“ما هستيم،اما نيستيم.ما بوده ايم،اما نبوده ايم.ما خواهيم بود،اما نخواهيم بود.اين يعني كه يك وضعيت نبودن هست كه يكسره ما را به خود جذب مي كند،چه ان وقت كه احساس ترس مي كنيم وچه ان وقت كه احساس خنده يا جنون داريم. و ما خوش داريم كه با اين وضعيت بازي كنيم، اما چه كسي مي داند ،شايد يكباره به ان جا برسيم كه صادقانه نقش خودمان را بازي كنيم، ان امكان هيچ بودگي مان كه جاودانه حاضر است و جاودانه دريغ مي شود.خب،اين گامي نيست كه هر كس بردارد.خطر كردن عظيمي است. همين است كه جان مرا از ملال به لب مي رساند”