சென்ற முறை இந்தியா வந்திருந்தபோது சொந்த கிராமத்தில் எனது சகவயது நண்பரின் மகனைப் பற்றி விசாரித்தேன், அவர் தெரிவித்தபதில் :

    « என்ன வேலைன்னு தெரியாது ஆனா, வீட்டு வாடகை, வேளாவேளைக்குச் சாப்பாடு, நல்லது கெட்டதென, குடும்பத்தை அவனால சமாளிக்க முடியுது. » எனக்கூறி உதட்டைப் பிதுக்கினார்.

நண்பரின் மகன் நவீன இலக்கியத்தில் ஆர்வங்கொண்ட இளைஞர், ஆனால் ஜீவனத்திற்கு எழுத்தை மட்டுமே நம்பிருக்கிறவரா அல்லது வேறுவேலை ஏதேனும் பார்க்கிறவராவென்று  எனக்குத் தெரியாது. நண்பருக்குக் கிராமத்தில்  விவசாயத்தொழில். மகனைச் சிரமப்பட்டு படிக்கவைத்தார், படித்த தன்மகன் அவர் எதிர்பார்த்தது போன்றதொரு வேலையைப் பார்க்காததில் வருத்தம் இருந்துள்ளது. ஒருவன் வளர்ந்தபின் வயிற்றுப் பசியைப் போக்கிக்கொள்ள அல்லது வாழ்க்கையை ஓட்ட ஏதாவதொரு வேலைபார்க்கவேண்டும் என்பது இந்தியச் சமூகத்தில் மட்டுமல்ல உலகமெங்கும் மனிதர் வாழ்க்கையில் ஏற்றுக்கொள்ளபட்ட நியதி. எதாவதொரு வேலை பார்த்தால்போதுமென சமூகம் விதித்திருந்தாலும், வேலைகளுக்குக்குள் ஏற்றத்தாழ்வுகளை இச்சமூகம் வைத்துள்ளது. ஆட்சியாளர்கள், நிர்வாகிகள், தலைமைப் பொறுப்பில் இருப்பவர்கள்,  முதல் வரிசை.  இவர்களுக்கு அடுத்த படிநிலையில் துறைமைப் பணியில் ஈடுபட்டுள்ள மருத்துவர், பொறியாளர், வழக்குறைஞர், ஆசிரியர் போன்றோரைக் காண்கிறோம். பொதுவாகவே துறைமைப் பணியில் இருப்பவர்களுக்கும் அதாவது, மருத்துவர், பொறியாளர்,வழக்குரைஞர், ஆசிரியர், போன்றவர்களுக்கும் ; ஆட்சியாளர்கள், தொழில் அதிபர்கள், பெரு நிறுவன நிர்வாகிகளுக்கும் மனிதச் சமூகத்தின் இயக்கத்திற்குத்  தாங்கள் மட்டுமே பொறுப்பு, தாங்கள் இல்லையெனில் சமூகமே முடங்கிவிடும் என்கிற எண்ணமுண்டு. ஒரு சமூகத்தின் இயக்கத்திற்கு அனைத்துவகை பணிகளும் தேவை.  மருத்துரைப்போலவே செவிலியரும் தேவை, காவல்துறை கண்காணிப்பாளர் தேவையெனில் காவலரும் தேவை, உயர் அதிகாரியைப்போலவே கடைநிலை ஊழியரும் தேவை. மனிதர் வாழ்க்கையின் தினசரி நகர்வில் சக மனிதர்கள் அனைவரின் பங்களிப்பும் இருக்கிறது. ஒரு நகரசபையின் ஆணையர்  முதல் தூய்மைப் பணியாளர்வரை உழைக்கவில்லையெனில், நமது தினசரிகளில் துர்நாற்றம் வீசும் என்பது நிச்சயம். ஆக வயிற்றுப் பிழைப்புக்காக ஒருவன் ஏதோவொரு வேலைசெய்து பிழைக்கிறான் என வைத்துக்கொண்டாலும் அம்மனிதனும் பிறமனிதர்களைப் போலவே  சமூகத்தின் இயக்கத்தில் பங்கேற்கிறான் என்பது தெளிவான உண்மை. இந்நிலையில் கிராமத்து நண்பர் மொழியில் சொல்வதெனில் எலோருக்குமே வயிற்றை சமாளிப்பது முதன்மை நோக்கம், சமாளிக்க முடிந்ததும் பிறதேவைகளுக்கு அவன் ஏங்குகிறான், எதையும் செய்கிறான். இங்கே பிறதேவைகள் என்பதை அத்தியவசியத்தோடு நிறுத்திக்கொள்ளாத ஆடம்பரம் மற்றும் சொகுசு வாழ்க்கை, விளைவாக மூலப்பொருளான பணத்தின் போதைக்கு அவன் அடிமையாகிறான், உடலையும் வயிற்றையும் கடந்த உபரித் தேவைகள் தற்போது கனவுகள், ஆசைகள், பேராசைகளென்று துளிர்விடுகின்றன, எனவே, அவனுக்கு சமூகத்தின் நலன் முக்கியமல்ல, தன்னுடைய நலன் முக்கியம். ஆகமொத்தத்தில் மனிதர் சமூகத்தில் நாம் அனைவருமே ஒருவர் மற்றவரை அறிந்தோ அறியாமலோ சார்ந்திருக்கிறோம் என்பதும், சமூகத்திற்கு நாமிழைக்கும் கேடு, ஒருவகையில்  நமக்கே நாமிழைக்கும் கேடு என்பதும் கவனத்திற்கு வருவதில்லை. இப்பிரச்சினையில் கலை இலக்கியவாதிகளும் சிக்குண்டிருப்பது நமக்கு கவலை தருகிறது.

தங்கள் உழைப்பைச் சேவையாக அன்றி செய்யும் பொருளோடு அல்லது படைக்கும் பொருளோடு நேரடியாக பங்களீப்பவர் மூவர் :

தொழிலாளி : தொழிற்புரட்சிக்குப் பிறகு, இன்றையதேதியில் தொழிலாளி என்பவர் ஓர் உயிரூட்டப்பட்ட எந்திரம், எவ்விதப் பிரக்ஞையுமின்றி இடப்பட்ட கட்டளை, அல்லது விதிக்கப்பட்ட நியதிக்கேற்ப குறிப்பிட்ட காலக்கெடுவுக்குள் தனக்களிக்கும் ஊதியத்திற்குரிய உழைப்பை அளித்து ஒரு பொருளை அல்லது அப்பொருளின் ஒரு பகுதியை செய்து முடிக்கவேண்டும், செய்து முடித்த பொருள் அவர் உழைப்பிற்கான சான்றே அன்றி,  அவர் திறமைக்கான சான்றல்ல. அப்பொருளின் உற்பத்தியில், அத்தொழிலாளியைப்போல நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் பங்களிக்கிறார்கள், அவரை விபத்து காரணமாகவோ, வேறு காரணங்களை முன்னிட்டோ பணியிலிருந்து விடுவிப்பினும், உற்பத்திப் பொருட்களில் பாதிப்பிருப்பதில்லை, வேறொரு தொழிலாளியைக் கொண்டு அப்பணியைத் தொடரமுடியும்.

கைவினைஞர் : பொருளுற்பத்தியில் நேரடியாக ஈடுபடும் மற்றொரு நபர் கைவினைஞர். சிறு முதலீட்டில் தனியொருவராக அலது ஒன்றிரண்டு ஆட்களைத் துணைக்கு வைத்துக்கொண்டு, வழக்கில் உள்ள பொருளை பிரத்தியேக கவனமெடுத்து தயாரித்த பின்னர், அதைத் தனது வாடிக்கையாளர் மனமகிழ்ந்து வாங்கிச்செல்வதைக் கண்டு பெருமிதம் அடைகிறவர் அனைவருமே இப்பட்டியலில் அடங்குவர். சமையற்கலைஞர், தச்சர், பொற்கொல்லர், காலணிகள் செய்பவர், குயவரென நாமறிந்த பலரும் கைவினைஞர்களே.

      கலைஞன் : கலைஞன் என்பவன் உற்பத்தியில் பங்கேற்கும்  தொழிலாளி அல்ல ; வாடிக்கையாளர் எதிர்பார்ப்பை பூர்த்திசெய்யும் வகையில் நேற்று செய்ததையே திரும்பச்செய்து சந்தைக்குப் போனதும் அப்பொருளினின்று அந்நியப்படுத்தபடும் கைவினைஞனும் அவனல்ல. .நம்முடைய மகாபலிபுர சிற்பிகளை  அவர்கள் புதுமையாக எதையும் படைக்காதவரை கைவினைஞர்களாகத்தான் பார்க்க இயலுமேயொழிய கலைஞர்களாக, ஏற்றுக்கொள்வதற்கில்லை. காரணம் பழனியாண்டவரை அப்படியே நகலெடுத்து உகாண்டாவிற்கு அல்லது தென் அமெரிக்க கயானாவிற்கு அனுப்பும் ஒருவர் கலைஞர் ஆகமாட்டார். எனவே எழுத்து, ஓவியம், இசை, சிற்பம் எதுவாயினும் தனது அறிவையும் உணர்ச்சியையும் இணைத்து புதிதாக ஒன்றைப் படைப்பவன் கலைஞன். அவனுடைய படைப்பு அம்மனிதனின் வயிற்றுப் பசியை போக்குகிறதோ இல்லையோ அவனுடையை மனப்பசியைத் தணிக்க உதவுகிறது, அவனுடைய படைப்பின் நோக்கமும் அதுதான். இங்கே அப்படைப்பு புதியது என்பதும், போலச் செய்தது அல்ல என்பதையும் கருத்தில் கொள்ளவேண்டும். அப்படைப்பைக் கண்டு, கேட்டு, வாசித்து இன்புறும்  மனிதர்கள் அவனுடைய கலைத் திறனைப் போற்றுகிறார்கள். அவருடைய அபிமானியாக மாறுகிறார்கள்.

      நமது கவலை, உழைப்பாளர்கள் செய்துமுடிக்கும் பொருள் பற்றியதல்ல, இன்றைய கலைஞர்களின் படைப்பு பற்றியது. இன்று நேற்றல்ல தொன்று தொட்டே கலைசார்ந்த முயற்சிகளையும் கலை படைப்புகளையும் மனிதனின் உயிர்வாழ்க்கைக்கு உதவக்கூடியவை என்றோ சமூகச் சக்கரத்தை சுழல வைக்கிற பிற உற்பத்திபொருட்களுக்கு நிகரானவை என்றோ மனிதர் வாழ்க்கை ஒப்புக்கொண்டதில்லை. ஆயினும் கலைஞர்களும் அவர்களின் படைப்புகளும் மேன்மையானவை, ஒரு சமூகத்தை மதிப்பிட அவசியமானவை, என்கிற உண்மையை உலகம் மறுத்ததில்லை

கலையென்பது அழகு, உண்மை, இயற்கை ; ஒரு கலைஞன்  பிற மனிதர்களைப்போல மனிதரின் புறவாழ்க்கைத் தேவைக்கேற்ப தான் கற்றதை நடைமுறை படுத்தவோ, பிறருக்குப் போதிக்கவோ தொழிற்படுபவனல்லன்,  தான் கற்றவற்றோடு தான் கல்லாதவற்றையும் சக மனிதர்களோடு பகிர்ந்துகொள்ளும் பங்காளன். அவன் வயிற்றுப்பசியைக்கூட போக்கிக்கொள்ள மறந்து கற்பனையில் வாழ்ந்தவன். சமூகத்தின் புறவாழ்வு தேவைகளுக்காக அல்ல அதனுடைய அகவாழ்வு தேவைகளுக்காக தனது அடிப்படைத் தேவைகளைக்கூட நிராகரித்தவன், அவன் பொதுவில் கூலிக்கு மாரடித்தவனல்ல, மகிழ்ச்சியோ துக்கமோ தன் மனதோடு வாழ்ந்தவன்.  விவசாயக் கூலியாக வேலை பார்த்திருக்கலாம், மடம், பீடமென வைத்துக்கொண்டு குறி சொல்லியிருக்கலாம், ஆரூடம், பார்த்திருக்கலாம், கோவில் அர்ச்சகராக, அலுவலக எழுத்தராக, நாலுவீட்டில் பத்துபாத்திரம் தேய்த்து இப்படி ஏதோவொரு வேலைசெய்து வயிறை கழுவி இருக்கலாம் ? திறன் மிக்க அறிவு அவற்றுக்கென அநேகக் கதவுகளை திறந்து வைத்திருந்தது.  இருந்தும் வள்ளுவனும், ஔவையும், புதுமைப்பித்தனும், பாரதியும், மாப்பசானும், டாவின்சியும், வான்காகும் எதற்காக படைப்பாளிகளாக அவதாரம் எடுத்தார்கள் ? நம்முடைய சமூகத்தின் இயக்கம் கலைஞர்கள் சார்ந்ததில்லை ;  உழைபாளர்களையும், துறைசார்ந்த வலுனர்களையும் சார்ந்ததெனில், ஏன் இவர்கள் இன்றுங்கூட உலகெங்கும் திரும்பத் திரும்பப் பிறக்கிறார்கள், எழுதுகிறார்கள், தீட்டுகிறார்கள், வடிக்கிறார்கள். அருங்காட்சியகத்திலும், நூலகங்களிலும் ஒப்புமையற்ற அவர்கள் உழைப்பு  பொருள் விலைமதிப்பற்றதென்கிற போற்றுதலை ஏன் பெறுகிறது ?

ஆனால் இன்றைய நிலைமை என்ன ? கலை இலக்கியத்திலும் பணத்தின் ஆதிக்கம். பணமும் அதன் பரிவாரங்களும் பிறதுறைகளைப்போலவே இன்றைய இலக்கியவாதிகளையும் கலைஞர்களையும் எளிதாக வெல்லமுடிந்திருக்கிறது. தன்னுடைய பதிப்பக முதலாளி வெளிச்சம்போட, ஒளிவட்டம் சூட்டத் தவறினால் இவனே முதலாளியாக மாறி அதற்கான உத்திகளில், வழிமுறைகளில் வியாபாரத் தந்திரங்களோடு எழுத்தில் குத்தாட்டமும், சண்டைகாட்சிகள், காதல் காட்சிகளும் சேர்த்து ஈக்கள் மொய்ப்பதற்கு ஆவனச் செய்து எழுத, தீட்ட, வடிக்க வேண்டிய நெருக்கடி உள்ளது. சராசரி எழுத்தாளனைக்காட்டிலும், சினிமா பரிவாரத்தோடு சேர்ந்து நிற்கும் இலக்கியவாதி இங்கே பேரிலக்கியவாதி, மகா கவி. நல்ல கலைஞர்களை இந்நிலைக்குத் தள்ளுவது யார் ? வாக்குரிமையை விலைக்கு விற்கும் மக்கள் கூட்டத்தில் அரிச்சந்திரர்களை எங்கே தேடமுடியும் ? தண்ணீரை விட கொக்கோகோலாவை விலைகொடுத்து வாங்கும் இலக்கிய அபிமானிகளின் எண்ணிக்கை அதிகம் என்கிறபோது வேறு வழி ?   நேற்றுவரை நித்தம்நித்தம் புதிதாக படைத்தவன் அவன்,  படைக்கிறபொழுதே பணம் சம்பாதிப்பதும் அல்லது அதற்கான வெகுமதியை வேறுவகையில் பெற முனைவதும் அவனுடைய நோக்கங்களாக இருந்ததில்லை.

இந்நிலையில் நமக்கு முன் பூதாகாரமாக எழுந்து நிற்கும் கேள்வி, இன்றிருப்பவன் கலைஞனா, கைவினைஞனா ? இன்றைய ஔவையும் புதுமைப்பித்தனும் எடுத்திருக்கும் அவதாரம் வேறு, இது போட்டிகள் நிறைந்த உலகம் : சந்தையில் ஒரே நிறத்தில், வாசனையில் அதிக பேதமின்றி கடை விரிக்கப்படும் பொருள்கள் ஏராளம், இடைத் தரகரைத் தற்போது நம்புவதில் பயனில்லை என்கிறபோது, முதலீடு அறிவுமட்டுமல்ல பிறவும் என்கிறபோது ; அதற்கான தந்திரங்களில் இறங்கவேண்டிய அவசியம் கலைஞர்களுக்கு உள்ளது. அதிலும் தமிழ்நாட்டில் உலகின் பிறபகுதிகளைக் காட்டிலும் நடிகர்களுக்குள்ள வரவேற்பும், அவர்களில் யாரை அரியாசனத்தில் அமரச் செய்வதென்கிற தேர்விலும் நம்முடைய இரசனையை நாம் அறிந்திருக்கிறபோது, திரைக்கதை வசனம், இயக்கம் மற்றும் ஒலி, ஒளியை அதே உபாயத்துடன்  கட்டமைத்துக்கொள்ள வேண்டிய நெருக்கடியில் இன்று எழுத்தாளர்களும், ஓவியர்களும், சிற்பிகளும் இருக்கிறார்கள்,  அவர்களைத் திரும்ப கைவினைஞர்கள் நிலையினின்று கலைஞர்களாக அரியாசனத்தில் அமர்த்தும் பொறுப்பு கலைஅபிமானிகளுக்கு இருக்கிறது.

கலைஞர்கள் உழைப்பு என்பது மனிதர் சமூகத்தில் வயிற்றுப்பாட்டுக்கானது அல்ல மனப்பாட்டுக்காக என்கிற பேருண்மையை உணரவேண்டிய தருணமிது.  இங்கேதான் ரூஸ்ஸோவின் சமூக ஒப்பந்தம் சிந்தனைக் குறித்து, நாம் யோசிக்க வேண்டும். ஒரு பக்கம் தனி மனிதன் அவனுடைய நலன் ;  இன்னொரு பக்கம் அவன் சார்ந்த சமூகம். அதனுடைய நலன். சமூகத்தின் நலன் என்பது அவனுடைய நலனும் ஆகும், காரணம் அத்தனிமனிதன் அச்சமூகத்தின் ஓர் அங்கம். இநிலையில் அவன் முக்கியத்துவம் தரவேண்டியது அவனுடைய தனிமனிதனுக்கல்ல, அவனுள் இருக்கும் சமூகத்தின் பிரதிநிதிக்கு, அவனுடைய நலனுக்கு. காரணம் தனி மனிதனுக்குக் கேடெனில் அவன் மட்டுமே பாதிக்கப்படுகிறான், ஆனால் சமூகத்திற்கு கேடெனில் அதன் உறுபினனாகிய இவன் மட்டுமல்ல, இவனுடைய உடன்பிறந்தோர், நண்பர்கள், சுற்றம், ஊரார், இவன் இனத்துமக்கள், இன்றைய தலைமுறை, நாளைய தலைமுறையென பெருவாரியான மக்களை அக்கேடு சென்றடையும். ஆகச் சமூகத்தின் நலன் கருதி இன்றைய கலைஞன் எழுதவும், தீட்டவும், வடிக்கவும் செய்தால் மாப்பசானும், புதுமைப்பித்தனும், பாரதியும், கீட்ஸும் நமக்குத் திரும்பக் கிடைப்பார்கள்.

——————————————————————————————————