Dit is een gastcolumn van Vroefje.

Er was eens……..
……. dat klinkt als een sprookje, maar dat is het zeker niet.
Enfin, er was dus eens een man en een vrouw.
Hij: een knappe en getalenteerde, jonge arts.
Zij: een mooie vrouw met hersens en veel talenten die ze in al haar bitterheid al vroeg begroef.
Ze trouwden, en leken alle kaarten in handen te hebben voor een lang en gelukkig leven. Zij wilde graag kinderen, dus daar was al snel de eerstgeborene. Zo welkom, zo geliefd.
Het gouden prinsje.
De tweede kwam ook al snel. Te snel. En dat heeft dat kleine manneke geweten.
Het huwelijk begon al snel enorme barsten te vertonen, maar in plaats van het te ontbinden werd besloten de boel te lijmen met nóg een kindje.
Een meisje.
Voorbestemd om de zondebok van de moeder te worden.
Het huwelijk kraakte en zuchtte aan alle kanten en ruzie was aan de orde van de dag in dit prille gezinnetje waarop geen zegen rustte.

Op een gegeven moment ging de moeder weg. Het gouden prinsje ging mee. Het dochtertje sloot zich wat later aan, toen er een nieuw huis was gevonden. Het andere jongetje bleef nog enkele jaren bij de vader, die na enige tijd een nieuwe relatie aanging. Dit tot groot ongenoegen van de moeder bij wie de haat tegen deze man, en mannen in het algemeen, én de hele wereld woest begon te stromen.
En zo groeiden deze drie kinderen op in een wereld van waanzin. Ieder op zijn eigen eilandje, waartussen geen communicatie mogelijk was. Daar waar de angst en onveiligheid regeerden.

Nog voordat het meisje vrouw begon te worden richtte de ongebreidelde woede van de moeder zich steeds meer op dit weerloze kind. Het werd persoonlijker en gemener. Het hele wezen van dit meisje, lichaam en geest, werd bekritiseerd, besmeurd, belachelijk gemaakt en afgekeurd. Al snel namen de beide broertjes de denigrerende houding van de moeder naar het meisje gewillig over. En zo bereikte het meisje de volwassenheid. Met een volkomen verwrongen beeld van de wereld, de realiteit en vooral van zichzelf.

De sombere buien werden zwaarder en frequenter. In een poging zich daarvan te ontdoen leek een relatie in het buitenland dé oplossing. Weg van dat altijd aanwezige kritische oog dat de moeder zo stevig had geïmplanteerd.

Maar helaas.
Twee mensen die allebei opgroeiden bij een narcistische ouder bleek een recept voor mislukking.
Het meisje ging weer terug naar Nederland en na een poosje ingewoond te hebben bij de moeder, waarbij de geschiedenis zich herhaalde, kreeg ze redelijk snel de sleutel van een eigen huisje.
Tijd om de vleugels uit te slaan en een eigen leven te gaan leiden.

Maar helaas.
De somberheid werden zware depressies. Ondanks een lange, intensieve en diepgaande therapie die veel inzichten opleverde en ook zeker meer levensvreugde en levensgemak, baande zich, op een nog veel dieper niveau, het zwarte gif van de moeder nog steeds gestaag een weg.
Het werk dat het meisje aanvankelijk met veel plezier deed werd al gauw te zwaar. Te veel prikkels, te veel stress. De WAO werd haar eindstation. Desondanks gaf ze niet op en ging onvermoeibaar verder.

Bij het overlijden van de moeder voelde het meisje geen verdriet. Was dat omdat ze al lang geleden afstand van haar had genomen of omdat het, ondanks alles, toch een te groot verdriet was? Het meisje wist het niet. En eigenlijk weet ze het nog steeds niet.

En toen kwam de waarheid langs, en dat werd het meisje te veel.
Maar toch grabbelde ze alle gevallen kwartjes bij elkaar en haastte zich naar verschillende vormen van lichaamsgerichte traumabehandelingen. Soms was er wat verlichting, maar niets was in staat haar verstilde emoties weer te laten stromen.

En nu is het meisje gepensioneerd en best wel eenzaam. 
Veel mensen konden de verhalen over wat haar vroeger was overkomen niet aanhoren. Degenen die dat nog wel opbrachten konden echter niet geloven dat dit waarheid was. Zoiets doet een moeder toch niet!

Met het gouden prinsje valt niet te praten. Net als zijn aanbeden moeder wordt hij tot aan doodzwijgen toe boos als het meisje heel voorzichtig dingen probeert te bespreken. Hij wil het gewoon niet horen. En de waarheid? Ach, die ligt allang op het kerkhof.

Het andere broertje is alweer jaren geleden overleden. Dood thuis gevonden onder toch wel bizarre omstandigheden. Pas veel later, toen ze wist…., durfde het meisje heel voorzichtig de conclusie te trekken dat deze broer, ooit op aarde gekomen als een onschuldig bundeltje liefde, waarschijnlijk ten onder is gegaan aan de narcistische terreur van de moeder.

Moegestreden en verdrietig kijkt het meisje vaak voor zich uit en vraagt zich af hoe dit toch in godsnaam allemaal heeft kunnen gebeuren. En ze mijmert over hoe anders het allemaal had kunnen gaan en zijn. Over wat eigenlijk nog de zin van het leven is. Ze heeft de hoop een beetje opgegeven.

Sprookjes zijn in het leven geroepen ter lering en vermaak.
Nou was dit, zoals gezegd, geen sprookje, en vermakelijk is het ook al niet echt. Maar er is wel een lering:
Narcisten zijn onbarmhartige monsters.
Blijf- uit- hun- buurt. 
Of het nu een ouder, een partner, een collega of weet ik veel wie is:
Blijf- uit- hun- buurt.
En kies voor jezelf!

Ik wens iedereen die de weg omhoog bewandelt heel veel sterkte en geluk.

Het bericht Er was eens… verscheen eerst op Het Verdwenen Zelf.