“از یک بوسه زاده شدن
پونه ها را در چشم آوردن
درهایی که در باد می شکستند
میوه ها که در غم ما دو پاره می شدند
دو پیاله بود و اندوهی که نامش
تو بود
روی پلک های ما
اسبان در سودای سفیدی می مردند
اما رنگشان سیاه
ما برای چه کسی گریه می کردیم
بخشش ما به جهان و خانه
فقط اندوه بود و سبدی از که از سیب خالی بود
پیشانی ما امین و آرام
در سپیده می شکست
رویا بر کف خیابان
از پیشانی ما ازدحام می آورد
هرگز
ما با خویش مهربان نبودیم
تا آن هنگام
تا آن روز
که از پیشانی بر کف خیابان
رویا ریخت .”