یکم: پرده پنجره خانه را که کنار بزنیم و خوب اطراف را نگاه کنیم حتما چیزی پیدا می‌کنیم که در آن دقیق شویم. بدون اینکه آن سوژه ما را ببیند و متوجه ما باشد. گاهی هم ما را می‌بیند اما چه باک! ما می‌ایستیم به دید زدنمان و کمی بعدتر قضاوت از فراز آن قاب پنجره. حتی می‌شود پنجره را عوض کرد و از سمت کوچه آمد سمت خیابان، از سمت شرق به سمت جنوب. این روزها خانه‌ها پنجره زیاد دارند و ما از این قاب‌ها یکسره داریم موضوعات مختلف را نگاه می‌کنیم و البته کمی دورتر از آنها. و نسبتی برقرار می‌کنیم. زندگی امروز ما شده مثل این آپارتمان پرپنجره. ما همه‌اش داریم به دیگران و دیگر مسائل نگاه می‌کنیم و دریغ از آیینه‌ای که فرصتی ایجاد کند برای تفکر و دقت در خود. بعضی شغلها هم هستند که این موقعیت زندگی را تشدید می‌کنند، مثل خبرنگاری. خبرنگار مجبور است از پنجره‌ها دیگران را بپاید و فرصتش هم کم است. درود بر آنکه در خانه پرپنجره زندگی شخصی و حرفه ای‌اش آیینه‌ای قدی نصب کرده باشد تا خودش را همیشه در برابر خود ببیند. به یاد این آیینه، روز و روزگار خبرنگار مبارک.

دوم: اگر زنبور عسلی را در مزبله پَر بدهی، می‌گردد و تنها گل روییده بر بستر زباله‌ها را انتخاب می‌کند برای نشستن بر عکس مگس. نمی‌دانم سبک غربی نگاه به پدیده های خبری چه ارزشهایی از آن استخراج می‌کند و می‌شود این که حالا هست به نام ارزشهای خبری، اما می‌دانم پیامبرِ فصل الخطاب ما از جسدِ متعفنِ آن سگِ ولگردِ در بیابان، دندان‌های سفیدش را دید. به یاد پیامبر خاتم و زنبورصفت‌ها، روز و روزگار خبرنگار مبارک.

سوم: آنچه گاهی توهم ایجاد می‌کند این است که خبرنگار به واسطه دست‌رسی‌اش به رسانه قدرتمند است و از قدرتمند باید ترسید. این توهم دوسویه گاهی باعث احترام بی‌مبنای مشکل‌دارها به خبرنگارها می‌شود و گاهی باعث انتظار بی جای احترام از سوی خبرنگارنماها. یادمان باشد ما در مکتبی بزرگ شده‌ایم که قدرت و تواضع ملازم یکدیگرند. پس به یاد این مکتب و آن تواضع، روز و روزگار خبرنگار مبارک.

چهارم: حکما گفته اند: «یک سوزن به خودت بزن یک جوالدوز به دیگران». فرض کنید کل این یادداشت و مخصوصا این بندش، حکم همان «سوزن به خود» را دارد برای نگارنده. اگر سابقه رسانه‌ای ما مورد تردید قرار گرفت، این دو کارت خبرنگاری توی جیبمان غیرقابل انکار است. پس به یاد آن جوالدوز و این سوزن و البته دو کارت خبرنگاری، روز و روزگار خبرنگار مبارک.

در خراسان