ณ ภูเขาเปื้อนเมฆแห่งนั้น เราเคยนั่งคุยกันถึงความฝัน ความประทับใจ และอะไรอีกมากมาย

โดม: ถ้าปัตตานีสงบ ผมอยากกลับไปเปิดร้านกาแฟเล็กๆ ที่นั่น

กิ๊ก: ไม่มียาตัวไหนรักษาได้เท่ากำลังใจจากเพื่อนมนุษย์

ป้อง: ผมอยากเป็นสถาปนิกและนักเขียนครับ

นัตตี้: ลงไปว่าผมเป็นวิศวกรสิ่งแวดล้อม นั่นเป็นสิ่งที่ผมอยากทำ

แช่ม: หนูอยากเป็นหมอฟันที่ประเทศลาว ต้องประเทศลาวด้วยนะ

ภูมิ: ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากเปิดสำนักพิมพ์ของตัวเอง

พี่เอี้ยง: วันหนึ่งจะมีหนังสือสักเล่มที่มีชื่อเราอยู่บนปก

บีม: บีมจะไม่ยอมเป็นพนักงานออฟฟิศที่น่าเบื่อ

เกียง: ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากทำหนังสักเรื่อง

บอย: ผมอยากเปิดเว็บไซต์สำหรับเด็กลพบุรี

ขวัญ: ขวัญอยากทำงานวิจัยที่ไม่วางไว้บนหิ้ง แต่มีประโยชน์กับชุมชน

เจน: เราอยากเป็นอาจารย์ให้ได้เหมือนอาจารย์ของเรา

แป้ง: เราชอบเดินทาง เราอยากจะเดินทางรอบโลก

เม: โลกนี้มีความแตกต่างระหว่างคนมากมาย หนูอยากช่วยได้เล็กๆ น้อยๆ ก็ดี

นานา: หนูอยากศึกษาเรื่องการตกแต่งภายใน จะได้ไปช่วยงานพ่อแม่ที่ร้าน

ตาล: จริงๆ แล้วตาลไม่รู้ว่าตาลอยากเป็นอะไร แต่ที่แน่ๆ ตาลชอบภาษาจีน

ฮิม: อยากเป็นสถาปนิก ฮิมอยากสร้างตึก สร้างบ้านครับ

เบียร์: พี่บอกว่าพี่ชอบฟังความฝัน แล้วคนไม่มีฝันจะทำไงดี

บดินทร์: ผมอยากมีร้ายขายยาที่เปิดเพลงแจ๊ส และมีมุมจิบกาแฟเล็กๆ

(ติดตามตอนต่อไป)