“تلخی کشنده غم من که دلم را در خون غرقه می‌کند و روحم را می‌شکافد، این است که بنده‌ی عصمت‌باخته‌ی او شده‌ام. این است که شرمساری و رسوایی برای منِ بی‌آبرو شیرین شده است و دل حریصم از یادآوری رسوایی‌ام لذت می‌برد و من نشاط و سعادت خود را در همین می‌یابم. دردم از آن است که اندوهم از نیروی سرکشی خالی است و از این که لگدمال او شده‌ام در خشم نیستم.”