salin ng “Salute to the Madrid Barricades” ni Jaroslav Seifert ng Czech Republic.

salin sa eleganteng Filipino ng Roberto T. Añonuevo ng Republika ng Filipinas.

Nababalot ng apog sa kaniyang lupang tinubuan,

si García Lorca, na mandirigma at makata,

ay nakahalukipkip sa hukay ng kaniyang libingan,

walang riple, lira, o bala.

Ang alpombra ng mga araw na inindakan ng mga Moro

ay hinabi ngayon sa sanaw ng mga luha at dugo,

at sa mga glasyar ng Alpino, sa tuktok ng mga Pirineo,

mula sa sinaunang hagdan tungo sa kastilyo,

ang makata ay nakikipag-usap sa kaniya,

nabubuhay pa ang makata

na ang kaniyang kuyom na kamao ay nagpapahatid

ng halik sa malayong libingan,

ang uri na inilalaan ng mga makata sa kapuwa makata.

Hindi para sa pagpaslang

bagkus para sa mga araw ng kapayapaan;

sumasahimpapawid ang matatamis na awit,

at ang banayad na awit, ang laro ng mga salita at ritmo

na ating minithi

sa lilim ng mga puso ng mangingibig at sa lilim

ng mga punong namumukadkad, upang hubugin ang berso

na kasingtaginting at kasingningning ng kalembang

ng mga kampana at pananalita ng mga karaniwang tao.

Ngunit nang maging riple ang panulat,

bakit hindi siya tumakas?

Ang bayoneta ay nakaguguhit din sa balát ng tao,

ang mga liham nito’y naglalagablab na dahong

karmesí na aking binababaran sa mga gipit na oras.

Ngunit isa lamang ang batid ko, mahal na kaibigan:

Sa kahabaan ng lansangan sa Madrid

ay magmamartsa muli ang mga manggagawa

at sila’y aawit ng iyong mga awit, o mahal na makata;

Na kapag isinabit na nila ang mga ripleng sinandigan,

kapag isinalong na nila ang sariling mga sandata

nang may pagtanaw ng malalim na utang na loob,

gaya ng mga pilay sa Lourdes ay hindi

na muli nilang kakailanganin pa ang sariling mga saklay.