தஞ்சை, நெல்லை, கொங்கு, நாஞ்சில், நடுநாடு, யாழ்ப்பாணம், கிழக்கிலங்கை, மலையகம், ஏன் மலையாளம், தில்லி எனப் பல பகுதிகளில் வாழ்கிற தமிழர்களின் வாழ்வைப் பதிவு செய்கிற பல படைப்புக்கள் தமிழில் ஏராளம். ஆனால் புதுச்சேரித் தமிழர்கள் பற்றி எழுதியவர்கள் மிகக் குறைவு. இத்தனைக்கும் புதுவைத் தமிழர்கள் தனித்துவமான வரலாறு கொண்டவர்கள்.

புதுவைத் தமிழர்களைப் பற்றித் தொடர்ந்து சிறப்பாக எழுதும் ஒரு எழுத்தாளர் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா. அவருடையன வட்டார வழக்கு நாவல்கள் அல்ல. ஆனால் புதுவைத் தமிழர்களின் புலம் பெயர்வு, அதற்கு உந்திய வரலாற்றுக் காரணிகள், அதன் பின் உள்ள வலி, அவை தமிழர் வாழ்வியலில் ஏற்படுத்திய திரிபுகள் இவற்றை எழுதுபவர் அவர். இவற்றை எழுதுவது அவ்வளவு எளிதல்ல. அவற்றை உண்மைக்கு அருகில் நின்று சித்தரிக்க ஏராளமான தரவுகளைச் சேகரிக்க வேண்டும். அவற்றை ஆராய்ந்து தொகுக்க வேண்டும். அந்தக் களப்பின்னணியில் கதை மாந்தர்களை நிறுவ வேண்டும். வரலாறு, வாழ்க்கை இரண்டிலும் ஆழ்ந்த ஞானம் இன்றி இவை சாத்தியப்படாது.

அவரது உழைப்பும் முனைப்பும் தனித்துவமான படைப்புக்களைத் தமிழுக்குத் தந்திருக்கின்றன.அவரது நீலக்கடல் 16-17ஆம் நூற்றாண்டுகளில் மொரிஷியஸிற்கு கூலிகளாக அழைத்துச் செல்லப்பட்ட புதுச்சேரி தமிழர்களைப் பற்றியது. என் சிற்றறிவுக்கும் வாசக ஞானத்திற்கும் எட்டியவரை மொரிஷியஸ் குறித்து அவருக்கு முன், ஏன் அவரையன்றி, எழுதியவர்கள் யாருமில்லை.

அண்மையில் (டிசம்பர் 2021) வெளியான அவரது சைகோன் –புதுச்சேரி, கிழக்காசியாவில் பிரன்ச் காலனியாக இருந்த வியட்நாமிற்கு (அப்போது அது லாவோஸ், கம்போடியாவுடன் இணைந்து இந்தோ சீனா என்றழைக்கப்பட்ட பூமி) சென்ற புதுச்சேரித் தமிழ்க் குடும்பம் ஒன்றைப் பற்றியது.

பிரன்ச் காலனி ஆதிக்கம் புதுவைத் தமிழர்களுக்கு ஒரு வாய்ப்பை அளித்தது. அது: அவர்கள் தங்கள் இந்தியப் பூர்வீக சமூக அடையாளத்தை, (வேறென்ன, ஜாதியை) தந்தை பெயரை, துறந்து பிரன்ச் பெயர்களில் ஒன்றை தங்கள் பெயருடன் கூடிய ஒட்டாக ஏற்பார்கள் என்றால் அவர்களுக்கு பிரன்ச் குடியுரிமை அளிக்கப்படும். அதை ஏற்று ஃபெலிக்ஸ், எதுவார் என்ற பெயர்களைச் சூடிக் கொண்டு அக்கரைப் பசும்புல்வெளிகளைக் கற்பனை செய்து கொண்டு கப்பலேறியவர்கள் பலர். அவர்களுக்கு ரெனொன்சான் என்று பெயர். ரொனான்சான்களுக்கு பிரன்ச் குடியுரிமை அளிக்கும் சிவில் உரிமைகள் மட்டுமல்ல, எட்டாம் வகுப்புப் படித்திருந்தல் இந்தோ சீனாவில் அரசு வேலைகளும் காத்திருந்தன. ராணுவவத்திலும் பணிகள் கிடைத்தன. பிரான்சின் அடிமைகளாகவும், வியட்நாமியர் மீது அதிகாரம் செலுத்தும் கறுப்பு துரைகளாகவும் பலர் கப்பலேறி இந்தோ சீனா சென்றனர்.

அங்கு குழப்பமான சமூக நிலைமை. ‘தாழ்வுற்று, வறுமை மிஞ்சி, விடுதலை தவறிக் கெட்ட வியட்நாமின் பூர்வ குடிகள் ஒரு புறம். அவர்களில் இரண்டு பிரிவுகள்: ஐரோப்பிய காலனி ஆதிக்கத்தின் பலனாய்க் கிடைத்த கல்வி, வேலை, பொருளாதர முன்னேற்றம் எனப் பலன் கண்டு பிரஞ்ச் அரசை ஆதரிப்ப்பவர்கள்’ அவர்கள் நம்மைச் சுரண்டுகிறார்கள் என அறிந்ததால் அதை எதிர்ப்பவர்கள். தமிழர்களிலும் இரு வகை. பிரஞ்ச் அரசில் பணி கிடைத்து அதன் சார்பில் நிற்கும் புதுச்சேரித் தமிழர்கள், பிரிட்டீஷ் இந்தியப் பகுதியிலிருந்து வணிகம் செய்யச் சென்ற செட்டியார்கள், இஸ்லாமியர்கள் என்ற ரெனோசான்கள் அல்லாதோர் என இருவகை.

இரண்டாம் உலக யுத்தம் மூண்டதும் குழப்பம் அதிகரிக்கிறது. ஜெர்மானியர்கள் கையில் பிரான்ஸ் விழுவது, ஜெர்மனியின் கூட்டாளியான ஜப்பானின் அதிகாரத்தின் கீழ் வியட்நாம் வருவது, எதிரிக்கு எதிரி, நம் நண்பன் என்ற அடிப்படையில் ஜப்பானின் துணை கொண்டு பிரிட்டீஷ் பிடியிலிருந்து இந்தியாவை விடுவிக்க நேதாஜி படை திரட்டக் களம் இறங்குவது, அதனை அடுத்து புதுவைத் தமிழர்களுக்கும்- பிரிட்டீஷ் இந்தியத் தமிழர்களுக்குமிடையே மூளும் முரண் எனச் சிடுக்கு விழுகிறது. இதைப் பின்புலமாகக் கொண்டு, ஆனால் அதிக விவரங்களைத் திணித்துத் திணறடிக்காமல், வேதவல்லி என்ற பெண்ணின் குடும்பத்தைப் பற்றிய கதையை சரளமாகச் சொல்லிச் செல்கிறார் நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா.

புலம் பெயர்ந்து வந்த புதிய மண்ணில், மொழி, கலாசாரம், உணவு எனப் பல வித்தியாசங்கள் கொண்ட சமூகத்தில் புருஷனை வேலைக்கு அனுப்பிவிட்டு வீட்டில் தனிமையில் துயருறுகிற பெண்ணில் தொடங்குகிறது கதை. “முடிந்த மட்டும் கிடைத்த வாழ்க்கையை அங்கீகரிப்பதொன்றுதான் நாம் கரையேறுவதற்கான வழி. சொந்த நாட்டை விட்டு வந்த பலரும் அப்படித்தான் தங்கள் மனதை சமாதானப்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். வேற வழியில்லை. இந்த வாழ்க்கையை நாமா தேடிக்கொண்டோம்.சைகோன் நம்மைக் கூப்பிடல்லை….வியட்நாமியர்களை நேசிக்கப் பழகு. அவர்களது உணவு முறைகளையும், பண்பாடுகளையும் ஏத்துக்கனு சொல்லலை.ஆனா தெரிஞ்சுக்க. அவர்களைக் காப்பாற்றுவதற்காக இதை நான் சொல்லவில்லை. உன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளச் சொல்கிறேன்.புதுச்சேரி மனிதர்களும் கோயில்களும் குளங்களும் சைகோனிலும் உண்டு. புதுச்சேரி முகவரியை வைத்துக் கொண்டு தேடினால் அவர்கள் கிடைக்க மாட்டாங்க. சைகோன் முகவரியைக் கொண்டு தேடணும்” என்று வேதவல்லியின் தம்பி ஒர் உரையாடலில் அவளிடம் சொல்வதை அவள் ஏற்கும் போது வாழ்க்கை முனை திரும்புகிறது.

வேதவல்லி, தேவையான நேரங்களில் கடவுளைப்போல நாவலில் அவ்வப்போது பிரசன்னமாகும் புருஷாந்தி, அவருடன் வேதவல்லிக்கு மறை நீரோட்டமாக உள்ள மோகம், இவை கதையின் மைய இழை என நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா கருதியிருக்கலாம்; திட்டமிட்டிருக்கலாம். ஆனால் எனக்கு இந்தத் தம்பியின்- எதுவார் சிங்காரவேலு- பாத்திரம் என்னை வசீகரிக்கிறது. அது பிழையல்ல. சில நேரங்களில் படைப்பவனின் நோக்கத்தையும் விட பாத்திரங்கள் விஸ்வரூபம் எடுத்துவிடும். மோகமுள்ளில் யமுனாவை விட தங்கம்மாள் நமக்கு நெருக்கமாகவில்லையா?

நாகரத்தினம் கிருஷ்ணாவின் மொழி அபாரமானது. அவர் சிந்தும் உவமைகள் வித்தியாசமானவை. “பிள்ளைத் தாய்ச்சிப் பெண்ணின் முகத்தைப் போல வெயில் பளபளத்தது”,”ரயில் பெட்டியைக் கோர்த்தது போல் அவனுக்குப் பெயர்”, “எருமைத் தயிரை ஏட்டோடு அகப்பை கொள்ள எடுத்துச் சோற்றுக்கு வலிக்காமல் தலையில் பூவை வைக்கிறது போல’

வர்ணனைகளிலும் அவர் மொழி ஆளுமை துலங்குகிறது. “கடும் சூரியன். சுடாத நிலம். தொட்டுச் சிரிக்கும் காற்று. தொடாமல் சிரிக்கும் ஏரி நீர். பறை கொட்டுவதுபோலச் சலசலக்கும் பனையோலைகள். இரை தொட்டு முணுமுணுக்கும் தூக்கணாங்குருவிகள்” சில உவமைகள் பாத்திரங்களின் மனநிலையைப் பொருத்தமாக சித்தரிக்கின்றன. மரச் சிற்பி ஒருவரின் தம்பி மகளின் எண்ண ஓட்டம், கடல் அலைக்களைக் காண்கையில், “ அலைச் சீவல்களை இழைத்துத் தள்ளும் சீவுளியைக் கண்கள் தேட” என்பதாக விரிகிறது.

வியட்நாமியர்களான அனாமிட்களுடைய உணவு, பானங்கள், உடைகள், பண்டிகைகள், சடங்குகள் எல்லாம் விவரிக்கப்பட்டிருப்பது சைகோன் நகர வர்ணனை,வெட்ப தட்பம் பற்றிய வாசகங்கள் எல்லாம் நம்மை அங்கேயே கொண்டு செல்கின்றன.

பாத்திரங்களே கதை சொல்வது போல (இடங்களும், சைகோனும், புதுச்சேரியும் கூடப் பாத்திரங்கள்தானே) கட்டப்பட்டிருக்கும் நாவலின் வடிவம் புதியது அல்ல. ஆனால் அவை நாவலின் கட்டுமானத்திற்குக் கை கொடுக்கின்றன.

நான் முரண்படும் இடங்களும் உண்டு. நாவலில் வரும் புருஷாந்தி காந்தி, பெரியார் இருவர் மீதும் பற்றுக் கொண்ட தலைவராகச் சித்தரிக்கப்படுகிறார். காந்தியைத் தன் தலைவராக ஏற்றுக் கொண்ட ஒருவர், எப்படிப் பெரியாரைத் தன் தலைவராக ஏற்க முடியும், அல்லது பெரியாரைத் தலைவராக ஏற்ற ஒருவர் காந்தியை எப்படி அங்கீகரிக்க முடியும் என்பது எனக்குப் புரியவில்லை. இருவரும் முரண்பட்ட கொள்கைகள் கொண்டவர்கள். புருஷாந்தி நாவலில் அறிமுகமாவது 1934 ஜனவரியில் சைகோனில் நடக்கும் பொங்கல் விழாவில்.பெரியார் 1930களிலேயே காந்தியை விமர்சிக்க்கத் தொடங்கிவிட்டார். காந்தியை பிரிட்டீஷ் ஏஜெண்ட் என்றும் அவரது தண்டியாத்திரையைக் கேலி செய்தும், வட்டமேஜை மாநாட்டில் பங்கேற்றதைப் பற்றி ஏளனமாகவும் 19.2.1933ல் குடிஅரசில் எழுதிய தலையங்கத்தில் எழுதியிருக்கிறார். பெரியாரின் அரசியலை ஏற்காமல் சமூக சீர்திருத்தக் கொள்கைக்காக அவரை ஏற்றவர்கள் கூட காந்தியின் சமூக சீர்திருத்தக் கொள்கைகளை ஏற்க முடியாது. பெரியாரைப் பொறுத்தவரை காந்தி வர்ணசிரம முறையின் ஆதரவாளர், அவரது ஹரிஜன மேம்பாடு என்பது பித்தலாட்டம் கடைசி வரை அவர் அந்த நிலைப்பாட்டில் மாறவில்லை. பெரியாரின் மரண சாசனம் எனக் கருதத்தக்க அவரது கடைசிப் பேருரையில் (19.12.1973) கூட ஒழிய வேண்டியவை என அவர் பட்டியலிடும் ஐந்தில் ஒன்று காந்தி ஒழிய வேண்டும் என்பது. அப்போது காந்தி உயிருடன் இல்லை. அவர் மறைந்து 25 ஆண்டுகள் ஆகியிருந்தன. அதனால் பெரியார் ‘காந்தி ஒழிய வேண்டும்’ என்று சொல்வது காந்தியின் கொள்கைகளைத்தான் என்பது வெளிப்படை.

இது வறுத்த கடலைப் பொட்டலத்தில் கிடந்த ஒரு எண்ணைக் கடலை. இதைப் பொருட்படுத்தாமல் நாவலைப் படிக்கலாம். படிக்க வேண்டிய நாவல் இது.

———————————–