Το The Idiot διαβάζεται καλύτερα όταν η αναγνώστρια σταματάει να περιμένει πλοκή, κορυφώσεις και ξεκαρδιστικά punchlines. Οι διάλογοι απλώνονται στις σελίδες και η αφήγηση μοιάζει συχνά να κουβαριάζεται ανάμεσα στις λεπτομέρειες της επικοινωνίας της πρωταγωνίστριας με άλλους.

Εντός αυτής της αμηχανίας βρίσκεται μάλλον η πρόθεση της Batuman. Καταγράφει με τον τρόπο της την εμπειρία της ενηλικίωσης, όχι μέσα από μεγάλες στιγμές, αλλά μέσα από τις παρανοήσεις, τις αδέξιες χειρονομίες, την αμηχανία των πρώτων σχέσεων και της πανεπιστημιακής ζωής. Η ειρωνική ματιά της, που συχνά γειτνιάζει με μαύρο-παράλογο χιούμορ, χωράει και το μεγαλύτερο αναγνωστικό κέρδος.

Η Batuman στέκεται στις δυσκολίες της μετανάστευσης αλλά δεν είναι αυτός ο κεντρικός άξονας. Η Σέλιν, κόρη Τούρκων μεταναστών, βιώνει συνεχώς την αίσθηση ότι βρίσκεται στο «ενδιάμεσο» και ευτυχώς δεν παρουσιάζεται ως μελόδραμα, αλλά ως μια μόνιμη, σχεδόν αδιόρατη συνθήκη που διαπερνά τον τρόπο με τον οποίο σχετίζεται με τους άλλους στο Πανεπιστήμιο.

Και τώρα το προσωπικό μου αγαπημένο: η Σέλιν αναδεικνύει την αλλαγή στη σχέση με τη λογοτεχνία όταν κανείς περνάει από την ανάγνωση ως χόμπι  στην ανάγνωση ως  μελέτη και εργασία. Η Batuman δείχνει με μεγάλη οξυδέρκεια πώς η λογοτεχνία παύει να είναι απλώς συγκίνηση, ενώ ταυτόχρονα σχολιάζει καυστικά το εκπαιδευτικό σύστημα και μάλιστα αυτό του Harvard.