“Με τον καιρό, τα όνειρα γίνονταν πια όλο και πιο τρομακτικά, απρόβλεπτα, μακριά σε διάρκεια και ντυμένα πάντα με μια γεύση φυλλώδους μούχλας και τύρφης σαν επίγευση στο στόμα μου όταν ξυπνούσα. Έβλεπα τον κόσμο που είχε πηδήξει από τον Σάλτο να σκαρφαλώνει τον βράχο προς τα πάνω αργά αργά και ύστερα κοπάδια από ζώα σκελετωμένα να ουρλιάζουν στο σκοτάδι τρέχοντας προς το χωριό κάτω από ήχο οιμωγών και πένθιμων κλαμάτων. Ένα βράδυ ονειρεύτηκα μια θεόρατη πορτοκαλιά κρυστάλλινη σφαίρα ελαφριά σαν μπαλόνι, που κατηφόριζε με μικρά αναπηδήματα από τον Σάλτο στην πλαγιά και με ένα τίναγμα ξαναβρισκόταν ψηλά στην κορυφή, αθόρυβη και ανάλαφρη, σκορπίζοντας ερυθρές και κίτρινες μαρμαρυγές στο μαύρο της νυκτός. Πεταγόμουν στον ύπνο μου και έβγαινα στην αυλή. Εκεί άναβα τσιγάρο και ρωτούσα μέσα στα σκοτάδια τα νυχτοπούλια τι σημαίνουν όλα αυτά, περιμένοντας μια απάντηση.”