια, γαμώ την τρέλα μου, και είναι χαρακτήρας από παιδική σειρά...), ενώ όλοι οι καλοί ξέρουν πως, ό,τι άλλο κι αν συμβαίνει, είναι Καλοί, γαμώτο, και άρα οφείλουν να σταματήσουν τους Κακούς – έτσι επειδή είναι κακοί! Και οι κατά D&D «neutral»; Οι Oυδέτεροι; Ε, αυτοί ούτε ξέρεις ακριβώς τι κάνουν· το πάνε κατά τα συμφέροντά τους. Μιλάμε για πολύ λέρες! Ανώμαλοι τελείως...

*

Το μεγάλο παράδοξο, κατά τη γνώμη μου, με όλα αυτά είναι πως το Κακό και το Καλό μοιάζει να είναι κάτι σαν παρατάξεις, όπως θα λέγαμε άνθρωπος της μιας εθνικότητας ή της άλλης, ή της μιας ιδεολογίας ή της άλλης. Αλλά είναι αστείο. Γιατί κανείς, στην πραγματικότητα, δεν χαρακτηρίζει τον εαυτό του «κακό». Κακό σε χαρακτηρίζουν αυτοί που δεν σε γουστάρουν. Ούτε κανείς χαρακτηρίζει τον εαυτό του «καλό» συνήθως, γιατί ξέρει ότι θ’αρχίσουν να τον μουντζώνουν με τα χέρια και με τα πόδια. Ακούγεται πολύ προσποιητό να χαρακτηρίζεις τον εαυτό σου «καλό». Τι σημαίνει καλός, σε τελική ανάλυση; Καλός για ποιον;


Συνέχισε να διαβάζεις --> https://www.fantastikosorizontas.gr/k...