– நாகரத்தினம் கிருஷ்ணா

மனிதனும் பாசாங்குகளும்

மனம் கணங்களில் உயிர்க்கிறது : சிரிப்பது சிணுங்குவது ; உடைவது ஒட்டுவது ; ஏக்கம், அடைதல், பரிதவிப்பு அல்லது பரவசம் அனைத்தும் கணங்களின் கைங்கர்யம். கற்கால மனிதன் புலன்களைக்கொண்டு உணர்வை வெளிப்படுத்தினான். புலன்கள் வரவேற்புக் கூடமல்ல முன் கூடம். அங்கு இடம்போதவில்லை, மனம்போல புழங்க சாத்தியமில்லை, உடல்மொழிக்குப் போதாமைகள் இருந்தன, களஞ்சியப் பொன் கைகொடுக்கத் தவறியது, விளங்கிக்கொள்ளாததன் விளைவாக தன்னிடத்திலேயும், தன்னைச் சுற்றியுள்ள பிறமைகளிடமிருந்தும் அவ்வப்போது விரிசல்கள். இக்கட்டத்தில்தான், மொழியும் சொற்களும் மனிதர்களுக்குத் தோள் கொடுத்தன. ஆனால் படைப்பு மொழி வேறு, அது மனதின் சுனைநீரைக்கொண்டு கணங்களின் தாகவிடாயைத் தணிக்கும் தந்திரம் அறிந்தவை. கபிலர், பெருஞ்சித்திரனார், ஔவை அறிந்த படைப்புமொழியை சீர்தூக்கிப் பார்க்க ஞானம் வேண்டும். பாரியும் குமணனும் அறிவான். அமணர்களோ கொமேனியர்களோ அறியார். கவிதைக்கென   ஒரு மொழி இருக்கிறது, அது உடல் மொழி அல்ல அக மொழி, உணர்ச்சிகளின் மொழி. ரம்போ, ஷெல்லி, பாரதிபோன்ற மகா கவிகள் வசம் படைப்பு வெளிப்படுகிறபோது, கூட்டைக்கழற்றி, மொழிப்புழு பட்டாம்பூசியாக பறக்கிறபோது கணங்கள் ஒளிர்கின்றன.

கவிஞர் உமாமோகன் மனிதர் வாழ்க்கையை பாசாங்கெனச் சொல்கிறார். உண்மையில் தனக்காக அன்றி பிறர்க்கென கணங்களை நகர்த்தும் மனிதர் வாழ்க்கைப்பொழுதின் பெரும் பங்கு, பாசாங்கன்றி வேறென்ன ?.அதிலும் கணவர், பிள்ளைகள் நலம், புகுந்த வீடு, பிறந்தவீடு, உற்றார், உறவினர், அலுவலகம், பொதுவெளியென தன்னை தானம் செய்துகொண்ட நேரம்போக, பெண்களால்  தன் மனம், அதன் பசி, அதன் திருப்தியென எத்தனை விழுக்காடு ஒதுக்க முடிகிறது, தன் மனதிற்காக பாசாங்கற்ற இயல்போடு, அவர்கள் கைகோர்க்கும் நொடிகள் எவ்வளவு ?

அண்மையில் கவிஞர் உமாமோகன் என்பவரின் இரண்டு கவிதைகள் தொகுப்பை வாசித்தேன் என்பதைக் காட்டிலும் உள்ளத்தில் வாங்கிக்கொண்டேன் என்பது சரி. ஒன்று ‘பாசாங்குகளின் அகராதி’, மற்றது ‘கையறு சொல்லின் உச்சாடனப் பொழுதுகள்’. ஒவ்வொருதொகுப்பிலும் கிட்டத்தட்ட நூறுகவிதைகள். அவற்றை உண்டு முடித்த பொழுதுகளில் காட்டிலும்  அந்திப் பொழுதுகளில் வாசித்தபோது, கூடுதலாக சுகம்.  குறிப்பாக கோடையில் குளிரூட்டபட்ட அறையில் அக்கடாவெனறு கட்டிலில் விழும் சுகம்.

கவிதைகள் தன்மையிலும், படர்க்கையிலும் உவமை உவமேயங்களுடனும், உருவக அணியிலும் சொல்லப்லபட்டுள்ளன. கவிஞர் ஒரு பெண், மானுடத்தின் பிரதிநிதி, சமகால வெக்கையையையும், குளிரையும், இளம் பிராயத்திலிருந்து குடும்பத்தலைவியாக பதவி உயர்வு பெற்று, இன்றுவரை மனிதப் பிறவிகளில் ஒருவராக வாழ்க்கையைக் கண்காணிக்கிறவர், பல தடங்களில் பயணிப்பவர். வாழ்க்கைப்பாடம் போதித்ததும், இன்றுவரை போதித்துக்கொண்டிருப்பதும் ஏராளம் அவற்றைத் தொகுப்புகளிரண்டும் சொற்களை கொண்டு கண்ணாமூச்சி ஆடுகின்றன.

கையறு சொல்லின் உச்சாடனப் பொழுதுகள் தொகுப்பின் ஆரம்பக் கவிதை இப்படி முகமன் கூறுகிறது :

« சொல்லிக்கொண்டே இருப்பது மட்டுமல்ல

சொல்லாமல் இருப்பதும் பதில்தான் »

இந்தவரிசையில் இதே தொகுப்பில் கீழ்க்கண்ட கவிதைகளையும் சேர்த்துக் கொள்ளலாம்.

சிரித்துக்கொண்டேதான் சொன்னாய்

அதுதான் புரியவில்லை

அவமானத்தின் நரம்பை

இழுத்துவிடும்போது

கொஞ்சம்

கை நடுங்கிவிடுமல்லவா( கையறு சொல்லின் …பக். 11)

நம் இருவர் உள்ளங்கையிலும்

இருக்கிறது முள்

ரத்தம் வராதபடி கைகுலுக்குவதில்

எவ்வளவு தேறிவிட்டோம்

புகைப்படமோ புன்னகையால்

ததும்புகிறது (கையறு சொல்லின்…. பக்.. 33)

கும்பிட்டு, பணிவும் பச்சை சிரிப்புமாக உடல்மொழிகள்  குழையும்போது, அவற்றின் இடைவெளிகளில் இட்டு நிரப்பவேண்டிய பொய்யும் மெய்யும், யுக்தியும் குயுக்தியும், ஏராளமாக மனிதர் உறவில் குவிந்து கிடப்பதை இல்லையென்றா கூற முடியும். சர்வசாதாரணமாக  கேள்விகக்குரிய பதிலை மௌனமாகவோ, புன்னகையாகவோ திரும்பப் பெறும் மறுமொழிக்கு ஆயிரம் அர்த்தங்களுண்டு. 

« தொழுதகை யுள்ளும் படையொடுங்கும் ஒன்னார்

   அழுதகண் ணீரும் அனைத்து »

என்கிற வள்ளுவனாரின் குறள்தான் கவிஞரின் மேற்கண்ட வரிகளை படித்தபோது நினைவுக்கு வந்தது. ஆயிரம் இரண்டாயிரம் பக்கங்களால் ஒரு படைப்பு பெருமையுறுவதில்லை. படைப்புமொழியால் அது பெருமை பெறுகிறது. படைப்பை அலங்கரிக்க உதவும் சொற்கள்  தம்மை அலங்கரித்து கொள்ளாமால் எழுதப்படும்போது, அதன் பொருளும் அழகு பெறுகிறது. 

  இன்றா நேற்றா ? மனிதர்கள் சமூகம் என்ற பட்டிக்குள் அடைபட்ட நாளிலிருந்து, உடன் உறையும் விலங்குகளோடு பாசாங்குகளைச் சம்பிரதாயதாயமாகப் பரிவர்த்தனை செய்துகொள்ள பழகிவிட்டோம்

            « …..எப்போதும் உண்டுதானே சில சம்பிரதாயங்கள்

            எதைச் சொன்னாலும்

            « சரிதான்….ஆனாலும் »

            என்றொரு பிடிமானத்தைப் போட்டுவைப்பது

            எல்லோரும் அடுத்தச் சொல்லுக்காக

            முகம் பார்த்திருக்கையில்

            தொண்டை செருமி

             தொடர்பற்று தொடர்வது

            உள்ளதைச் சொல்லப்போவதில்லை என்றாலும்

            « என்னைப்பற்றி

          என்ன நினைக்கிறாய் » எனக் கேட்பது சரி

           சம்பிரதாயத்தை

           நாம் முறிப்பானேன்.(சம்பிரதாய சந்தோஷங்கள், பக்.28)

   விளைவாக தமது கடமையிலிருந்து தவறாது, முரணீடுகளைக் குறிப்பால் உணர்த்தி உயிர் வாழ்க்கையின் பாசாங்கு முகத்திரையை அகற்ற ஏங்குவதும் சோர்வுறுவதுமாக இருக்கிற மனங்களை பிரதிநிதித்துவ படுத்துகிற படைப்பு இங்கே வெளிப்படுகிறது.

 கவிஞனும் சமூகமும்

  கவிஞன் முதலில் மானுடத்தின்  அங்கத்தினன். பின்னர்  இப்படைப்பாளிக்கு மானுட வாழ்க்கையும் தேசமும், சமூகமும், அவற்றின் உட்கட்டமைப்புகளும் அவன் வாழ் நாளுக்கென விதித்த பொதுவிதிகள் அறங்கள் என்ற போர்வையில்   இருக்கின்றன, அவை  தனி மனிதன் நலம் சார்ந்தவை அல்ல, மானுட அமைப்பு  உறுப்பினர்களின், பரஸ்பர எதிர்பார்ப்புகளின் அடிப்படையில் எழுதப்பட்டவை. அவன் அல்லாத பிறமைகள் நலன் முக்கியம். தனது சந்தோஷத்தை, தனது வேட்கையை, தனது பசியை, தனது தாகத்தை, தனது அவலத்தை, வலிகளை தன் உறவுகள், நித்தம் நித்தம் நெருங்கிப் பார்க்க, பழக நேரந்த பள்ளி, கல்லூரி அலுவல் தோழமைகளுடன் பகிர்ந்து கொள்ள நேர்ந்தும் நிறைவுறாது, பார்வை இழந்தவர்களின் வழிமுறையில் தன் மனமொத்த மனிதரை தொட்டுணர்ந்து தன் பருவகால கணங்களை படைபாளி பகிர்ந்துகொள்கிறான் :

நவீன சமூகத்தை கவிஞர் :

காட்சித்தட்டு பொம்மைகளின் உரையாடல்

யாரும் வராத வீடுகளில் சோபாக்களின் மேல்

நாற்காலிகள் கால் நீட்டிக்கொள்கின்றன

அடுத்தடுத்து தொங்கும் புகைப்படங்கள்

திரும்பி

எதிர் எதிராக உட்கார்ந்து கதைக்கத்

தொடங்குகின்றன

காட்சிப் பேழையின் பொம்மைகள்

கைகளை உதறி சொடுக்கு எடுத்துக்

கொள்கின்றன

அதிலொன்று துறுதுறு வென்று

கேட்கிறது…

மறைமுகமா என்ன சொல்றாங்க

இந்தக் கதவு திறக்க முடியுமா இல்லையா

முன்னாளில் அவ்வீட்டுக் குழந்தை விளையாடி

இப்போது காட்சித் தட்டுக்குக் குடிவந்துவிட்ட

கரடி பொம்மை

இரு இரு… நானே அவனுக்கு விசா கிடைக்குமோ

இல்லையோன்னு இருக்கேன்..

வீட்டுத் தலைவி மெல்ல வந்து

சின்னத் திரைக்கு உயிரூட்டுகிறாள்..

போச்சு..

ஒண்ணும் புரியப் போறதில்லை

ஊரடங்கா..

ஊரடங்கு மாதிரியா

கிசுகிசுத்துக் கொள்கின்றன பொம்மைகள்

வேடிக்கை காலத்தின் வாடிக்கை

தடம் தெரியாமல் போய்விட்ட ஆங்காரத்தை

எப்படியாவது உயிர்ப்பிக்க வேண்டியிருக்கிறது

தலைமாறு கால்மாறாக க் கிழித்தெறிந்த தருணத்தில்

இப்படியொரு நேரம் வருமென நினைக்கவில்லை

ஒட்டி ஒட்டிக் காயவைத்தால்

சாயம் போன நூல் புடவை மாதிரி கிடக்கிறது

அர்ஜெண்டா கொஞ்சம் ஆங்காரம் வேணும்

அமேசானில் கிடைக்கிறதா

பாப்புத் தமிழ் :

பிள்ளைத் தமிழ் தமிழுக்குப் புதிதல்ல, அதை ஒரு தாய் பாடுபோதுதான் சுவைக்கிறது, திரைப்படப் பாடல்களில்  அண்மைக்காலங்கள் வரை குழந்தைகளை முன்னிறுத்தி இன்பத்தையும் துன்பத்தையும் எடுத்துரைக்கும் பாடல்கள் அநேகம். அதிலும் பிள்ளைத் தமிழ் பெண்குழந்தைகளுக்கே முக்கியத்துவம் அளிக்கின்றன. காரணம் நியாயமானதுதான்.

  « தாய் என்பவள் பால் நினைந்தூட்டும் தாயாகும்போது அவள் வடிவெல்லாம் அன்புதான். பசித்திருந்து பசித்த  வயிற்றுக்கு அமுதூட்டும்போது அவள் தியாகத்தின் இருப்பிடம். அழுது துடிக்கும்போது ஆறுதல் தந்து அரவணைத்துக் கொள்ளும்போதுஅவள் இளமையின் தேனூற்று.  பம்பரமாகச் சுழன்று பின் தூங்கி முன்னெழுந்து காலம் தவறாமல் வேலை முடித்துக் கணவனையும் பிள்ளைகளையும் அவரவர் பணிக்கு அனுப்பும் போது அவள் செயல்திறனில் எந்திரத்தின் நுட்பம்……அன்பு, இனிமை, தியாகம், செயல் திறன் போன்றவைகள்தான் தாய்மையின் பண்புகள் » எனத் தாய்மையைப் போற்றுகிறார் பேராசிரியர் கி. நாச்சிமுத்து. 

  இயற்றுவது ஓர் ஆண் கவிஞர்  என்கிறபோதும் ஒரு பெண்ணைக் குரல்கொடுக்கவைத்து, மற்றொரு பெண்ணை நடிக்கவைத்து பாடப்படும் கணத்தைத் தாய்மையாக உருமாற்றம் செய்கிறபோதுதான் திரைப்படங்களில் காட்சியும் கவனம் பெறுகிறது, அதிலும் பெண்குழந்தையெனில் காட்சிக் கூடுதலாக  அழகு பெறுகிறது, இங்கே கவிஞர்  உமா மோகன் அவர்களிடம் இலைமறை காயாக உறைந்து கிடக்கும் தாயுள்ளம், பேசுகிறது. கவிஞருக்கு இங்கே ஒரு குட்டிப் பாப்பு, அக்குழந்தை, கவிஞரின் நினைவுகள் உறியை அவ்வப்போது உடைக்கவென்றே காத்திருக்கிறாள். உதாரணத்திற்கு இரண்டு.

  சிணுங்கி சிணுங்கி

  முக்கா இட்டிலி சாப்பிட்ட

  முப்பது கதைகேட்ட பாப்புக்குட்டி

  அத்த்னை « தங்கமல்ல » கொஞ்சலையும்

  திருப்பிக்கொடுத்துக் கொண்டிருக்கிறாள்

  விருந்தாளி குழந்தைக்கு

  கொலுவில் நின்ற வாமனர் புருவம்

  உயர்ந்தது அப்போதுதான் (கையறு சொல்லின்… பக்கம் 20)

  உடைந்துவிடும் கிழிந்துவிடும்

  நசுங்கிவிடும் நொறுங்கிவிடும்

 கலைந்துவிடும் சொல்லியபடியே

 ஒவ்வொன்றாய்

 பாப்புவுக்கு எட்டா

  உயரத்தில் பத்திரப்படுத்தினேன்

  வீம்பாய் நின்றவள் மறு நொடி

  பாவாடையை ஒற்றை விரலில் உயர்த்திக்கொண்டு

  ஒரு தாண்டு குதியோடு ஓடிவிட்டாள்

   எப்படித் தொட இந்த உயரத்தை (கையறு சொல்லின்…பக்கம்9)

   பெண்வலி

உயிர்கள் அனைத்தும் பேதமற்றவை என்கிறபோதும்,  விலங்குகள் பறவைகளிளிருந்து வேறுபட்ட மனிதரினம்  நிறம்,  இனம், பாலின அடிப்படையில் சக மனிதர்களை சிறுமை படுத்தப்படுவதில்  ஆர்வம் கொண்டிருக்கிறது,  சிறுமைப் படுவோர் பட்டியலில் பெண்களும் அடக்கம் என்பதைத்தான் பெண்ணினத்தின் பிரதிநிதியாக தம்மை அடையாளப்படுத்திக்கொண்டு குரலெழுப்பிய  சிமொன் தெ பொவ்வாரின் நூல் தெரிவிக்கிறது. பெண்விடுதலைக்கான போராட்டம் தொடங்கி ஐம்பது ஆண்டுகள் கழிந்துவிட்டன. இன்றளவும் எவ்வித மாற்றங்களுமில்லை.  இல்லத்தரசி, அன்புத் தாய், கற்புள்ள மனைவி, லட்சுமி, சரசுவதி, பராசக்தி என வெளியில் கையெடுத்துக் கும்பிடும் ஆணுலகம், வீடு திரும்பியதும் எஜமானாக,   அரக்கனாக  அவதாரம் எடுத்து பிறவிப்பயனை எட்ட நினைக்கிறது. அவள் நிலையென்ன ? அடிமை விலங்கை ஆபிரகாம் லிங்கன் அறுத்தெறிந்து ஆண்டுகள் பல கடந்துவிட்டன, கருப்பரினம் மேற்கு நாடுகளில் சரிசம மாக நடத்தப்படுகின்றார்களா என்றால் இல்லை. மனிதப் பண்பாடற்ற எதேச்சதிகார நாடுகளைப் பொருட்படுத்தவேண்டாம். ஆனால் சுதந்திரம், ஜனநாயகம், சமத்துவம் எனப் பேசும் இந்தியத் நாட்டில் பட்டியலின மக்களுக்கும் பெண்களுக்கும் இன்றுவரை விமோசனங்களில்லை. மேற்கு நாடுகளிலும் இதுதான் உண்மை. ஆண்களுக்குச் சரிநிகராக பெண்கள் நடந்த்தப்படுவதில்லை, இழைக்கபடும் வன்கொடுமைகளிலிருந்தும் விடுதலையில்லை.  சட்டங்களும், சிறைசாலைகளும் குற்றவாளிகளின் எண்ணிக்கையை குறைத்துவிடாது. மனித மனங்களில் மாற்றங்கள் நிகழவேண்டும்.

படைப்புக்கான இலக்கணத்தை, கோட்பாட்டை  ஒரு படைப்பு பூர்த்திசெய்கிறதா என்பதல்ல முக்கியம், ஒரு படைப்பு மனிதர் வாழ்க்கையை, அழகை, அசிங்கத்தை, வசந்தத்தை, வலியை புதிய மொழியில் சகமனிதன் உணர்வதற்குச் சொல்ல முடிகிறதா என்று பார்க்கவேண்டும், வொல்த்தேர், ரூஸ்ஸோ, மார்க்ஸ் அதைத்தான் செய்தார்கள். அவர்கள் அளவிற்கு மலையைப் புரட்டவேண்டாம், சாலையில் காலை இடறும் கல்லை ஓரமாய் தூக்கிபோடலாம்.

            பெருவாழ்வே

     நற நறவென குழல் விளக்குகளைக் கடித்து தின்பவனைப்

     பார்த்து வியந்தபோது

     ஒரு வளையத்தில் காலும் இன்னொரு வளையத்தில்

     கையுமாகத் தாவிய பார்விளையாட்டுப் பெண்னை

     அண்ணாந்து பார்த்தபோது

     பெட்டிக்குள் பெண்ணையனுப்பி

     முயலை வரவழைத்தவனுக்காகக் கை தட்டியபோது

     அறியவில்லை

     அத்தனையும் செய்வேனென்று ….( கையறு சொல்லின் .. பக்113)

     ….

   மனைவியை அனுமதிக்கத்

   தோன்றாத நாற்காலியில்

   மகளை அழகுபார்த்தவர்களின்

    மருமகள்கள்

   இன்னும் சில பத்தாண்டுகள்

   கால்கடுக்க நின்றே பரிமாறினர் ..(கையறு சொல்லின்…பக்..54)

அதே கண்கள்

உங்கள் கண்கள் வறண்டு வருகின்றன

என்றார் மருத்துவர்

நீண்ட சோதனைக்குப்பின்

சட்டென அழுதுவிடாது

தைரியமாக இருக்கிறேன் என்று

யார் யாரிடமோ சொல்லியது

நினைவுக்கு வருகிறது

தீடீரென மரணிக்கும்

அன்புக்குரியவர்களின் சபையில்

விம்மாது நிற்க முடிந்த என்னைப்பார்த்து

எனக்கே கூட ஆச்சரியமாக இருந்தது

சிவஜியின் தொலைபேசி தழுதழுப்புத் தொடங்கி

……………………………..

……………………………….

ரயிலேறிபோகும் மீசைகாரனுக்கும்

சிந்திய கண்ணீரெல்லாம் போதாதென்று

விடுதலையா வாழ்க்கை என்று பினணி அலற

சால்வை புரளப் போகும் மூத்த முத்துகளுக்கும்

கலங்கிய கண்தானே இது

என்ன மிச்சமிருக்கப்போகிறது

நிசத்துக்குச் சிந்த

________

அழுவதில் சுகமிருக்கிறது, பெண்கள் ! பிறர் துன்பம்கண்டு அழலாம்.  பாசத்தில் அழலாம், அன்புக்கு உருகலாம், கருணையினால் கனியலாம். பண்பாடு என்ற பெயரில் பழங்கதைகளுக்கு அழவேண்டாம் !

கவிஞரே சொவதுபோல « மிருகத்தை எதிர்கொள்ளல் அல்லது மிருகமாகப் பழகுதல்  », இரண்டிலொன்றைத் தேர்வு செய்ய இன்றையப் பெண்கள் முனைந்தால் அனேகப் பிரச்சனைகளுக்கு அவர்கள் தீர்வினை எட்ட முடியும்.

பாசாங்குகளின் அகராதி, கையறு சொல்லின் உச்சாடனப் பொழுதுகளில் என்ற இரு தொகுப்புகளிலிருந்தும் சில கவிதைகளைமட்டும் எடுத்தாண்ண்டிருக்கிறேன். இரண்டு நிமிடம் மகளே, சொத்துப்த்திரம், பாலகாண்டம், நான் என்னசெய்வேன் தேவனே, எங்கிருக்கிறாய், அழுவதற்கென்று மட்டுமே உதிப்பதில்லை துயரங்கள், கோழையைத்துப்புதல், தூர்ந்த கனவு, அரூபவல்லி, நவம்பர் 19, கொடுக்கு ஆகியவையும் எனக்கு முக்கியமான கவிதகளாகப் படுகின்றன.

——————————————————————————————