“سالهاست کسی را مسخره نکردهام. دلم میخواهد عبدالناصر ناصری از قبر در آید، سُر و مُر و گنده
بیاید جلو من بایستد و بگوید: مجید، یارو را داشته باش. و یک سکه دو ریالی روی ناخنش بگذارد و پر بدهد به طرف یارو. آنوقت میدیدی که سه نفر با هم دولا میشدند تا سکه را از روی زمین بردارند. خدا فرستاده برادر، تقسیم کنید. امّا اگر تا صور اسرافیل هم دو را بر سه تقسیم کنید به جایی نمیرسید. من هم به جایی
نرسیده ام. غربت و تنهایی به من یاد داده که حرف آقای توبیاس واگنر را درک کنم.”