Ik ben verdrietig.

Ja, ik heb het leukste beroep van de wereld en ja, ik geniet enorm van het schrijven van een nieuw verhaal, van hoe het groeit onder mijn pen, hoe de personages zich ontwikkelen en zich in het avontuur wikkelen. Hoe het verhaal zich meer en meer ontvouwt, hoe ik gaandeweg steeds meer zie hoe het in elkaar steekt en hoe het ene verband blijkt te hebben met het andere en wat er dan nog allemaal kan gebeuren en duidelijk kan worden! Het is een avontuur, een ontdekkingsreis.

Maar ik ben ook verdrietig. En als dat de overhand heeft, lukt het schrijven niet. Ik ben verdrietig omdat er al sinds 2017 geen boeken meer van mij gepubliceerd zijn. Ik heb hier vier (!) ongepubliceerde manuscripten liggen. Twee leuke heksenverhalen (van de serie Verhalen uit de Heksenkeet, die wél heel goed verkoopt), een spannend piratenavontuur met een stoer meisje als hoofdpersoon en een geheimzinnig, magisch avontuur. Toegegeven, dat laatste heb ik nog niet aan heel veel uitgeverijen aangeboden. De drempel daarvoor ligt inmiddels ook best erg hoog.

En toch schrijf ik door. Ik kan niet anders. Het is wat ik het allerliefste doe. Dus schrijf ik het tweede deel van het magische avontuur. Maar vandaag dus even niet, hoe graag ik ook zou willen.