Je leed vast kou in dat schip

vanuit het Westen de kust afvarend

je staarde vast wekenlang naar de zee

als een ijsplaat

Plots moet Gibraltar voor je zijn verschenen

een tempel loodrecht tussen de rotsen

Dan Aquitanië, Bretagne, Normandië

weg gebezemd door stormwinden

ze zagen je vast voorbijvaren in dat ruim

waar jullie als beesten opeengepakt met zovelen sliepen

Antwerpen moet zijn opgedoemd in de mist

en je hoorde het touwwerk vast knarsen bij het afmeren

terwijl het anker de bodem raakte

en jij gebroken aan land ging

met bebloede voeten

je lippen droog van de dorst

Waar waren jullie toen ze ons vermoordden

in Sierra Leone, één voor één in de jungle

de hoofden afgehouwen als watermeloenen op het asfalt

maden zweetten op de maniokbladeren

terwijl zwaaiend met machinegeweren en machetes

de doodseskaders in hun legerbusjes

tussen de brandende hutten door reden

Ze ontrukten hen aan hun schreeuwende moeders

mikkend op de borsten en op de ogen

toen werden ze opgeleid tot kindsoldaten

aan uitroeiing en foltering gewend

'Hoe meer mensen je liquideert, hoe meer drugs je incasseert'

dus dronk de aarde bloed met lange teugen

tijdens hun raids op de dorpen

Doden om niet zelf gedood te worden

Keita, je moet het vreemd gevonden hebben

al die vreemde talen

buiten het opvangcentrum

waar je vast op de grond hebt geslapen

tot een hand je zij moet hebben aangeraakt

en zei: 'Het is tijd om te gaan'

terwijl de wind door merg en been ging

toen je in het busje

naar het Klein Kasteeltje stapte

zag je wellicht het gezicht terug van je zus

je moeder die je tegemoet kwam, mooi op de straat

tussen de schaduwen van de savanne

met een mand op haar hoofd

(je vader was er allang vandoor)

Wie weet of je het kanaal achter je opmerkte

die 29 juni 2004, toen je over de drempel van het Kasteeltje stapte

je knikte ja of schudde nee bij de eerste vragen van de sociaal assistente

die kruisjes voor je op een formulier zette

En hoe de slaapzaal je is voorgekomen

toen je die voor het eerst onder de holle blikken van je lotgenoten betrad

in wat nu nog steeds je thuis is

of je gehuild hebt in het donker onder de dekens

terwijl naast je iemand lag te snurken

en de regen hevig neerkletterde

tegen de ramen achter de tralies

tot je 's ochtends naar beneden ging

om zeep en schone lakens te zoeken

tussen de gezichten van Koerden, Somaliërs, Roemenen en Oezbeken

en je zei vast tegen jezelf dat zelfs dit

zo arm aan zon

een goeie plek kon zijn om te leven:

een dak, een bed, brood

Het is niets, het is alles

Zes euro per week is niet veel

maar nu kun je naaien, je zingt en speelt gogoma

zo geef je een naam aan de toekomst

die uit je handen geboren wordt

er verschijnt een glimlach in je ogen

als ik je vraag of je een vriendje hebt

na een glas in de Léon Lepagestraat

en de uithangborden van de winkels zijn gedoofd

zinloze stemmen

naakte etiketten in de wind

terwijl ik je nakijk, met geheven hoofd je lot tegemoet

de uitstalramen in de Dansaertstraat achter je latend

zwakke lichtjes, lege gewaden

Keita: de nacht, de moed, de tranen

Keita: het licht, de hoop, het zingen

We zitten op elkaars lip

De bomen achterna

En zal toch een tijd moeten komen

die er geen meer is van dood

Fabio Scotto

Vertaling uit het Spaans door Sandra Verhulst

Het Beschrijf gaf met "Vers Brussel" sinds 2004 jaarljks een poëzie-injectie aan verschillende Brusselse wijken. In elke wijk werd een internationale dichter uitgenodigd om samen met een Belgische kunstenaar op ontdekkingstocht te gaan. En zo beschikt Brussel sinds 2011 over een parcours van twaalf poëtische kunstwerken.

In het najaar van 2008 bezocht Fabio Scotto de Dansaertwijk met de Brusselse kunstenaar Richard Venlet. Het Klein Kasteeltje bevindt zich in deze wijk, en via Het Beschrijf kwam Fabio Scotto in contact met bewoners van het opvangcentrum.

Zo ontmoette hij begin november Keita, een bewoner uit Sierra Leone. Hun gesprek leverde in de reeks 'mozaieksteentjes' bovenstaand gedicht op. Lees hier de volledige reeks 'mozaieksteentjes'.