“Είναι γνωστό πια ότι, αν θέλεις ν'ανταμώσεις με έναν άνθρωπο ελεύθερα, δηλαδή σα μια συναισθηματική ανάγκη, πρέπει να περάσεις μέσα από τέτοιο σκουπιδότοπο για να τον πλησιάσεις, όλον αυτόν που παράγει η κοινωνία και που τον ονομάζετε "πολιτισμό", ωστε όταν φτάσεις στην άλλη άκρη, η μνήμη σου έχει νεκρωθεί και οι αισθήσεις σου κυριαρχούνται από τις αναθυμιάσεις των σκουπιδιών... Δηλαδή είσαι φορτωμένος με τόσα σκουπίδια, ώστε η συνάντηση είναι πια μια ανταλλαγή απορριμάτων, όπου βέβαια, ενίοτε, υπάρχουν και κάποια ψήγματα χρυσού... Ενώ εγώ, όπως λέει κι ο ποιητής: θα μείνω πάντα ιδανικός και ανάξιος εραστής των μακρυσμένων ουρανών και των γαλάζιων πόντων και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές χωρίς να σκίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων...”