Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε; by Χρόνης Μίσσιος

My rating: 5 of 5 stars


«Λέει ο Σάββας, καλά, ρε ‘σείς, τι σκατά τον επαναστάτη μού παριστάνετε, όταν για διάφορα πράγματα θυσιάσατε το πιο όμορφο στοιχείο της ζωής και της ανθρώπινης επικοινωνίας, τον έρωτα; Ξέρετε, ρε μaλάκες, ότι ο άνθρωπος από τα δεκατρία του ώς τα βαθιά γεράματα, όπως λέει κι η επιστήμη, μπορεί να κάνει κάθε μέρα έρωτα; Και γιατί άλλο, αλήθεια, θα την κάνετε την επανάσταση, ρε, αν όχι για να ξαναδώσετε στη ζωή τα δικαιώματά της, να την κάνετε χαρά, παιχνίδι, φαντασία, έρωτα; Πώς τη βλέπετε δηλαδή τη μελλοντική ευτυχία του ανθρώπου με περισσότερα “αγαθά”;»
——————-
«Πρέπει να σεβόμαστε τις παραδόσεις. Οι γυναίκες θα φάνε μετά, χωριστά… Πού είσαι, Ρόζα Λούξεμπουργκ, να δεις και ‘σύ μαζί με μένα το σοσιαλιστικό όνειρο της ισότητας… Λέω του διερμηνέα, πες του πως μια επανάσταση που δεν ανατρέπει τις παραδόσεις, και μάλιστα εκείνες που σηματοδοτούν ανθρώπινες δουλείες, δεν μπορεί να είναι επανάσταση».
———————
Είχα δει μια συνέντευξη του Μίσσιου πριν διαβάσω το βιβλίο και τώρα που το τελείωσα, και διαβάζεται μονοκοπανιά, έχω την εντύπωση ότι δεν το διάβαζα αλλά τον άκουγα να αφηγείται τα βιώματά του, τα συναισθήματα που γεννήθηκαν μέσα από την πορεία του και η διαμόρφωση μιας πραγματικά μεγάλης και χαρισματικής προσωπικότητας.
Πρώτη μου φορά «ακούω» κάποιον να πλατιάζει τόσο πολύ και δε με ενοχλεί, κάθε άλλο θα έλεγα, το βρήκα πολύ ευχάριστο, και θα ήθελα να πλατιασει κι άλλο, να πει κι άλλες «άχρηστες» -τόσο χρήσιμες στον αναγνώστη- πληροφορίες.
Κλείνοντας το βιβλίο σου μένει κάτι πολύ ευχάριστο, σαν μια εμπειρία μοναδική και περιζήτητη, από αυτές των παιδικών σου χρόνων που λαχταρούσες πως και πως.
Προσωπικά με άφησε με ένα ωραίο συναίσθημα και μια διάθεση για ζωή, για έρωτα, για γνωριμίες με ανθρώπους και για ταξίδια. Νομίζω πως κάπως έτσι νιώθεις όταν τελειώνεις ένα από εκείνα τα βιβλία που θυμάσαι για καιρό, μια ζωή ολόκληρη καμιά φορά, και τα διηγείσαι, τα προτείνεις, τα κάνεις δώρο σε πρόσωπα αγαπημένα.

Το βιβλίο είναι αυτοβιογραφικό και ο συγγραφέας εξιστορεί πολλά από αυτά που πέρασε από την κατοχή της Ελλάδας από τους ναζί μέχρι την αμνηστία που πήραν οι εξόριστοι αριστεροί μετά το τέλος της χούντας.
Όταν τελείωσα το βιβλίο εντελώς τυχαία πιάσαμε κουβέντα με μια κυρία για άσχετο θέμα και καταλήξαμε να της μιλάω για αυτό το βιβλίο, το οποίο είναι και το μοναδικό που έχω διαβάσει από Μίσσιο.
Ο πατέρας της πέρασε πολλά χρόνια εξορίας στα ίδια ξερονήσια με τον Χρόνη Μίσσιο. Η ίδια δεν τον γνώριζε καν, δεν είχε ιδέα ότι υπάρχει το συγκεκριμένο (ή και τα υπόλοιπα) βιβλίο. Από τις περιγραφές στο βιβλίο και την περιγραφή της ίδιας νομίζω ότι κατάλαβα ποιος ήταν ο πατέρας της. Ήταν «καθοδήγα», από τους παλιούς, όπως αναφέρει ο Μίσσιος.
Μου ανεφερε παρόμοια σκηνικά που αναφέρονται και στο βιβλίο, απλά σε άλλους τόπους και με άλλα πρόσωπα.
«Ήρθαν οι ταγματασφαλίτες στο χωριό μας και μάζεψαν όλους τους αριστερούς στο σχολείο. Ύστερα τους οδήγησαν με τα πόδια προς το λιμάνι, 3 ώρες δρόμος με τα πόδια, έχοντας τους περικυκλωμένους. Εγώ έτρεξα, κλαιγοντας, όταν είδα τον μπαμπά μου. Πολλά παιδιά έκαναν το ίδιο αλλά δεν μας άφησαν να τους πλησιάσουμε. Πολλά ακολούθησαν μέχρι το λιμάνι κλαίγοντας και ζητώντας να δουν τους μπαμπάδες τους».
Στα δέκα λεπτά που συζητήσαμε ένιωσα σαν να ζούσα την ιστορία από μέσα, ακριβώς όπως νιώθεις όταν διαβάζεις το βιβλίο του Μίσσιου.
Νιωθω πολύ τυχερός που τη συνάντησα ενώ είχα διαβάσει το βιβλίο!



View all my reviews
Χαμογέλα, ρε... τι σου ζητάνε;Χρόνης Μίσσιος