Vervlogen ideeën
Ik was naar een lezing over AI*. Door die lezing had ik een heleboel ideeën gisteren. Voor dit blog, voor mijn aankomende presentaties, voor mezelf … Zinnen die gezegd werden op het podium die ik wilde onthouden. Concepten waar ik aan moest denken. Puzzelstukjes die volgende puzzelstukjes opvolgen. Namen die ik wilde opzoeken.
Maar ik had geen zin om mijn telefoon te pakken. Dus dat deed ik niet. En al die ideeën zijn allemaal weer vervlogen.
Het is niets voor mij om mijn telefoon met rust te laten en niets in te typen. Ik leg altijd alles vast. Alles!
Ik kan blind typen en vaak doe ik dat ook, tijdens meetings. In mijn vorige baan was het anders ook niet te doen, om alles bij te houden. Door veel mee te typen kon ik later alles altijd terugvinden. Ideaal.
Maar ik doe het met heel veel dingen, eigenlijk, ook in musea, in de auto (voice). Ik heb een soort dwangmatige neiging om alles vast te leggen zodat ik het niet vergeet.
Alleen gisteren dus niet.
Naast me zat een jongen aantekeningen te maken in zijn telefoon. En de jongen daarnaast had een klein notitieboekje. Ze werden duidelijk geïnspireerd, net als ik. En metgezel Paulien deed verslag op Instagram.
Maar ik deed niets. Ik zat gewoon te zitten en te luisteren.
Het was dubbel raar, want ik ben niet gewend om in het publiek te zitten bij lezingen over AI. Meestal zit of sta ik zelf op het podium. Nou, altijd, eigenlijk, de afgelopen jaren. En meestal weten de sprekers wie ik ben. Nu stond ik naast de schrijver van het boek dat gepresenteerd werd zonder dat hij wist wie ik was en wat ik met AI-beleid heb gedaan de afgelopen jaren.
Het ging over gebeurtenissen waar ik midden in heb gestaan. Waar ik persantwoorden en Kamerbrieven over heb moeten schrijven.
Het ging over de vraag wie de macht heeft als het gaat om AI-ontwikkelingen, wie er invloed heeft. Ha. Het was een rare situatie, om zo anoniem in de zaal te zitten.
Maar dat was ook het relaxte. Ik kende mensen op het podium en in de zaal. Ze wisten niet eens dat ik er was. Ik kon zelf bedenken of ik nog hallo ging zeggen. Het voelde als de ultieme vrijheid.
Ik heb het wel gedaan natuurlijk, hallo zeggen, want panellid Judith is bijvoorbeeld geweldig. Ze doet bijzondere dingen met haar project The Digital Period, over de schaduwkant van mensturatietrackers (en andere gezondheids- en dating apps). Zie ook haar podcast (die moet ik nog luisteren).
En over vrijheid gesproken: ik kwam veel zakelijke bekenden. Ook mensen die ik al heel lang niet gesproken had. We hadden het over mijn vertrek bij mijn vorige werkgever. Ze vroegen hoe ik me nu voelde. En het eerste dat in me opkwam was ‘VRIJ’. Het floepte er uit. We moesten allemaal lachen.
Niets ten nadele van mijn vorige werk, maar het is heerlijk om even na te kunnen denken en op adem te komen.
Anyway. Het was een mooie avond. Amsterdam in, ‘savonds, is niet mijn idee van leuk, helemaal niet met de auto, maar het had wel iets. Ik moest een kwartiertje lopen vanaf de parkeergarage en genoot best wel, eigenlijk. De regen, de kerstlichten, overal de lucht van wiet (altijd van toeristen), prachtige etalages …
Ik ga het vaker doen. Gewoon in de zaal zitten. Luisteren en niets opschrijven.
Gewoon. Zijn.
126/1000
* Deze. Met dank aan Paulien die me er op wees en die ook ging (soort van Instagramreunie was het! Maar dan met maar 1 Instagrammer (Paulien). Paulien is ook mijn portretfotograaf, by the way.
Het was eigenlijk een boeklancering, maar dat had ik niet door tot ik er zat. Hier is het boek, het belooft erg interessant en inspirerend te zijn. Het gaat over de vraag wie aan de touwtjes trekt van de AI-toepassingen die we gebruiken en in hoeverre in die toepassingen en modellen voldoende diverse stemmen vertegenwoordigd zijn; hoe we die AI-toepassingen meer van ‘ons’ kunnen maken; en wat je zelf kunt doen om een beetje invloed te houden.
