Ik blog zelden vanuit de loopgraven, wel als ik happend naar adem en met slijk tot achter mijn oren aan het bekomen ben nadat ik er weer uit ben geklommen.

Ik schrijf over hoe zwaar een huilbaby is als de baby al een paar maanden is gestopt met huilen. Ik vertel over de worsteling met verslaving als ik me geen vogel voor de kat meer voel.

Er moet een korstje op de wonde van de ervaring zitten voor ik me aan het verslag zet. Zodat ik door de stap terug ook het cadeaupapier zie waarin de splinterbom verpakt zat. De vraag is of dat moet. Het is die vraag die zorgt voor stilte, denk ik.

Mijn idool Brooke Castillo, bless her heart, velt in haar podcast weinig oordelen. Iets is zelden of nooit stom of cool of dwaas of bekakt, alles is hooguit fascinating.

Het is het minste dat een mens over 2020 kan zeggen: dat het fascinerend is.

De stroom versnelde dit jaar haast ongemerkt, en pakte me in snelheid.
Wat al een tijd zacht kabbelde ging op een kwestie van een paar dagen kolken. Losse inzichten klonken samen, mijn hoofd ontplofte.

Lockdown 1 was: val eens stil, jong.

Lockdown 2 was: volgens mij heb je het nog niet helemaal gesnapt. Opnieuw dan. Pedalen helemaal stil nu. Tututut! Stil.

Ik heb me verzet, maar geloof dat ik het alsnog snap.
Dat het meest achterlijke dat ik nu kan doen weer als een zot beginnen trappen is.

Dat “geen idee” ook een volledig antwoord is.
Dat juist dan zwijgen misschien een illusie wekt die ik niet gaande wil houden.

Ik heb even geen idee.
En bar weinig antwoorden.
Ik denk wel dat ik er kom, maar nu nog niet.

Er is tijd nodig, en boterhammen met gezouten boter en een dikke laag geduld.

Ik weet het niet, en als gij het ook niet weet, dan zijn we toch al zeker met twee. (maar volgens mij en een schatting van de politie zijn we met veel meer)

P.S.: Ik hoor en voel dat heel wat onder jullie het lastig hebben, en dus deel ik toch een onsamenhangende flarde vanuit mijn persoonlijke loopgraven. Dat ik het ook lang niet weet.

Dat ik soms vind dat ik het goed doe, en mezelf verbaas, om daarna niet te kunnen geloven dat ik het drijfzand met al mijn drijfzand-ervaring toch verkeerd had ingeschat.

En dat is oké.
Ik blijf leren.
Het blijft boeiend.
En even goed frustrerend.

En als we allemaal wat vaker tonen dat het leven niet elke week een ponykamp is, dan voelen we ons misschien wat minder alleen op onze velo/pony.

Vertel eens: hoe is het met jou?

The post Over de pedalen stilhouden first appeared on Tales from the Crib.